το Πολυτεχνείο: πόση αλήθεια και πόσο μύθος

Σήμερα θα διηγηθώ εδώ, γράφοντας κατευθείαν όπως συνηθίζω, μερικά πράγματα που λέω προφορικά συζητώντας με φίλους ή με τα παιδιά μου. Το αποφάσισα, επειδή δεν έχω πλέον κάτι να χάσω από αυτή την ιστορία που λέγεται "Πολυτεχνείο" ούτε υπάρχει κάτι να κερδίσω -κυρίως αυτό.

Η αλήθεια είναι πως μου γυρίζουν τ' άντερα όταν βλέπω και ακούω μερικούς αυτοβαφτισμένους "ήρωες" να επαίρονται και να εξαργυρώνουν την στιγμιαία ύπαρξή τους σε ένα τόπο ο οποίος συνέβη να δοξαστεί κατά παραγγελία, μετά τα θλιβερά γεγονότα του Νοέμβρη του 1973.

Είμαι πεπεισμένη ότι όσοι βρεθήκαν* στ' αλήθεια στο χώρο αυτό και ένιωσαν στο μέσα τους την ανατριχίλα, ένα μείγμα τρόμου και θάρρους μπροστά στο αναπόφευκτο, δύσκολα μπόρεσαν να προβούν σε αυτή την εξαργύρωση. Κάποιοι αντάλλαξαν με καρέκλες εκείνες τις μεγαλειώδεις στιγμές της ιστορίας κινούμενοι από υπέρμετρη φιλοδοξία, κάποιοι το έκαναν από αφέλεια και από ειλικρινή ελπίδα ότι κάτι μπορεί πράγματι να αλλάξει σε αυτό τον τόπο. Ολους αυτούς σχεδόν, τους έφαγε η μαρμάγκα, δλδ παρασύρθηκαν από το ρεύμα του "μεροδούλι μεροφάι" -το έκαναν επάγγελμα- και ήταν δύσκολο να πισωγυρίσουν. Κάποιοι έπαιξαν καλά το ρόλο του "ήρωα", έστω και αν εκείνες τις μέρες δεν τολμούσαν να ξεμυτίσουν από το σπιτάκι τους ή "αντιστεκόντουσαν" στην ξενητειά με τα λεφτά του καλοβολεμένου μπαμπά τους -και είναι αρκετοί.

Τότε λοιπόν, δούλευα σε δυο δουλειές. Τα απογεύματα σε ένα γραφείο στο Λυκαβηττό και τα πρωινά σε μια επαγγελματική σχολή απέναντι από το Πολυτεχνείο. Από την Τρίτη, 13 Νοέμβρη, υπήρχε μια κινητικότητα στην περιοχή. Εχοντας ζήσει τα γεγονότα της Νομικής, νόμιζα πως πρόκειται για κάτι παρόμοιο, πως θα μαζέψουν τα παιδιά και θα ξεφουσκώσει το πράγμα. Η επίφαση δημοκρατίας όμως που ήθελε να δείξει ο Παπαδόπουλος με την πρόταση "Μαρκεζίνη", επέτρεψε να γιγαντωθεί η δυναμική αντίδραση των φοιτητών. Δειλά δειλά, στην αρχή κανείς δεν πίστευε ότι το πράγμα θα έφτανε στα άκρα, μέχρι την Πέμπτη που ξεθάρρεψε ο κοσμάκης και τριγύριζε το χώρο του Ε.Μ.Π. σαν να πήγαινε σε πανηγύρι. Η ελπίδα να ξεφορτωθούμε τη δικτατορία έδειχνε να γίνεται πράξη.

Κάθε πρωί λοιπόν και κάθε μεσημέρι, όπως πηγαινοερχόμουν στη δουλειά μου, περνούσα έξω από το Πολυτεχνείο. Φορούσα τότε ένα κόκκινο δερμάτινο κοντό παλτουδάκι. Μπαμ έκανα, περνώντας ανάμεσα σε κάτι ντερεκια της αστυνομίας παρατεταγμένα απέναντι από το Πολυτεχνείο, που κάπως σαν να χαμογελούσαν δίνοντας την εντύπωση ότι επικροτούσαν την κατάσταση. «Μυστήρια πράγματα» σκέφτηκα. Την Πέμπτη, μπήκα μέσα μαζί με τον αδελφό μου, καλεσμένοι από ένα φίλο μας, τον Λάμπρο Τζιάνο, φοιτητή της οδοντιατρικής, έναν 20χρονο κούκλο. Ο αδελφός μου είχε ενθουσιαστεί και, με το ταλέντο που διέθετε, ζωγράφιζε διάφορα πάνω σε λεωφορεία με την προτροπή των οδηγών τους. Περιστέρια, λουλούδια, το Μαρκεζίνη μαϊμού, καρικατούρες στρατιωτικών, όπλα διαγραμμένα, κλπ. Κάποιος τον πλησίασε και του είπε να γράψει συνθήματα υπέρ κομμάτων (ανύπαρκτων φυσικά, δικτατορία είχαμε ακόμα) κι εκείνος αρνήθηκε. Κάποιοι τον γιουχάραν, κάποιοι τον ενθάρρυναν, θύμωσε και τα παράτησε.

Την Παρασκευή το μεσημέρι πήγαμε πορτοκάλια και μας έδιναν κι άλλοι άνθρωποι διάφορες σακκούλες περνώντας τις από τα κάγκελα και τις στοιβάζαμε μέχρι να έρθουν φοιτητές να τις πάρουν. Φορουσα ένα μαύρο ταγιέρ της γιαγιάς μου. Δεν το ξαναφόρεσα από τότε, το έχω κρεμασμένο στο ντουλάπι. Κατά το απογευματάκι, φύγαμε με τα πόδια για το σπίτι. Ο μικρός μας αδελφός ήταν φαντάρος στη Θήβα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πηγαίνοντας για το σπίτι, περάσαμε απο το γραφείο όπου δούλευα, στο Λυκαβηττό. Εκεί, υπήρχε ραδιόφωνο που μετέδιδε την εκπομπή από το σταθμό του Πολυτεχνείου. Ρίγος. Φήμες διάφορες. Ετερόκλητα άτομα είχαν συγκεντρωθεί στο γραφείο αυτό, λόγω γειτονίας. Φύγαμε για το σπίτι, όπου οι γονείς ανησυχούσαν γνωρίζοντας τον αττίθασο χαρακτήρα του αδελφού μου. Ο Διομήδης Κομνηνός νεκρός από σφαίρα, ένα παιδάκι της Β' Λυκείου ήταν, αν θυμάμαι καλά, 17χρονο, με το μηχανάκι του έσπαγε τον κλοιό των αστυνομικών και εφοδίαζε με διάφορα τους έγκλειστους. Το βράδυ κατά τις 10:00, το πυροβόλησαν. Μετά από αυτό το άκουσμα, έφυγα για το δικό μου σπίτι με τα πόδια. Εκείνος έμεινε με τους γονείς.

Περπατούσα παραζαλισμένη, μου ερχόταν να χτυπάω τα κουδούνια στο δρόμο, να καλέσω τον κόσμο να κατέβουμε στο Πολυτεχνείο. Εφτασα στο σπίτι μου κι άνοιξα το ραδιόφωνο. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έπαψε σε λίγο να εκπέμπει, «πάει, τα φάγαν τα παιδιά» είπα μέσα μου κι έπιασα κάποιον άλλο σταθμό που καλούσε τους φοιτητές στην πλατεία Κολιάτσου για να τους οδηγήσει κάποιος από στενά στο Πολυτεχνείο. Τι στενά; αναρωτήθηκα και δεν έκανα λάθος. Ο σταθμός αυτός ήταν μούφα, βαλτός ώστε να εξαπατήσει κόσμο και έγινε αιτία να συλληφθούν μερικοί αφελείς. Ηχογράφησα την εκπομπή αυτή και κάπου υπάρχει η κασέτα.

Μέσ' στη νύχτα, άκουσα τανκς να κατεβαίνουν προς το κέντρο της Αθήνας. Κοιμήθηκα για λίγες ώρες και ξύπνησα νωρίς το πρωί του Σαββάτου, 17 Νοέμβρη, άνοιξα πάλι το ραδιόφωνο να δω πώς ήταν τα πράγματα, να αποφασίσω αν θα πήγαινα στην πρωινή μου δουλειά. Οι σταθμοί παίζαν εμβατήρια και δημοτικά τραγούδια, σημάδι ότι όλα συνέχιζαν όπως και πριν. Ετσι, ετοιμάστηκα να φύγω για τη δουλειά μου, απέναντι από το Πολυτεχνείο. Οπως συνήθιζα, πήρα ταξί.

Οπως στρίψαμε -γύρω στις 8:30 η ώρα το πρωί- στην οδό Τζωρτζ (τότε επιτρεπόταν η κατεύθυνση προς το Πολυτεχνείο) αντικρύσαμε ένα σωρό πυροσβέστες να ρίχνουν νερό στο πεζοδρόμιο, έξω από την πύλη της Στουρνάρη. Ολο το πεζοδρόμιο μια μαυρίλα από τα αποκαΐδια. Στρίψαμε στην Πατησίων και είδα την κεντρική πύλη κατεβασμένη, τα αυτοκίνητα λιώμα, τη μερσεντές του Πολυχρονόπολου (χουντικού καθηγητή) να έχει ύψος ίσαμε 40 με 50 εκατοστά από το έδαφος. Πήγα στη δουλειά μου, στην τεχνική σχολή.

Οι μαθητές ερχόντουσαν κατά κύματα, με κατακόκκινα μάτια από τα δακρυγόνα, τρομαγμένοι. Στους γύρω δρόμους επικρατούσε πανικός. Ακουγόντουσαν πυροβολισμοί. Μαζέψαμε τους μαθητές στο διάδρομο της σχολής, μη φτάσει καμιά αδέσποτη ριπή από τα παράθυρα και περιμέναμε. Μια μαθήτρια ανησυχούσε για τον αδελφό της, το Στέφανο Πάντο-Κίκκο, που βρισκόταν την προηγούμενη μέρα στο Πολυτεχνείο (σπουδαστής αρχιτεκτονικής) και δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Αργότερα, έμαθα ότι ήταν ζωντανός και τον κρατούσαν στην ασφάλεια.

Κατά τις 11:00, η κατάσταση φάνηκε να έχει ηρεμήσει και αφήναμε τους μαθητές να φεύγουν λίγοι λίγοι από τη σχολή. Γύρω στη 1:00 μμ, αφού είχαν φύγει όλα τα παιδιά, αρχίσαμε να φεύγουμε κι εμείς οι εργαζόμενοι. Φορούσα κι εκείνη τη μέρα το κόκκινο δερμάτινο παλτουδάκι μου κι από μέσα ένα συνολάκι μπλε, παντελόνι πουλόβερ. Εκανε ψύχρα, αν και είχε λιακάδα. Ηλιος με δόντια, που λένε. Βγήκα με ένα συνάδελφο, καθηγητή φυσικό. Φορούσε μια άσπρη καπαρντίνα.

