ο χορός της ζύμης

..εν τη ζύμη του λόγου, που λένε, έβαλα μαγιά και αλεύρι να αναπιάσω για να ζυμώσω ένα ψωμάκι, πράγμα συνηθισμένο μια και διαπράττω συχνά το έγκλημα, έχω εγκλιματιστεί που λένε και πάλι -οι "άλλοι"- αλλά συνέβη κάτι τι το απρόβλεπτο, το εντελώς απρόβλεπτο λέμε, επειδή η ζύμη συνήθως μένει στη γαβάθα όπου την τοποθετώ και περιμένει υπομονετικα να ζυμωθεί, αυτή τη φορά όμως...

..το απρόβλεπτο ήταν η μη αναμενόμενη έξοδος της ζύμης και ο επίσης ξαφνικής εμπνεύσεως χορός της στα πλακάκια της κουζίνας και πώς να τη μαζέψω -τρόμαξα, μα την αλήθεια- αλλά και όταν τη μάζεψα ήταν αδύνατο να την πείσω να μείνει λίγη ώρα ξαπλωμένη στη γαβάθα να χαλαρώσει...

..η ζύμη χόρευε σαν μαινάδα, κάνοντας τσαλίμια σαν φρεγάτα σε φουρτούνα, οπότε πήρα τον πλάστη ανά χείρας και άρχισα να χειροδικώ, χειρών αδίκων που λένε, η ζύμη όμως ήταν σκέτη άρνηση, ούτε ζυμωνόταν ούτε πλαθόταν ούτε ξάπλωνε να ηρεμήσει ούτε καθόταν στη γαβάθα και τότε ακριβώς συνέλαβα την τρελή ιδέα:

..άρχισα να χορεύω μαζί της! απλά πράγματα, σοφία θέλει; που λένε...