μια φωνή που δεν ακούγεται ή που μιλά σιγανά

αυτή η φωνή είναι η δική σου. σήμερα αποφάσισε να μιλά λίγο πιο δυνατά. όχι άλλο σκόρπισμα, αν και το να σκορπίζεται κάποιος βοηθά στο να περνά απαρατήρητο αυτό που κρύβει με το βουητό που κάνουν τα κομμάτια που πέφτουν βροντοχτυπώντας. μπαμ μπαμ μπαμ και καθαρίζεις γράφοντας μερικές μπαρούφες, μερικά εξυπναδίστικα. πιστεύουν όλοι -κι εσύ μαζί, αυτό κι αν είναι αυταπατη!- ότι αποκαλύπτεσαι με το διασκορπισμό, ότι όλα αυτά τα κομμάτια αν ενωθούν θα αποτελέσουν εσένα ολόκληρο, αμ δε! τα κομμάτια σου (μου, του, μας, σας, τους) είναι σαν ένα προπέτασμα καπνού ή σαν μια σιδερόπορτα αδιαπέραστη, πράγματα που κρύβουν τα άλλα, τα μύχια, τα λεπτεπίλεπτα πετσιά και τα σκληρά κουκούτσια. αυτή η φωνή αποφασίζει να μιλήσει και να ακουστεί. το ζουμί είναι ποιος θα την ακούσει και αν. τι σημασία όμως έχει να ακούγονται οι σιγανές φωνές;