Σε όλο το μήκος της Πατησίων, ήταν παρατεταγμένα τανκς κάθε 200 με 300 μέτρα περίπου. Μόλις τα είδα, του λέω «βγάλε την καπαρντίνα σου», την έβγαλε, έβγαλα και 'γώ το κόκκινο παλτό, το τύλιξα με κείνη και κρατούσα το δέμα αυτό αγκαλιά. Κρατημένοι σφιχτά από το μπράτσο, διασχίσαμε την Πατησίων και ανεβαίναμε προς τα Εξάρχεια. Από τους κάθετους δρόμους περνούσαν τρέχοντας διάφορα μπουλούκια νεαρών, μια προς τη μια και μια προς την άλλη κατεύθυνση. Εμείς οι δυο προχωρούσαμε ευθεία εμπρός, χωρίς να στρίβουμε κεφάλι, με σταθερό βήμα.

Κάποια στιγμή χωριστήκαμε, εκείνος πήγαινε προς του Γκύζη και 'γώ προς το Λυκαβηττό. Το κόκκινο παλτό δεν το φόρεσα, το κρατούσα παραμάσχαλα σαν τσάντα. Πήρα την Καλλιδρομίου όπου γινόταν λαϊκή και ήταν σα να βρέθηκα σε άλλο κόσμο, παρ' όλο που κόντευε να τελειώσει. Εφτασα στο γραφείο όπου δούλευα τα απογεύματα και τηλεφώνησα στους γονείς μου να μην ανησυχούν. Ανοίξαμε ραδιόφωνο, πιάσαμε ξένους σταθμούς, μάθαμε τα καθέκαστα. Λίγο αργότερα, ενημέρωναν και οι δικοί μας σταθμοί τι είχε συμβεί, για τους περήφανους ευέλπιδες, για τον Διοικητή της Σχολής Ευελπίδων κ. Ιωαννίδη, ο οποίος έδωσε λύση, κλπ. Ενας κύριος, συγγενής κάποιου γνωστού, ο οποίος ήταν ταξίαρχος εν ενεργεία τότε και είχε βρεθεί στο γραφείο όλως τυχαίως -το γραφείο ειχε γίνει κέντρο διερχομένων- είχε την καλύτερη εντύπωση για τον Ιωαννίδη και έλεγε ότι «τώρα θα δει άσπρη μέρα η πατρίς», κλπ. Ο γιος του κυρίου αυτού ήταν υποψήφιος Νομάρχης στις πρόσφατες εκλογές.

Στο γραφείο αυτό έμαθα επίσης ότι το προηγούμενο βράδυ, την ώρα που δολοφονούσαν τον άτυχο Διομήδη, γύρω στις 10:00 δηλαδή, ο κ. Παπασπύρου, Πρόεδρος της τελευταίας Βουλής πριν αυτή διαλυθεί από τους δικτάτορες, είχε πει στην αδελφή του με την οποία ζούσε «αδελφή, ετοίμαζέ μου τη βελάδα**, δώσ' τη στο καθαριστήριο» προβλέποντας τη Δημοκρατία που ερχόταν. Εκείνη την ώρα, πέρασε μια βόλτα από το Πολυτεχνείο με το αυτοκίνητό του. Εμαθα ότι και άλλοι πολιτικοί έκαναν το ίδιο περίπου εκείνο το βράδυ, την περίπτωση του Παπασπύρου όμως τη γνωρίζω από πρώτο χέρι που λένε, γιατί ήμουν καλεσμένη να κάνω αυτή τη βόλτα με το αυτοκίνητο αλλά αρνήθηκα και πήγα στο σπίτι των γονιών μου.

Μερικές απορίες που τριβέλιζαν και τότε το μυαλό μου παραμένουν ως αναπάντητα ερωτήματα.

Τι θα γινόταν αν είχε εκφραστεί νωρίτερα η στήριξη του "παλαιού" πολιτικού κόσμου προς τους εξεγερμένους φοιτητές;

Τι θα γινόταν αν το πλήθος του κόσμου που συνέρρεε τα πρωινά παρέμενε ως αργά τη νύχτα; κάθε νύχτα;

Στην εξέγερση αυτή δεν δόθηκε η σημασία την οποία αναζητούσε εξαρχής, αφέθηκε στην τύχη της, να βγάλουν οι νέοι σπουδαστές το φίδι από την τρύπα και να επωφεληθούν οι άλλοι αργότερα, ο κόσμος έδρασε ως συνήθως σαν κοπάδι που δεν πάει πουθενά χωρίς αρχηγό, οι νέοι έμειναν εκτεθειμένοι στην οργή των σκληροτράχηλων δυναστών. Στα νοσοκομεία δεν έδιναν ονόματα αληθινά γιατί καιροφυλακτούσαν «τα σκυλιά του Ιωαννίδη» κι έτσι δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των τραυματιών και νεκρών. Πολλοί νέοι κυνηγήθηκαν και κατά τους επόμενους μήνες, πολλοί βρέθηκαν «αυτοκτονημένοι» με παράξενους τρόπους, όπως συνέβη σε αρκετούς θυρωρούς πολυκατοικιών να χάσουν τη ζωή τους κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες -ξεκαθάρισμα ή εξαφάνιση μαρτύρων;- το καλοκαίρι του '74.

Το Πολυτεχνείο ως σύμβολο αντίστασης στη δικτατορία υπάρχει μετά την αποκατάσταση του πολιτεύματος. Η πρώτη επέτειος και ο πανηγυρικός εορτασμός της μου δημιούργησαν απωθητικά συναισθήματα. Μέσα στο Πολυτεχνείο ακουγόντουσαν τα συγκλονιστικά αντάρτικα τραγούδια και απέξω πουλούσαν σουβλάκια. Μέσα στο Πολυτεχνείο είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι επαναπατρισθέντες "αντιστασιακοί" οι οποίοι διεκδικούσαν (και τις κέρδισαν) θέσεις στο διδακτικό προσωπικό. Απέξω, ο κοσμάκης πανηγύριζε. Το απόγευμα έγινε η πορεία χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Τόσο καλή περιφρούρηση. Δεν πήγα στην πορεία. Σε πορεία για το Πολυτεχνείο πήγα πολύ αργότερα μαζί με τα παιδιά μου, τότε το θεώρησα χρέος, να μάθουν πέντε πράγματα.

Αν κάποια χρονιά καταθέσει στεφάνι και ο κ. Λιακόπουλος π.χ. δεν θα μου κάνει καμιά εντύπωση. Το Πολυτεχνείο ως σύμβολο -για μένα, γνώμη μου- έχει προδωθεί. Από μερικούς οι οποίοι το θεώρησαν τσιφλίκι τους ή το παρέδωσαν δέσμιο στους επελθόντες τσιφλικάδες.

Το Πολυτεχνείο υπήρξε μια ιστορική στιγμή κοινωνικής υγείας και μαζικότητας, η οποία -όταν δεν καπηλεύτηκε- έμεινε ανεκμετάλλευτη. Πόσα "Πολυτεχνεία" χρειάζονται άραγε ώστε να ξυπνήσουμε, να διεκδικήσουμε την ανθρωπιά μας;

-----------
* δυσκολεύομαι ακόμα να χρησιμοποιήσω α' πληθυντικό πρόσωπο
** βελάδα= το επίσημο ένδυμα των βουλευτών
-----------

ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ (από το indymedia.org)

Αναδημοσίευση από το indymedia.org -για να μη ξεχνιόμαστε:

Η πρόεδρος της Ενωσης Μητέρων Ελλάδος, κ. Ευθυμία Κιάου δημοσίευσε αυτή τη λίστα από θύματα σύμφωνα με συλλεχθήσες μαρτυρίες μητέρων θυμάτων της αντίστασης 1967-1974.


ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

1. Αλβάνογλου Θεόδωρος 22/5/73
2. Αναγνωστόπουλος
3. Αντάρογλου
4. Αντζελόνι Έλενα Μαρία
5. Αντωνίου Ζήσης 1970
6. Αργυρίου
7. Αργυροπούλου Αικατερίνη 1973
8. Βάρσος Ιωάννης 1973
9. Βασιλόπουλος Γιάννης 30/3/73
10. Βρυώνης Βυθούλκας
11. Γαλάτης Νίκος
12. Γεριτσίδης Γιώργος 17/11/73
13. Γεωργάκης Κώστας 19/9/70
14. Γεωργαράς Μαρίνος - Σπύρος 1973
15. Γιαννόπουλος Γρέλλος
16. Δασκάλου Στέλιος 1974
17. Δημόπουλος
18. Δικάλφα Καλλιόπη 1973
19. Διμαντάκος
20. Έγκελμαν Ντόρις Μαριέτε 16/11/73

21. Ελής Παναγιώτης 25/4/67 (αυτόν τον σκότωσε ένας αλήτης των τεθωρακισμένων όταν τις πρώτες μέρες τους είχαν συγκεντρωμένους στο (...δεν θυμάμαι...) στάδιο, και τον πυροβολησε επειδή όταν γύριζε από κατούρημα "του φάνηκε" πως είχε βγει από τη γραμμή του!!!...

22. Ευαγγελινός Ζησιμόπουλος
23. Ηλιόπουλος
24. Θεοδώρας Δημήτρης 18/11/73
25. Θεοδωρίδης Γιώργος 1968
26. Ιωαννίδης
27. Ιωάννου
28. Καζέπης Κώστας 1974
29. Καϊλης Γιάννης 26/2/74
30. Καλαβρού Μαρία 1967
31. Καλατζής Δημήτρης 5/8/67
32. Καραγεωργίου Στέλιος 17/11/73
33. Καραμανής Μάρκος 17/11/73
34. Κατής Κώστας 1969
35. Κατσικογιάννης 17/8/69
36. Κομνηνός Διομήδης 16/11/73
37. Κούλης Γεώργιος 19/4/72
38. Κούμπουλος
39. Κρητικάκη
40. Κυριακόπουλος Σάκης 1974
41. Κωνσταντίνου Γιώργος 4/5/73
42. Λαγαριώτης
43. Μανδηλαράς Νικηφόρος 18/5/67
44. Μαρκούλης Νίκος 17/11/73
45. Ματζώρος
46. Μαυρογιάννης
47. Μέξης
48. Μικρώνης
49. Μιχαηλίδης
50. Μπονάτος Χρίστος
51. Μυρογιάννης Μιχάλης 17/11/73
52. Μώμος
53. Νικολάου
54. Παναγούλης Γιώργος 1968
55. Παντελεάκης Κυριάκος 17/11/73
56. Παπαγεωργίου
57. Παπαδόπουλος
58. Παπαϊωάννου Δημήτρης 17/11/73
59. Πεσλής Βασίλης 21/4/67
60. Πετρόπουλος Βασίλης 26/3/73
61. Ρακιτζής Αλέξανδρος
62. Ράμμος Βασίλειος
63. Ρίζος Τάκης 13/10/67
64. Σαμούρης Γιώργος 17/11/73
65. Σαρμαλής
66. Σίμος Γεώργιος 9/1/74
67. Σινόπουλος Πέτρος 21/6/73
68. Σπαρτίδης
69. Σταυρέλης Γιάννης 12/12/73
70. Σταυρόπουλος
71. Σχίζας
72. Σωτηρόπουλος Ιωάννης
73. Τζαβαλάς Καρούσος 3/1/69
74. Τζιάνος Λάμπρος 21/12/73
75. Τορίλ Τεκλέτ(Αίγυπτος)
76. Τσαρούχας Γιώργος 1968
77. Τσιγκούνης
78. Τσικουρής
79. Τσιτσιρίγκος Φώτης 7/4/72
80. Φαμέλης Βασίλης 17/11/73
81. Φιλίνης Γιάννης Νοέμ. 73
82. Φραγκόπουλος
83. Θεόφιλος
84. Χαλκίδης Γιάννης
85. Χαραλαμπίδης Γιώργος
86. Χατζηβασιλείου

Οι τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, ήταν περισσότεροι από 1.100.

πρώτη επίσημη έρευνα για το Πολυτεχνείο πραγματοποιήθηκε ύστερα από 30 χρόνια από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, για τον ακριβή αριθμό των θυμάτων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Την έρευνα παρουσιάζει το περιοδικό Ταχυδρόμος. Με βάση την έρευνα, η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, οι επώνυμοι νεκροί ανέρχονται σε 23, ενώ υπάρχουν και άλλοι 16 των οποίων τα στοιχεία παραμένουν άγνωστα.
Στην έρευνα του διευθυντή του Ιδρύματος Λεωνίδα Καλλιβρετάκη γίνεται για πρώτη φορά προσπάθεια καταγραφής του χώρου και των συνθηκών κάτω από τις οποίες έχασαν τη ζωή τους τα θύματα της εξέγερσης.
Αξίζει να αναφερθεί ότι οι πρώτες (δημοσιογραφικές) προσπάθειες για την καταγραφή των γεγονότων μιλούσαν για 59 νεκρούς ή και 79 θύματα, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα.
Ακολούθησε η πρώτη επίσημη καταγραφή από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, ο οποίος τον Οκτώβριο του 1974 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι από την επίθεση σκοτώθηκαν 34 άτομα.
Ένα χρόνο αργότερα, ο αντιεισαγγελέας εφετών Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου προστίθεται ένας ακόμη νεκρός.
Οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου δικαιολογούν ως ένα βαθμό τη σύγχυση, λόγω του κλίματος των ημερών εκείνων, που ουσιαστικά δεν επέτρεπε την πραγματοποίηση επιστημονικών ερευνών.
Η έρευνα του κ. Καλλιβρετάκη απαντά και σε ένα ακόμα ερώτημα. Αν υπήρχαν νεκροί μέσα ή έξω από το ΕΜΠ. Όπως προκύπτει, νεκροί υπήρχαν, αλλά είχαν χτυπηθεί στους γύρω δρόμους και μεταφέρονταν στο πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί από τους φοιτητές.
Το γεγονός αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τη σημασία της κινητοποίησης των φοιτητών. Αντίθετα αναδεικνύει τη συμμετοχή του αθηναϊκού λαού στην υπόθεση.
Ορισμένα στοιχεία που παρουσιάζουν ενδιαφέρον είναι τα εξής:
Η κατάληψη είχε διάρκεια 56 ωρών. Υπήρξαν 5.000 διαδηλωτές μέσα στο Ίδρυμα, 10.000 στην άμεση περίμετρο και 100.000 σε διάσπαρτες διαδηλώσεις.
Συνολικά έγιναν 2.000 συλλήψεις, 24 φόνοι, 128 απόπειρες ανθρωποκτονίας, 1.103 τραυματισμοί πολιτών και 61 τραυματισμοί αστυνομικών.
Τέλος, οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν 24.000 φυσίγγια, η φρουρά του υπουργείου Δημόσιας Τάξης έριξε 2.192 φυσίγγια και οι στρατιώτες 300.000 φυσίγγια.
Τα αποτελέσματα της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος θα δημοσιευθούν σε βιβλίο.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΝΑΦΟΡΑ: news.in.gr

________________
ΣΗΜ.
Ο Παναγιώτης Ελής (αρ. 21) σκοτώθηκε στον Ιππόδρομο του Φαλήρου
Ο Λάμπρος Τζιάνος (αρ. 74) βρέθηκε "αυτοκτονημένος" στο σπίτι του

ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1973 ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΓΥΡΩ ΑΠ' ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

(Μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα, που έζησε από κοντά όλα τα γεγονότα)


Η χουντική κυβέρνηση του συνταγματάρχη Παπαδόπουλου είχε εκδόσει ένα νόμο, βάσει του οποίου, οι φοιτητές που ήταν κάπως ζωηροί και δεν άρεσαν στο καθεστώς ή προκαλούσαν οποιοδήποτε πρόβλημα με την στάση τους στους συντηρητικούς καθηγητές τους, διέκοπταν αυτομάτως τις σπουδές τους και στρατεύονταν.

Αντιδρώντας σε αυτό το νόμο, οι φοιτητές της Νομικής σχολής του Πανεπιστημίου κλείστηκαν στη Σχολή τους, που στεγαζόταν τότε στο κτίριο της οδού Σόλωνος και Μασσαλίας, φώναζαν αντιδικτατορικά συνθήματα από την ταράτσα του κτιρίου και δημιούργησαν επεισόδια, που κατεστάλησαν βίαια από τη χουντική αστυνομία, πριν λάβουν μεγάλη έκταση.

Οσοι συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και οδηγήθηκαν κατευθείαν στο στρατό.
Αυτά συνέβησαν το Φεβρουάριο του 1973 και ήταν ο πρόλογος των όσων θα συνέβαιναν το Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο.

Οι συνθήκες για διαμαρτυρία απέναντι στη Δικτατορία ήταν πιό πρόσφορες το Νοέμβρη, επειδή τότε το καθεστώς προσπαθούσε να δημιουργήσει μιά επίφαση Δημοκρατίας ορίζοντας πρωθυπουργό το Μαρκεζίνη, έναν παλαιό συντηρητικό πολιτικό. Επίσης, το κτίριο του Πολυτεχνείου, επειδή βρίσκεται σε θέση πιό κεντρική από το κτίριο της Νομικής σχολής και έχει μεγάλο προαύλιο, ήταν ιδανικό ώστε να γίνει ευρύτερα γνωστή στους πολίτες της Αθήνας η διαμαρτυρία των σπουδαστών που είχαν κλειστεί εκεί, εκμεταλλευόμενοι τον Νόμο για το Πανεπιστημιακό άσυλο, που δεν είχαν την τόλμη (το θράσος) να καταργήσουν ούτε οι στυγνοί δικτάτορες.

Στην αρχή, τα αιτήματα των σπουδαστών ήταν σχετικά με τις σπουδές τους και τον περιώνυμο Νόμο αμέσου στράτευσης. Εμπλουτίστηκαν όμως σύντομα με αντιδικτατορικά και αντιαμερικανικά συνθήματα.

Από την Τρίτη, 13 του Νοέμβρη, πλήθος κόσμου συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και στήριζε τις θέσεις των σπουδαστών του και των φοιτητών από άλλες Πανεπιστημιακές σχολές, που είχαν αυτοπεριοριστεί στα κτίρια και το προαύλιο του Ιδρύματος, τροφοδοτώντας τους με τα απαραίτητα (τρόφιμα, φάρμακα, κλπ.).

Εντύπωση προκαλούσε το γεγονός ότι γύρω από το Πολυτεχνείο υπήρχε σημαντική αστυνομική δύναμη, ιδιαιτέρως στο απέναντι πεζοδρόμιο επί της Πατησίων, που όμως απλώς παρατηρούσε το παραλήρημα χαράς του κόσμου και δεν επενέβαινε με κανένα τρόπο, δημιουργώντας λανθασμένη εντύπωση. Θάλεγε κανείς πως και αυτοί περίμεναν την πτώση της δικτατορίας.

Δυστυχώς όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ισως περίμεναν να επέμβουν όταν θα ήταν σίγουροι πως η επέμβασή τους θα προκαλούσε τα περισσότερα θύματα. Κι έτσι ακριβώς έγινε.

Την Παρασκευή 16 του Νοέμβρη το παραλήρημα είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Αυθόρμητα, οι απλοί πολίτες έφερναν λουλούδια, έγραφαν συνθήματα στα λεωφορεία της γραμμής, στα τρόλλεϋ, άπλωναν πανώ και ελληνικές σημαίες στα κάγκελλα...

"ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ", "ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ", "ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ", "ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΠΑΡ' ΤΟΝ ΠΙΘΗΚΟ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ" (ο Μαρκεζίνης έμοιαζε λιγάκι με... μαϊμού!) ήταν μερικά χαρακτηριστικά συνθήματα εκείνης της ημέρας.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου, που είχε στηθεί από επιδέξιους σπουδαστές, μετέδιδε τραγούδια απαγορευμένα μέχρι τότε, συνθήματα εναντίον της χούντας, είναι δύσκολο να περιγραφεί ο ενθουσιασμός που επικρατούσε.
Ενας λαός περιορισμένος, βασανισμένος, σκλαβωμένος, ετοιμαζόταν ν' αποκτήσει την ελευθερία του!
Ακούγονταν τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που ίσαμε τότε μόνο στα κρυφά ακουγόντουσαν κάποια βράδυα σε φιλικές συγκεντρώσεις, ακούγονταν τραγούδια αντάρτικα, ζωηρά, γεμάτα παλληκαριά.

Πρέπει ακόμα να σημειωθεί ότι οι έγκλειστοι σπουδαστές και φοιτητές περιφρουρούσαν με μεγάλη υπευθυνότητα το κτίριο και τα εργαστήρια -την περιουσία του Ιδρύματος- και οι βανδαλισμοί που αποδόθηκαν μετά την κατάλυση του ασύλου από τη χούντα στους φοιτητές, ότι δηλαδή εκείνοι έκαψαν, έσπασαν, κατέστρεψαν πολύτιμα όργανα, βιβλία, κλπ., είναι ένα τεράστιο ψέμμα: Τις ζημιές ανυπολόγιστου κόστους τις προκάλεσαν οι ίδιοι οι εισβολείς.

Γιατί, αυτό ακριβώς έγινε ξημερώνοντας Σάββατο 17 Νοέμβρη: Εισέβαλαν οι αστυνομικές δυνάμεις ενισχυμένες από το στρατό.
Εισέβαλαν με το τάνκ που ισοπέδωσε την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου.
Δεν το οδήγησε φαντάρος αυτό το τανκ.
Κυκλοφορούσε η φήμη πως ο φαντάρος που αρνήθηκε να το κατευθύνει εναντίον των έγκλειστων αδελφών του, εκτελέστηκε επί τόπου από το μόνιμο λοχαγό που τελικά κατεδάφισε την ιστορική πύλη.

Εντρομα τα παιδιά κραύγαζαν "ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ", "ΜΗ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΤΕ, ΦΑΝΤΑΡΟΙ, ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ", "ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΧΟΥΝΤΑ". Είχαν υπερβεί τον εαυτό τους.

Ο κόσμος, ο οποίος στήριζε τη νεανική εξέγερση, δεν ήταν εκεί. Είχε πάει για ύπνο, βέβαιος πως θα ξημέρωνε άλλη μιά γιορταστική και χαρούμενη μέρα. Τι ύπνος όμως ήταν εκείνος, με τα πολυβόλα να ηχούν, τα τάνκς να οργώνουν τους δρόμους της Αθήνας;

Ο σκληρός ταξίαρχος Ιωαννίδης, πρώην Διοικητής της Σχολής Ευελπίδων, είχε επιβάλλει το δικό του νόμο. Ποτίζοντας φαρμάκι την ψυχή των νέων ευέλπιδων είχε εισβάλλει στο Πολυτεχνείο, καταργώντας το Πανεπιστημιακό άσυλο, κοροϊδεύοντας τους πάντες, γιατί, την επόμενη μέρα, που τα τανκς είχαν καταλάβει τους κεντρικούς δρόμους της πόλης και στις ταράτσες πυροβολούσαν ελεύθεροι σκοπευτές τους ανυποψίαστους πολίτες και τα νοσοκομεία γέμιζαν τραυματίες, υπήρχε διάχυτη η άποψη ότι η χούντα έπεσε και ήρθε μιά άλλη χούντα που θα ήταν πιό φιλική προς το λαό.

Μεγάλη απάτη. Η χούντα του Ιωαννίδη υπήρξε εξαιρετικά σκληρή. Βασάνισε, εκτέλεσε, και τελικά οδήγησε τη χώρα στον έσχατο εξευτελισμό με το φιάσκο της πολύπαθης Κύπρου. Πίστεψε ο αλλαζόνας Ιωαννίδης πως, ως νέος Μεγαλέξαντρος, θα κέρδιζε το μεγαλείο της Ελλάδας προκαλώντας την Τουρκία που καιροφυλακτούσε για να εκμεταλλευτεί ένα παρόμοιο λάθος. Δυστυχώς, η αμερικανική κυβέρνηση στήριξε την τουρκική και έτσι η Κύπρος οδηγήθηκε στη διχοτόμηση.

Μήπως όλα ήταν σχεδιασμένα από την αρχή;
Τι θα γινόταν άν ο λαός δεν πήγαινε για ύπνο εκείνο το βράδυ;
Υπάρχουν κι άλλα ερωτηματικά γύρω από τις πολιτικές προεκτάσεις και το ρόλο που έπαιξε η μεγαλειώδης εξέγερση των φοιτητών το Νοέμβρη του 73.

Παρ' όλα τα ερωτηματικά όμως, δεν παύει να είναι ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ μιά κορυφαία στιγμή στην ιστορική πορεία της χώρας μας, μιά στιγμή που έδειξε πόσο υψηλό είναι το ήθος και το φρόνιμα του λαού μας, πόσο τα νιάτα είναι έτοιμα να σηκώσουν τη σημαία της αντίστασης σε κάθε εχθρό, εσωτερικό ή εξωτερικό, πόσο είναι δυνατά και περήφανα.

----------------
ΣΗΜ. Αυτό το κείμενο γράφτηκε το Νοέμβρη του 1991, όσο πιο ξερά γινόταν, σαν ιστορικό ντοκουμέντο, για τούτο απουσιάζω εντελώς ως πρόσωπο. Το έγραψα για να συζητηθεί -μαζί με άλλα παρόμοια κείμενα- στην Ε' τάξη ενός Δημοτικού Σχολείου.

μικρό αναμνηστικό αφιέρωμα

Α! η μικρή μου κορούλα σήμερα συμπλήρωσε είκοσι χρόνια παρουσίας στον πλανήτη Γη!
(προφανώς)

Το προφανές και πόσο προφανές είναι

Κρατώ εδώ και αρκετό καιρό αυτό τον τίτλο στα αμπάρια του μυαλού μου. Εχω αναπτύξει ολόκληρο δοκίμιο, βασισμένο σε γερά θεμέλια χτισμένα από ρήσεις διαφόρων σοφών, αλλά και σε πάμπολλα δικά μου παραδείγματα ζωής. Ζωής που παρακολουθώ και ζωής δικής μου.

Αποφάσισα όμως να μη γράψω τίποτε από αυτά τελικά, και να περιοριστώ στο συμπέρασμα:


Το προφανές δεν είναι καθόλου προφανές. Προφανής είναι η τάση του ανθρώπου να ρέπει προς το προφανές. Να αναζητά το προφανές, να διακρίνει το προφανές, να επιθυμεί την ύπαρξη του προφανούς, να εκφράζει το προφανές, να υποκύπτει κάτω από την πίεση του προφανούς το οποίο εκφράζεται ή να νιώθει ηλίθιος που δεν αντιλήφθηκε το προφανές.

Μερικά από τα εκφραζόμενα συχνά προφανή:

Προφανώς καταγόμεθα από τον Σείριο.
Προφανώς, έβαλε ο Θεός το χέρι Του.
Σε απατά, είναι προφανές.
Προφανώς, θέλει σκότωμα.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση μπλα μπλα μπλα ενδιαφέρεται για μπλα μπλα μπλα και θα κάνει το παν μπλα μπλα μπλα

Προφανώς, λοιπόν, προφανές δεν υπάρχει.

Α! Το μόνο που μπορώ να δεχτώ ως προφανές είναι το συχνό ρατάρισμα της πνευματικής διαύγειας χωρίς προφανή αιτία όμως.

άραγε θα ζωγραφίσω κάποτε ένα δάπεδο;

Rinpa Sai

το έργο είναι ενός 24χρονου ιάπωνα και βρίσκεται στη συλλογή του, εδώ: RinpaEshidan

Το ανέβασα επειδή, μα την αλήθεια, ζηλεύω!
Το όνειρό μου να ζωγραφίσω ένα δάπεδο άραγε θα πραγματοποιηθεί κάποτε;

ΠΡΟΣΟΧΗ ! ο πολιτισμός επιτίθεται!

Ο πολιτισμός είναι δυνατό να επιτεθεί στη βαρβαρότητα; Οχι με το γνωστό τρόπο της βίας και της "απορρόφησης" των ηθών και εθίμων των ταλαίπωρων "ιθαγενών", τους οποίους βαφτίζουν οι εξουσιαστές "βάρβαρους" ώστε να υπάρχει δικαιολογία για την υποδούλωση, την αφαίμαξη των ενεργιακών πόρων "φτωχών" και "υπανάπτυκτων" χωρών, ή -με μια λέξη- τον "εκπολιτισμό" τους, αλλά με πραγματικό ενδιαφέρον και στοργή για την ανάδειξη των τοπικών στοιχείων πολιτισμού και ενημέρωση για τα έργα του πνεύματος των "πολιτισμένων" χωρών.

Δραστηριοποιούνται τα τελευταία χρόνια ομάδες νέων ανθρώπων, καλλιτεχνών κυρίως, σε αφρικανικές χώρες, λεηλατημένες από τα "ιδανικά" που διαδίδουν (και επιβάλλουν μέσω των πεποιθήσεών τους) διάφοροι θρησκειοπατέρες, χωρίς ίσως να αντιλαμβάνονται το έγκλημα που διαπράττουν εναντίον της ανθρωπότητας.

Οι νέοι λοιπόν αυτοί προσπαθούν μέσω της Τέχνης να τονώσουν την αυτοπεποίθηση των κατοίκων -των παιδιών ιδίως- και το σεβασμό στις παραδόσεις και τα έθιμά τους, για τα οποία έχουν φτάσει σήμερα σε σημείο να ντρέπονται. Αρνούνται κάθε τι ντόπιο και υποκλίνονται σε ο,τιδήποτε ξενόφερτο, ευρωπαϊκό ή αμερικανικό, και μάλιστα φτηνό και εύπεπτο. Η Τέχνη δεν είναι τα καταναλωτικά προϊόντα, όπως έχουν πεισθεί οι δύστυχοι αυτοί άνθρωποι. Η Τέχνη ενώνει, δεν διασπά. Η προσπάθεια των νέων καλλιτεχνών υποστηρίζει την κατανόηση των λαών μέσω της Τέχνης.

Με αυτή την έννοια νοείται ο πολιτισμός ως επιτιθέμενος. Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν, παρουσιάζω τη συμφωνική ορχήστρα, ένα φρέσκο blog του ακούραστου sfrang, η οποία επιτίθεται με όπλο τα φλάουτα, τα βιολιά, τα φαγκότα και τα όμποε. Επιτίθεται στην αδιαφορία, στη γκρίνια και στον ωχαδερφισμό. Με το λιτό στήσιμο και την πρωτοτυπία παρουσίασης των θεμάτων, συναγωνίζεται επάξια τα blogs άξιων δημιουργών, αποτελώντας μια όαση ομορφιάς. Ενημερώνει και... εξημερώνει! Ας την τοποθετήσουμε στη δισκοθήκη και στην καρδιά μας.

Πρόσκληση σε κάτι ενδιαφέρον και φρέσκο

Η διαδικτυακή πλατφόρμα για το βίντεο intothepil.net με αφορμή τη νέα σελίδα του site "Soundrugs", παρουσιάζει στις 11 και 12 Νοεμβρίου 2006 τη βιντεο εγκατάσταση του Γιάννη Ισιδώρου «Kidwalkin», με μουσική του Θάνου Χρυσάκη και του Dario Bernal Villegas, στον ανεξάρτητο χώρο Dr.Sorovits' lab στην Αθήνα και το "Roughcuts", ένα VJ SET με μουσική απο τον Κarlheinz Stockhausen ως τη σύγχρονη πειραματική underground σκηνή.

Το έργο του Γιάννη Ισιδώρου διερευνά το αστικό τοπίο, μέσα απο τη φαινομενικά πεζή του καθημερινότητα, και τη μεταστροφή του σε ποιητικό γεγονός.

H σελίδα "soundrugs" θα είναι αφιερωμένη σε καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν πειραματική μουσική και ήχους στο βίντεο, τις περφόρμανς, τις εγκαταστάσεις και το διαδίκτυο, εξερευνώντας τα συγκεκριμένα μέσα και διευρύνοντας τις δυνατότητες τους.

Στο δεύτερο τεύχος του intothepill συμμετέχουν:

Ιωάννα Μύρκα,
Παναγιώτα Τζαμουράνη,
Νίνα Κοταμανίδου,
Milos Tomic,
Rasha Popovic,
Mathias Mayer Aka Mo Magic.

http://www.intothepill.net

Εγκαίνια, 11 Νοεμβρίου 2006, ώρα 8 μμ
(διάρκεια 11 κι 12 Νοεμβρίου)

VJ SET, 11 Νοεμβρίου 2006, μετά τις 11μμ

12 Νοεμβρίου 2006, 6-11μμ

Dr.Sorovits' lab, Σοροβιτς 5 α Κυψέλη, Αθήνα
Τηλ. 210 82 59 994 & 693 8740960

το κύρος και πώς να το αποκτήσετε

Πάντως όχι με τον τρόπο του κ. Γρυσπολάκη, πρύτανη του Παν/μίου Χανίων, τον οποίο απεκάλεσε ο κ. Θάνος Βερέμης «σταυρωμένο» και «Τσε Γκεβάρα», επειδή έφαγε μια τούρτα καταπρόσωπο από τους φοιτητές του, καθώς αναφέρεται στο σχετικό άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.
Εδώ όλο το άρθρο: Θ. Βερέμης: Βρισκόμαστε σε πόλεμο ιδεών και η επίμαχη παράγραφος της ομιλιας του:

Τέλος, αποκάλεσε τον πρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης, Ιωακείμ Γρυσπολάκη, που δέχτηκε πρόσφατα επίθεση με τούρτα από κουκουλοφόρους, «σταυρωμένο» και «Τσε Γκεβάρα», τονίζοντας, ότι «στις μέρες μας, έχει φτάσει και η απλή αξιοπρέπεια να είναι ηρωισμός»


Παρακάμπτοντας τον σχολιασμό των χαρακτηρισμών του κ. Βερέμη, θυμίζω ότι το κύρος ενός πανεπιστημιακού Δασκάλου αποκτάται με θάρρος, συζήτηση, μοίρασμα, και όχι με προσκλήσεις προς τα ΜΑΤ για να διαλύουν φοιτητικές συγκεντρώσεις, πράγμα το οποίο δείχνει -εκτός από τη δειλία- το χαμηλό ανάστημα του κ. πρύτανη.


Είθε ο κ. Βερέμης να μη διολισθαίνει στο μέλλον σε παρόμοια ατοπήματα, αν και ψυχανεμίζομαι πως ετοιμάζεται για διάδοχος του κ. Χρ. Γιανναρά -ως "σοφός" μέσα στις αντιφάσεις του.

εξομολόγηση εκ βαθέων + συμπεράσματα

Τι με οδήγησε στον... Αντι-Λιακοπουλισμό*

Εχω μια φίλη παιδική. Μορφωμένη γυναίκα, πολύπαθη και πολυπόθητη στα νιάτα της, διάβηκε (και άφησε το στίγμα της) από πολλά πόστα επαγγελματικά, κοινωνικά, πολιτικά. Ενδιαφέρουσα προσωπικότητα και καλό άνθρωπο τη χαρακτηρίζω.

Ενα απόγευμα μου τηλεφώνησε και με παρακάλεσε να της κάνω μια μικρή εκδούλευση, αν έμενα σπίτι. Τη διαβεβαίωσα ότι δεν θα βγω και ευχαρίστως να τη διευκολύνω σε ό,τι θέλει. Μου ζήτησε να μαγνητοσκοπήσω μια εκπομπή, την οποία παρακολουθούσε ανελιπώς και δεν ήθελε να τη χάσει. Εντελώς ανυποψίαστη, τοποθέτησα την κασέτα στο βίντεο και βρήκα το κανάλι απ' όπου θα προβαλόταν η εκπομπή και περίμενα.

Επρόκειτο για μια από τις εκπομπές του κ. Λιακόπουλου. Συχνά, όλο και κάποια εκπομπή πετύχαινα κάνοντας ζάππινγκ, με απέτρεπε όμως το κακόγουστο του πράγματος -συνεπικουρούσης της αγριοφωνάρας- και άλλαζα κανάλι αμέσως. Αυτή τη φορά όμως, μια και η φίλη μου, την οποία εθαύμαζα για την εξυπνάδα, τις γνώσεις και την καλλιέργειά της, μου είχε ζητήσει να γράψω την εκπομπή, στάθηκα και την παρακολούθησα ολόκληρη κατά τη διάρκεια της εγγραφής της στο βίντεο. Και -φυσικά- έφριξα!

«Τί 'ν' αυτά που βλέπεις παιδάκι μου; κάνεις κάποια μελέτη;» τη ρώτησα μόλις ήρθε να παραλάβει τη βιντεοκασέτα και έλαβα τη (μη αναμενόμενη) απάντηση, ότι αυτός είναι ένας σοφός επιστήμονας, ότι λέει τα πράγματα έξω από τα δόντια, ότι είναι τολμηρός σταυροφόρος υπέρ του ελληνισμού, κλπ κλπ, και δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Μου είπε ακόμη ότι έχει αγοράσει όλα τα βιβλία που διαφημίζει, ότι ναι μεν δεν είναι και τόσο καλογραμμένα αλλά το περιεχόμενό τους είναι συναρπαστικό, και άλλα πολλά που με άφησαν άναυδη.

Δεν υπήρχε περίπτωση να της αλλάξω μυαλά με τόσο πάθος που υπερασπιζόταν τη βλακεία, ούτε συνέχισα τη συζήτηση, πεπεισμένη ότι για κάθε άνθρωπο έρχεται μια στιγμή που καταλαβαίνει.

Από τότε, παρακολούθησα αρκετές εκπομπές του κυρίου αυτού και, ενώ στην αρχή κυριαρχούσαν το στοιχείο του γέλιου που μου προκαλούσαν τα λεγόμενα και ο τρόπος που εκφραζόταν, στη συνέχεια άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κίνδυνο που κρύβεται πίσω από αυτά. Με τον γκεμπελικό τρόπο επιθετικής αφήγησης, τοποθετώντας δηλαδή περιμετρικά ενός αληθούς και γενικώς παραδεδεγμένου στοιχείου (πρότασης ή ρητού ή επιστημονικού δεδομένου) ένα πλήθος παρανοϊκών/εξωλογικών "στοιχείων", πετυχαίνει τον εκτροχιασμό της σκέψης του ακροατή-θεατή. Αφού μάλιστα κατάφερε να πετύχει την αποβλάκωση της φίλης μου, πόσο μάλλον εύκολο είναι να το καταφέρει αυτό σε ανθρώπους πολύ λιγότερο έξυπνους και πολύ περισσότερο αφελείς!

Πόσο επικίνδυνο είναι αυτό;

Αν υπήρχε ένα μπάνερ υποχρεωτικό καθόλη τη διάρκεια της εκπομπής, το οποίο να γράφει καθαρά ότι το περιεχόμενό της αφορά σε φανταστικό υλικό ή τα βιβλία είναι έργα επιστημονικής φαντασίας ή κάτι παρόμοιο, η συνείδησή μου θα ήταν ήσυχη, μια και ξεκοκκάλιζα μικρή τα βιβλία του Ιουλίου Βερν και του Νταίνικεν και δεν μου έμεινε κανένα κουσούρι.

Το περιεχόμενο των βιβλίων και ο τρόπος με τον οποίο διαφημίζονται είναι παραπειστικά, οδηγούν προς οδούς εθνικισμού, προς φασιστική/ρατσιστική ιδεολογία μιας υπερελληνικής φυλής, προς απαξία του πολιτικού μας συστήματος με τη συνεχή λαϊκίστικη επανάληψη «όλοι οι πολιτικοί είναι λαμόγια», κλπ κλπ, ο κίνδυνος είναι ορατός. Η επαναλαμβανόμενη φράση «είμαι ένας φτωχός βιβλιοπώλης» είναι επίσης επικίνδυνη επειδή διεγείρει συναισθήματα οίκτου και αλληλλεγγύης των τηλεθεατών.

Εχει βρει το μήνα που τρέφει τους έντεκα ο "φτωχός βιβλιοπώλης"! Που δεν είναι καθόλου φτωχός, που δεν είναι απλός βιβλιοπώλης αλλά (πιθανότατα και κατά τα φαινόμενα) αποτελεί φερέφωνο μιας παράταξης η οποία κρύβει πίσω από το λαϊκιστικό της προσωπείο την παγερή και αποτρόπαιη μάσκα του φασισμού. Αυτά θέλουμε να διδάσκονται τα παιδιά μας; Αυτά τα "ανεβαστικά" -κατά την ορολογία του- κείμενα ισοφαρίζουν τις ελλείψεις της κοινωνίας μας;

Για τούτο αποφάσισα να πολεμώ στο πλευρό όσων αντιδρούν στην εξάπλωση αυτού του φαινομένου. Γιατί η επιλογή μου στο πρόσωπο του κ. αυτού; Δεν υπάρχουν άλλοι που διαδίδουν τα ίδια ή σχεδόν τα ίδια; Φυσικά υπάρχουν αρκετοί, αλλά όχι τόσο χαρισματικοί και έμπειροι στο παιχνίδι της πειθούς. Είναι χαρισματικός, πράγματι, το έχω γράψει και άλλη φορά. Λυπάμαι κιόλας που ένας χαρισματικός άνθρωπος πάει στράφι και, όταν θα μπορούσε να διακριθεί π.χ. ως κορυφαίος διασκεδαστής, επιμένει να πετά το ταλέντο του στον αέρα υπόδουλος άνομων συμφερόντων. Κρίμα.

-------------------
Λιακοπουλισμός (νεολογισμός δικής μου έμπνευσης) : Μέθοδος διάδοσης ιδεών πίσω από πλασματικά δεδομένα.
δλδ, όπως ο κ. Λιακόπουλος διαδίδει ιδέες και διακηρύττει ιδεολογία και ιδεολογήματα πίσω από την κάλυψη που του παρέχει το επάγγελμά του αφενός και, αφετέρου, πίσω από την έντεχνη κάλυψη των "ημιαληθών" ή αληθών κατά το ήμισυ "στοιχείων", τα οποία παρουσιάζει με ρητορική δεινότητα ως πλήρως αληθή.

Υπάρχει και Θεός!

..και.. αν υπάρχει Βιομηχανία υποταγής συνειδήσεων..

..ένας είναι ο σούπερ Εργοστασιάρχης..

σέξι μέρες από το ημερολόγιο μιας καμασουτρέρας

(αφισεξοκόλληση στο χαρτοσέξι πόντικα)

Δευτέρα: Σήμερα σεξύπνησα νωρίς για να σεξσκονίσω το σπίτι. Πήρα ένα σεξσκονόπανο και σεξόρμησα εναντίον ακάρεων και βακτηρίων, ως ο Αρθούρος με το σεξκάλυμπερ. Τα βακτήρια και τα ακάρεα σεξαφανίστηκαν σχεδόν ολοσχερώς, ως να είχαν καταληφθεί υπό σεξστερητικού συνδρόμου. Με δυο λόγια, τα γάμησε το σεξκονόπανο! Πιθανολογώ ότι το ευχαριστήθηκαν, μια και ώσπου να μεσεξημεριάσει είχαν επανακαταλάβει τις θέσεις τους.

Τρίτη: Σημειώνω ότι λατρεύω τις ιστορίες με σεξόανα, πλένω πάντα με Εσσεξ, απαντώ θαρρετά σε άσεμνες προτάσεις με ένα "σέξις και ξερός", στο τάβλι φέρνω απανωτές σεξάρες, και ο καλός μου είναι σεξαφανισμένος αυτές τις μέρες.

Τετάρτη: Στην τιβί βλέπω ανελιπώς σεξαπτέρυγα να τραγουδούν και να χορεύουν σέξφρενα, χωρίς να παραλείπω ταινίες με σεξιππόλυτους, με κίνδυνο να υποστώ τα σεξάσφαιρα πυρά του (σεξκάστοτε) συντρόφου μου.

Πέμπτη: Λένε ότι οι γάτες είναι σεξάψυχες και οι γάτοι σεξεδιάντοποι, αλλά δεν το πιστεύω. Αντιθέτως, είμαι βεβαία ότι ο κ. Αλφρέντο Μασταξίνι είναι σεξυστής, όσο επιμένει να σεξενίζει όλα τα σέξκοντα και να τραγουδά μαζί τους πρίμο σεξκόντο.

Παρασκευή: Σήμερα ο καλός μου έφτασε σεξαντλημένος εντελώς, αφού είχε απαγγείλει σε μια σεξφοριακή υπάλληλο δεκασέξι χωρία απο τη σεξτάδα. Την επόμενη φορά θα πάω εγώ στη σεξφορία να πιάσω τον σέξφορο να τον περάσω γενεές δεκατέσσεξις.

Σάββατο: Η μπακάλισσα λέει ότι μ' αυτά και μ' αυτά πάμε για σεξτατορία ολοσούμπιτοι, αλλά ο μανάβης την διασεξεύδει: Ανήκομεν εις την Γδύσιν, λέει και τον πιστεύω.

Κυριακή: Σήμερα λέω να σεξκουραστώ λίγο, μη πάθω καμιά υπερκώφωση!


--------------
ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ:
Σεξόανο: αγριόφατσα, μάγκας σεξομανής, κλπ
Εσσεξ: καθαρό σεξ
Σέξις και ξερός: απάντηση προς άσεμνον επίθεσιν
Σεξάρες: απανωτές εξάρες στο τάβλι
Σεξαπτέρυγα: άγγελοι χωρίς φτερά
Σεξαφανισμένος: αυτός που γαμεί πολύ
Σεξιππόλυτος: αρχαίος νέος και ωραίος
Σεξάψυχες: ...***... (για γάτες)
Σεξάσφαιρο: μμμ...
Σεξεδιάντοπος: ανθεκτικός στο σεξ (χωρίς ντόπα)
Σεξενίζω: αρχαίον ελληνικόν ρήμα, δηλούν υπερβολικήν φιλοξενίαν
Σέξκοντο: ._
Σεξαντλημένος: χρησ. για «καμάκια» τζούφια!
Σεξκάλυμπερ: η ζώνη αγνότητος στην εποχή του βασιλιά Αρθούρου. κατ' επεκτ. το καταστροφικόν δι αυτήν ξίφος. βλ. φιλμ
Σεξτάτορας: τρεις φορές ισχυρότερος του δικτάτορα -στην κλίμακα τάτορ πάντα, μη πάει ο νους στο πονηρό
Σεξάδα, η: έπος γραμμένο απο γνωστό ψυχίατρο σεξολόγο, όπου περιγράφεται η μάχη των δύο φύλων (πρβλ. Ιλιάδα, Κουκουτουζιάδα, κλπ)
Σεξυστής: ο κ. Αλφρέντο Μασταξίνι (που έχει φαγούρα)

Savoir vivre για τη blogόσφαιρα

Διαβάζοντας το post του Tero, με τίτλο "λ-tolerance" σκέφτηκα ότι αυτό που μπορεί να λείπει από τη blogόσφαιρα είναι κάτι το οποίο προκύπτει απο τη (προβλεπόμενη άπειρου μεγέθους) μαζικότητα του μέσου: Η κοινωνική συμπεριφορά χρειάζεται επανακαθορισμό, το υπάρχον σαβουάρ βίβρ (savoir vivre) πέφτει λίγο.

Οι Νόμοι και το Σύνταγμα αρκούν για την οριοθέτηση των πράξεών μας. Η κοινωνική συμπεριφορά μας όμως κάτι έχει πάθει. Ισως νά 'χει μεθύσει -από ελευθερία! Θα τη σώσει ένα καινούργιο ανανεωμένο savoir vivre..?

Οπως είναι γνωστό, το savoir vivre επινοήθηκε να ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ευγενών στη Γαλλία και επεκτάθηκε σιγά σιγά, ώστε να μάθουμε και οι υπόλοιποι πώς κρατάνε τα μαχαιροπίρουνα και πώς καθαρίζουμε με αυτά π.χ. ένα πορτοκάλι. Το να καθαρίσει κάποιος ένα πορτοκάλι χωρίς μαχαιροπίρουνο ή να το στίψει ή να του ξεφύγει απ' το πιάτο κατά τη διάρκεια της προσπάθειας, είναι κάτι που μπορεί να συμβεί με ή χωρίς τη θέλησή του. Η αποτυχία καθαρίσματος του πορτοκαλιού με τον τρόπο τον οποίο ορίζει το savoir vivre μπορεί να τον περιθωριοποιήσει ή και να τον ηρωποιήσει. Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...

Και, φυσικά, δεν κόβονται τα κεφάλια όσων αστοχούν στο καθάρισμα, ε

Το ίδιο -ή περίπου το ίδιο- μπορεί να συμβεί και στη blogόσφαιρα, αν κάποιος ξεφεύγει (πολύ ή λίγο) από τον κανόνα του διαδικτυακού ενισχυμένου και αναπροσαρμοσμένου savoir vivre. Οπότε, τι συζητούμε για ρυθμίσεις...

--------------------
ΣΗΜ.
Οι περισσότεροι κανόνες του παλιού savoir vivre καταργήθηκαν με τον καιρό, εξακολουθούν να προστίθενται νέοι, τηρούνται ή παραμελούνται, πολλοί τους γνωρίζουν αλλά δεν τους τηρούν, άλλοι δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει savoir vivre, μερικοί διαλέγουν τις κοινωνικές συναναστροφές τους βασισμένοι στους κανόνες που γνωρίζουν, κλπ, κλπ, κι η Γη γυρίζει...

Oι Νεοτάξ, Ιλουμινάτι, κλπ ΔΕΝ πέρδονται!

«...Αλλά στο παρελθόν κανένας δεν ντρεπότανε για μένα και γι αυτό ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες με παρομοιάζει με την βροντή (ταυτ’αρα και τώνόματ’ αλλήλοιν,βροντή και πορδή ομοίω)...» είναι ένα μικρό απόσπασμα από το σημερινό ποστ του Αθεόφοβου, με τίτλο: ΠΟΡΔΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ-ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΙΣ ΤΟ QUIZ

Θα το μετέφερα αυτούσιο ολόκληρο το ποστ του αυτό, αλλά καλύτερη η παραπομπή, μη κόψω και την "πελατεία" του...

Παρουσιάζεται εδώ σε Β' προβολή το βίντεο που με διασκέδασε αφάνταστα! Αψευδές τεκμήριον για το ότι διατηρείται ακέραια η παιδικότητα του/των funEL...

Είχα σκοπό να γράψω σχετικά με τον Αριστοφάνη, τις ορδές των πορδών που λάβαιναν μέρος στα σατιρικά έργα του, την σχέση τους με την νηπιακή ηλικία και την απαξία των απανταχού ιλουμινάτι νεοτάξ προς τις σωματικές λειτουργίες. Ο Αθεόφοβος με έβγαλε από τον κόπο και τον ευχαριστώ. :-)

Η απορία μου όμως παραμένει ακέραια: Γιατί ενώ ως παιδιά βρίσκουμε διασκεδαστικά όλα τα αναφερόμενα σε σωματικές λειτουργίες -κυρίως του πρωκτού, χέσιμο, πορδές, κλπ- ενώ ως ενήλικες απορρίπτουμε και αποστρέφουμε το ενδιαφέρον μας, προωθώντας το προς ευγενέστερα είδη λεπτού χιούμορ; Η σάτιρα δεν είναι λεπτό "εξευγενισμένο" χιούμορ. Δεν είναι ειρωνεία που τσακίζει με το νυστέρι, ξεγελώντας και υποτιμώντας τον αποδέκτη της. Είναι γελαστική χοντράδα, την καταλαβαίνουν τα παιδιά πριν ενταχθούν στο χώρο των "μεγάλων", παραμένει απολύτως συνδεδεμένη με τον φρέσκο, ευθύ και απονήρευτο τρόπο του Αριστοφάνη, την πηγή γέλιου των παιδιών. Ποιος δεν γελούσε μικρός στο άκουσμα ενός... πριτς! Στο κάτω κάτω, στον απόπατο καταθέτουμε καθημερινώς τον... εσωτερικό μας κόσμο!!! Με τις υγείες μας...

Ε: όπως Ε-λευθεροτυπία, Ε-πιστολή, Ε-πιστολέρος, Ε-νταύθα, Ε-νταφιασμός

Ε-λευθεροτυπία, Ε-πιστολή, Ε-πιστολέρος

Προσπάθησα να αντισταθώ στην επιστολή, αλλά δεν τα κατάφερα. Ανεβάζω λοιπόν τη δική μου εκδοχή, αφού σχολιάσω τα σχόλια που στάλθηκαν στο blog του Old Boy

Μου άρεσε το σχόλιο που έστειλε ο/η oistros:
«Το παιχνίδι της δημοσιότητας ενίοτε απαιτεί και παραχωρήσεις. Όταν τα βιβλία σου ή τα άρθρα σου προβάλλονται ή φιλοξενούνται αντίστοιχα από κάποια εφημερίδα οφείλεις αυτονόητα "στήριξη" στις επιλογές της, ακόμη κι αν σε χρησιμοποιεί ως περαιτέρω πειστήριο μίας επιλογής που δυσκολεύεται να πείσει τον κοινό νου.»

Επίσης, ένα κομμάτι από το σχόλιο του/της still:
«...για την ελευθεροτυπία, που θεωρεί φυσιολογικό να προάγει το καταγγελτικό ύφος ενός -έυχομαι-να-μην-είναι 13χρονου, που έχει κάνει συρραφή φράσεων από λυσάρια εκθέσεων, κλισέ γονέων και μικροαστισμό καθηγητών...»

Ακόμη, νομίζω ότι ο Μαύρος Γάτος με το σχόλιό του:
«Κι όμως, το ότι ξεκίνησε μια δημόσια συζήτηση, έστω και με αυτόν τον τρόπο, δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό...» εννοεί τη συζήτηση που άνοιξε εδώ πέρα, στα blogs.

Η δική μου εκδοχή:
1. Η επιστολή μπορεί να γράφτηκε πράγματι από παιδί 13χρονο. Το λυπάμαι αυτό το παιδί που γράφει ό,τι ακούει από τη μαμά* του, που η εικόνα την οποία έχει διαμορφώσει για τον κόσμο βασίζεται στη ματιά της μαμάς* του και όχι στα δικά του μάτια. Λυπάμαι που ένα μικρό παιδί μαθαίνει την εύκολη λύση, που είναι μια καταγγελία. Δυστυχώς, δεν μαθαίνει να ασκεί το κριτικό του πνεύμα, δεν μαθαίνει τι σημαίνει δημιουργικότητα και παραμένει στο ξερό καταγγελτικό υφάκι. Καταγγελίες που δεν οδηγούν πουθενά. Δεν βγαίνει από το τέλμα. Και το πρωτοσέλιδο -η ανάδειξη μέσω αυτού- δεν το βοηθά, το χαντακώνει. Για τούτο λυπάμαι διπλά.

2. Οι (διάσημοι) επιστολογράφοι μπορεί πράγματι να ενήργησαν κάτω από μια παρόρμηση και όχι από σκοπιμότητα. Τους λυπάμαι που, αν και ώριμοι πλέον, δυσκολεύονται να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους. Αυτές μπορούν να τις αμολάν ελεύθερες στα blogs τους κι αν δεν έχουν, ε, ας ανοίξουν από ένα!

3. Οι (άσημοι) επιστολογράφοι δεν με ενδιαφέρουν. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για μερικούς φασαριόζους (ή και καταπιεσμένους) τύπους, οι οποίοι συρρέουν συνήθως όπου γίνεται τζερτζελές και δεν εκφράζουν την "Κοινή Γνώμη".

4. Η εφημερίδα μπορεί πράγματι να διάλεξε αυτό το θέμα για πρωτοσέλιδο επειδή το θεώρησε ύψιστης σπουδαιότητας και όχι για να "πιάσει φράγκα" κατά το κοινώς λεγόμενο. Τη λυπάμαι στ' αλήθεια. Θα μου άρεσε πολύ περισσότερο να διάλεγε ένα θέμα -επιστολή ανήλικου, έστω- με όραμα για ένα υπέροχο, ονειρεμένο -εφικτό ή όχι- μέλλον και όχι μια στείρα καταγγελία. Μας έλειψαν οι καταγγελίες; Μάτσο καθημερινώς (υποθέτω ότι θα) φτάνουν στα ταχυδρομικά κουτιά της εφημερίδας που αντιστάθηκε στο "νερό του Καματερού" και τώρα πνίγεται στα σάλια ενός 13χρονου που τη φτύνει.

---------------
* με τη λέξη "μαμά" εννοώ οποιονδήποτε άλλον, εκτός από τον επιστολογράφο. Ενα συγγενή, ένα δάσκαλο, γονείς, κλπ.
---------------

Ε-νταύθα

1. Δυο 15χρονοι λήστεψαν ψιλικατζήδικο, προβάλλοντας κοντόκαννη καραμπίνα. Η είδηση εμμένει στην ηλικία τους και ακούγεται από "αγανακτισμένο πολίτη" το αίτημα να οπλοφορούν οι καταστηματάρχες.

2. Ο Υπουργός και ο Υφυπουργός Υγείας παρουσιάζουν καμαρώνοντας σε δημόσια εκδήλωση το εργαλείο ρομποτικής χειρουργικής, το οποίο προμηθεύτηκε το ΙΔΙΩΤΙΚΟ Ιατρικό Κέντρο Αθηνών. Η είδηση δεν αναφέρει αν το διαφήμισαν δωρεάν. Στο μέλλον θα αγοράσουμε και μεις ένα -ειπώθηκε.

---------------

Ε-νταφιασμός

Του Ντόναλντ Ράμσφελντ, ξήλωμα δλδ από τη θέση του υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ. Εξιλαστήριο θύμα για την "Υπόθεση Ιράκ"; Αν δεν έχαναν (και μάλιστα εις διπλούν) οι ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσσο, το Ντόναλντ δεν θα τον κουνούσε κανείς. Τη θέση παίρνει ο πρώην της Σία (κι αράξαμε).

«Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είναι αμαρτωλός»

...ακούστηκε σήμερα στις 11:20 περίπου το πρωΐ από το στόμα του πατρός (σωστή η προσφώνηση?) Μουλατσιώτη, τον οποίο φιλοξενούσε το κανάλι ALTER. Το είδα στο ψιλικατζήδικο της γειτονιάς μου και δεν πίστευα στα αυτιά μου! Ατάκα κιεπιτόπου ζήτησα στυλό κι έγραψα μερικά από τα λόγια του, μια και δεν ήταν δυνατό να τα μαγνητοσκοπήσω:

«Ο χώρος της εκκλησίας είναι κατεξοχήν χώρος των αμαρτωλών. Οπως ένα νοσοκομείο είναι γεμάτο αρρώστους, έτσι και στην εκκλησία συναντούμε αμαρτωλούς, είναι γεμάτη αμαρτωλούς η εκκλησία. Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο Πατριάρχης, όλοι εμείς, αμαρτωλοί είμαστε, μόνο ο Χριστός είναι αναμάρτητος».. κλπ κλπ, δεν τα πρόλαβα όλα τα λόγια...

Τίθεται λοιπόν θέμα μέγα: Γιατί κάνουν λοιπόν όλον αυτόν τον αγώνα οι παπάδες; Για να μας εισάγουν στον κόσμο της αμαρτίας; Για να μας αρρωστήσουν και μας βάλουν στο νοσοκομείο τους με το ζόρι;

Θα έμενα κι άλλο στο ψιλικατζήδικο, με έθελγαν οι απορημένες και αποχαυνωμένες φατσούλες που κοίταζαν εκστατικά το κενό.. αναγνώρισα τον Πρόδρομο (του Μπιγκμπράδερ Νο 1).. καθώς και οι υστερίζουσες φωνές διαφόρων θεραπευμένων "από θαύμα" (συνεργασία γιατρών και διαφόρων αγίων μάλλον)

..και.. τελευταίως, συναντώ όλο και περισσότερα κανάλια να φιλοξενούν στα νερά τους Την κ. Θρησκοληψία. Ως αντιπερισπασμό στην κ. Ανοησία την οποία επίσης φιλοξενούν έως μπουχτίσματος;.. Για να θολώνουν (κι άλλο) τα νερά τους; Γιατί; Μια απάντηση παρακαλώ, αν είστε χριστιανοί, ε

ώσμωση και διαπίδυση μεταξύ των blogs

Τα κείμενα ασκούν επιρροή το ένα στο άλλο. Εψαξα λοιπόν στο καλύτερο ψαχτήρι -του κ. Google- για να βρω ορισμούς και να γράψω ένα κείμενο σχετικό με αυτό που συμβαίνει συναμετάξυ μας, εδώ στη blogούπολη.

ώσμωση & αντίστροφη ώσμωση

Η ώσμωση είναι το φαινόμενο κατά το οποίο δύο διαλύματα, όταν χωρίζονται από μία ημιπεράτη μεμβράνη τότε το νερό θα περάσει και θα κινηθεί από το αραιότερο διάλυμα (πιο καθαρό) προς το πυκνότερο διάλυμα (βεβαρημένο), ώστε το τελευταίο να αραιωθεί τελικά και να γίνει και αυτό το ίδιο καθαρό.
Η διαδικασία αυτή είναι φυσικό φαινόμενο και με αυτόν τον τρόπο ανταλλάσσονται υγρά στα κύτταρα του οργανισμού μας, καθώς επίσης στα ζώα και στα φυτά.
Η ώσμωση είναι υπεύθυνη για την ανύψωση του νερού από τις ρίζες στα φύλλα των δένδρων καθώς τα διαλύματα των κυττάρων των φύλλων είναι πιο πυκνά με αποτέλεσμα νερό να κινείται προς αυτά για να αραιωθούν
Στην αντίστροφη ώσμωση το προς καθαρισμό νερό πιέζεται να περάσει μέσα από μία μεμβράνη η οποία επιτρέπει επιλεκτικά μόνο τα μόρια του νερού να περάσουν μέσα από αυτήν. Το εξερχόμενο νερό είναι ελεύθερο από κάθε είδους ακαθαρσίες, από σκουριές, άλατα, οργανικές ουσίες, λιπάσματα, παρασιτοκτόνα, μέχρι και κάθε είδους επικίνδυνους μικροοργανισμούς, βακτήρια και ιούς.
Οι παραπάνω προσμίξεις απορρίπτονται στην αποχέτευση μαζί με ένα ποσοστό νερού.


Αυτά που βρήκα σχετικά με τη διαπίδυση με μπέρδεψαν. Ενα σωρό ορισμοί μπερδεμένοι, σύγχιση ορολογιών, ας δοκιμάσει όποιος θέλει κι άμα καταλάβει τι εστί διαπίδυση, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον!


Πρώτα βρήκα αυτο:

Διαπίδυση (Από την Live-Pedia.gr)

Όταν δύο αέρια έρχονται σε επαφή, έχουν την τάση να σχηματίζουν ομογενές μίγμα. Όταν έρχονται σ' επαφή μέσω ενός πορώδους διαφράγματος, τότε περνούν μέσα από τους πόρους και προς τις δύο κατευθύνσεις, έως ότου και από τα δύο μέρη του διαφράγματος να έχει σχηματιστεί ομογενές μείγμα. Το φαινόμενο αυτό λέγεται διαπίδυση αερίων και οι διαφορές στην ταχύτητα διαπίδυσης βρίσκουν μεγάλη εφαρμογή στις μεθόδους διαχωρισμού αερίων.
Διαπίδυση όμως ονομάζεται και η μετανάστευση των λευκοκυττάρων στα τριχοειδή αγγεία. Η μετανάστευση αυτή είναι φυσιολογική, εντείνεται όμως όταν υπάρξει κάποιο μικρόβιο ή άλλο τοξικό αίτιο. Το λευκοκύτταρο καταφθάνει και επιτόπου καταστρέφει τα μικρόβια. Η διαπίδυση είναι η πρώτη αμυντική λειτουργία του οργανισμού, γιατί με αυτήν αμύνεται ο οργανισμός όχι μόνο εναντίον των μολύνσεων, αλλά ενάντια σε κάθε σώμα ζωντανό ή άψυχο που μπαίνει μέσα στον οργανισμό. Η διαπίδυση, αν και φυσιολογική, μπορεί να γίνει επικίνδυνη αν η συγκέντρωση των λευκοκυττάρων αυξηθεί υπερβολικά.
-----------

Κατόπιν ακολούθησαν άλλα, για διαπίδυση σπινθήρων, στελεχών εταιρειών, υδρογόνου, λέξεων, κλπ, μέχρις ότου έφτασα σε ένα πολύ καλό άρθρο του Πέτρου Kολακλίδη για τον Καβάφη, με τίτλο «Tο δούλεμα της γλώσσας στον Kαβάφη» από όπου αντιγράφω ένα κομμάτι:

"Ο ποιητής παίρνει από τον κώδικα ή τους κώδικες της γλώσσας του, τα στοιχεία που του χρειάζονται και δημιουργεί τις εξισώσεις του. Κι οι εξισώσεις αυτές δεν είναι στεγανές, δεν είναι ερμητικά κλεισμένες η μια πίσω απ’ την άλλη, καθώς μπαίνουν στη σειρά τους, αλλά συγκοινωνούν ανάμεσά τους, διασταυρώνονται, αφήνουνε τα μέλη τους να σχηματίσουν καινούριους συνδυασμούς, γίνεται κάτι σαν αυτό που λέγεται στη φυσική «διαπίδυση των υγρών ή των αερίων». Αυτή η κινητικότητα δεν αφορά μόνο τις οριζόντιες σχέσεις των εξισώσεων μεταξύ τους, αφορά, επίσης, τα αλλεπάλληλα επίπεδα και στρώματα της γλώσσας, τα φωνητικά σώματα των λέξεων ή των γραμματικών τύπων και τις σημασίες τους. Ένα ακατάπαυστο παιγνίδι πλησιάσματος και απομάκρυνσης παίζεται ανάμεσα στους ήχους και τα νοήματα. Το ποίημα φανερώνεται έτσι, όχι σα μια κατάσταση, αλλά σαν μια λειτουργία, σαν «δούλεψη», για να χρησιμοποιήσω τον εύστοχο όρο του Καβάφη."
-----------

Eπειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια και δε θυμάμαι καλά τι συμβαίνει με αυτούς τους όρους, θα ήθελα να ξαναθυμηθώ τις βασικές διαφορές και ομοιότητες. Θυμάμαι καλά ότι δεν είναι διαφορετικές ονομασίες του ιδίου φαινομένου.
Κάποιος/α φυσικός ή χημικός εύκαιρος..?
Να μου γράψει μια φρασούλα ξερή και χωρίς παραπομπές, ώστε να αντιληφθώ καλά... Μερσί προκαταβολικώς!:-)

Liakos speaking: "...κι εμείς κάνουμε τη νύχτα μέρα!"

Liako's putin obsession

-αντιβαρυτικά υπερτεχνολογικά μολύβια

ατιμούληδες!

Λοιπόν, θα πω τώρα μια είδηση!

Καθήστε!

Κάτσε κάτω εσύ που σου λένε, γιατί έχει γέλιο!

***

...γιατί η παραπληροφόρηση έρχεται βαρειά

κι εμείς κάνουμε τη νύχτα μέρα...

! ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΜΕΡΑ!

-------------------
ΣΗΜ. 1. Στο blog Gravity and the Wind, ο Cyrusgeo στις 13.08.2006, ανέβασε το σχετικό άρθρο Στυλό, μολύβια και αντιβαρυτικές παπάρες...

ΣΗΜ. 2. Περισσότερες Λεπτομέρειες

Ο γάμος θέλει τζερτζελέ, κουμπάρους και κουμπούρια!

Το ποστ είναι υποστηρικτικό προς τον κ. Γιακουμάτο, όχι προς τη θέση του αλλά προς την τόλμη του να εκφραστεί ευθαρσώς και χωρίς τζιριτζάντζουλες, ενώ πολλοί συνάδελφοί του τα μπουρδουκλώνουν θολώνοντας τα νερά. Ήξεις αφίξεις δλδ.
Εκτός από καναδυό φράσεις πολιτικών που απάντησαν με τόλμη θετικά, εκφράζοντας προσωπική άποψη, όλοι οι υπόλοιποι τοποθετούνται εναντίον. Κατά τη γνώμη μου. Ετσι, με αυτό τον τρόπο δλδ, αποκρυπτογράφησα τις καλομελετημένες εκφράσεις. Πρόσεξα ότι οι γυναίκες πολιτικοί κυρίως τείνουν να συμφωνήσουν με τη λύση του προβλήματος της συμβίωσης των ομοφυλοφίλων μέσω γάμου ή άλλου τρόπου. Ισως επειδή αντιλαμβάνονται καλύτερα αυτό το θεσμό ή το δικαίωμα οποιωνδήποτε ανθρώπων να συμβιώνουν και να μοιράζονται.
Σχολιάζω κάθε μια από τις προτάσεις των πολιτικών μας, τις οποίες διάλεξα -και απομόνωσα:

ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ Ν.Δ.
Προσωπικά είμαι υπέρ της λογικής μιας «πολιτικής ένωσης» - όπως συμβαίνει στη Γαλλία – που δε θα αφορά μόνο τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
(τα αστικά δικαιώματα)

Μάλιστα... Ο,τι πράττει η Γαλλία λοιπόν.. μη τυχόν και τολμήσουμε -ως χώρα- να πρωτοτυπήσουμε. Προσοχή: «υπερ της λογικής, κλπ κλπ» όχι υπέρ αυτής ταύτης της «πολιτικής ένωσης». Επεκτείνουμε και πέρα από τα ομοφυλόφυλα ζευγάρια και καθάριζουμε! Ωραίο περιτύλιγμα Ντόρα μας!

ΑΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ.
...θεωρώ αδόκιμο να μιλάμε για γάμο καθώς δεν υπάρχει το επόμενο βήμα, που είναι η οικογένεια.»

Ωραία δικαιολογία.. Και οι γάμοι άτεκνων ζευγαριών, και οι γάμοι μεταξύ υπερηλίκων; Μήπως το ζευγάρι μόνο του αποτελεί οικογένεια; Εκτός αν υπονοείται στην απάντηση του κ. Σπηλιωτόπουλου ότι υπάρχει δυνατότητα υιοθεσίας, οπότε, ας επιτραπεί αυτή στους υπερήλικες καθώς και στα ομοφυλόφυλα ζευγάρια. Δύο σε ένα, που λένε.

ΕΛΕΝΗ ΚΟΥΡΚΟΥΛΑ ΠΑ.ΣΟ.Κ
Η έννοια γάμος είναι στην κοινωνία μας θρησκευτικά φορτισμένη και δεν υπάρχει κανένας λόγος να την εμπλέκουμε στην καινούρια μας ματιά για μια κοινωνία ίσων πολιτών.»

Ξέρετε, υπάρχει και ο πολιτικός γάμος.. Είναι και αυτός "θρησκευτικά φορτισμένος"; Για μια κοινωνία "ίσων πολιτών" λέτε, όπου όμως μερικοί πολίτες είναι λιγότερο ίσοι, έτσι; Καλά κατάλαβα; Αυτή είναι η "καινούργια μας ματιά";

ΧΡΥΣΑ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ
Με σταθερές θέσεις θα υποστηρίξω το δικαίωμα σύναψης πολιτικού γάμου με προτάσεις ανάλογες εκείνων των χωρών-μελών της Ε.Ε.»

Οπα! άλλη μια δήλωση υπέρ της ευρωπαϊκής μας υπόστασης. Σωστή Χρύσα μας! Ο,τι πει η Ε.Ε. αλλά σεις δεν έχετε γνώμη, έτσι;

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Αυτό φυσικά δεν πρέπει να ονομάζεται «γάμος». Η λέξη «γάμος» έχει ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα.

Πάλι το "συγκεκριμένο νόημα" του γάμου. Οφείλω να διατυπώσω με τόλμη και θάρρος, οτι αυτός ειδικά ο γάμος, περιέχει απολύτως το "συγκεκριμένο νόημα". Την αγάπη και τη στοργή.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΕΡΛΕΠΕ ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Όλοι οι άνθρωποι πλέον έχουν ή τουλάχιστον, πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα.

Ωραία πολιτική κάλυψη πίσω από ένα γενικό τσιτάτο! Εύγε!

ΖΕΤΤΑ ΜΑΚΡΗ Ν.Δ.
Απαντώντας στην ερώτησή σας, σας λέω ότι θεωρώ επιβεβλημένη την νομική κατοχύρωση της ελεύθερης συμβίωσης είτε ετεροφυλόφιλων είτε ομοφυλόφιλων ατόμων.

Νομίζω ότι αυτή εδώ η φράση είναι μια ξεκάθαρη τοποθέτηση, αν και επεκτάθηκε και αυτή στα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια και δεν αναφέρεται καν σε γάμο, αλλά σε ελεύθερη συμβίωση. Μια νέα πρόταση; Ενδιαφέρουσα τη βρίσκω.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΩΜΕΡΙΤΗΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ
...το θέμα όμως του γάμου και της οικογένειας είναι και βιολογικά ένα θέμα ετερόφυλων και γι’ αυτό θεσμικά δεν απαιτούνται ουσιώδεις μεταβολές.»

Πάλι στη βιολογία πήγαμε. Δεν είναι το ζήτημα του γάμου θέμα πολλαπλασιασμού του είδους μας, εκτός και αν ακολουθούμε πιστά τας Γραφάς και όχι το Σύνταγμα.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ
...είμαι θετικός σε κάτι που θα ισχύσει σε λίγο σε όλη την Ευρώπη».

Μάλιστα. Αλλος ένας ευρωπαϊστής. Μα, αυτό είναι αυτονόητο. Η γνώμη σας ποια είναι;

ΕΥΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ
Μετά λοιπόν τη νομική ρύθμιση του θέματος, δεν θα με πείραζε να βρισκόμουν σε έναν γάμο στον οποίο θα παντρευτούν δύο άντρες ή δύο γυναίκες.

Προσωπική θέση εκφράζεται εδώ. Αναφέρεται ξεκάθαρα και η επίμαχη λέξη "γάμος", τολμηρή απάντηση μα την αλήθεια και μπράβο!

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ Ν.Δ.
«Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει γάμος με τη παραδοσιακή έννοια του όρου μεταξύ ομοφυλοφίλων.

Μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω αυτή τη φράση, αλλά δεν θα το πράξω!

ΓΙΑΝΝΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Είναι διαφορετικό βέβαια το θέμα της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους, δεδομένου ότι πιστεύω πως το γονικό πρότυπο που πρέπει να έχουν τα παιδιά είναι ζευγάρι άντρας-γυναίκα.

Και στην περίπτωση ύπαρξης ενδοοικογενειακής βίας τι θα λέγατε για τα πρότυπα; Η βία αναπαράγεται (και διδάσκεται) καλύτερα και πιο αποτελεσματικά από ποιούς; ..αν όχι από ένα κατασπαρασσόμενο ανδρόγυνο..

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Η θεσμοθέτηση αυτής της συμβίωσης ασφαλώς και δεν είναι γάμος με την παραδοσιακή έννοια που γνωρίζουμε και κακώς την φορτίζουν κάποιες πλευρές.

Γενική τοποθέτηση και αυτή, αλλά βάζει κάποια πράγματα στη θέση τους.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΣΥΝ
...εάν επιλέγει κάποιος να ζήσει με κάποιον άλλον και να διανείμει τα περιουσιακά του στοιχεία, είναι δικαίωμά του και κανείς δεν είναι σωστό να του το απαγορεύσει.»

Και εδώ, γύρω γύρω το πάει, αλλά βάζει θέμα συζήτησης, έστω και πλαγίως.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ Ν.Δ.
Δεν θα πρέπει όμως να παραγνωρίσουμε ότι αυτό δεν μπορεί να βλάπτει τις αξίες και τα δικαιώματα των υπολοίπων.

Πώς θα μπορούσε να τα βλάψει δηλαδή; Ενα παράδειγμα;

ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ Ν.Δ.
...πιστεύω ότι το όλο θέμα της νομιμοποίησης του γάμου μεταξύ ομοφύλων δεν έχει ακόμη ωριμάσει στην ελληνική κοινωνία και χρειάζεται ακόμη αρκετή συζήτηση για το ζήτημα αυτό».

Μάλιστα. Πόση συζήτηση ακόμα κατά την κρίση σας;

ΤΑΚΗΣ ΣΚΑΝΔΑΛΑΚΗΣ Ν.Δ.
«Νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι ώριμη να δεχτεί τη νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων.»

Ποια ελληνική κοινωνία ρωτήσατε;

ΣΙΜΟΣ ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ Ν.Δ.
«Είμαι υπέρ της νομιμοποίησης και της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων που απορρέουν από τις σχέσεις ομοφυλοφίλων αλλά ο όρος «γάμος» δεν ταιριάζει για ιστορικούς και θρησκευτικούς λόγους.»

Ε, αλλάξτε τον όρο! Ζητείστε προτάσεις, συζητείστε, αλλά... αποφασίστε κιόλας, ε

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΛΑΜΑΤΗΣ Ν.Δ.
Όσον αφορά το κοινωνικό σκέλος, που έχει να κάνει και με τον θρησκευτικό γάμο, τότε πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα.»

Κι αν το ομοφυλόφιλο ζευγάρι είναι θρησκευόμενο; Τι γίνεται τότε;

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΡΑΟΙΓΛΟΥ Ν.Δ.
«Με τη νομική διάσταση της νομιμοποίησής τους δεν είμαι αντίθετος. Με τη θρησκευτική διάσταση, εξυπακούεται, είμαι κάθετα αντίθετος.

Βάλτε μια συγκεκριμένη πρόταση στο τραπέζι. Τολμήστε πια!

ΕΛΕΝΑ ΡΑΠΤΗ Ν.Δ.
Είμαι γενικότερα της άποψης πως τις αλλαγές πρέπει να τις επιφέρει ο χρόνος και να τις καθορίζει η μοναδικότητα της κάθε κοινωνίας και όχι να τις επιβάλλει η σπουδή στην εφαρμογή των προτύπων άλλων κοινωνιών.»

Οπα! Εναντίον της Ε.Ε. ή κάνω λάθος; Αυτή η "μοναδικότητα" της κοινωνίας μας τρώει, το "ανάδελφον" έθνος που έχει προείπει ο τέως Πρόεδρος κ. Σαρτζετάκης.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΗΔΟΝΗΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Σε ότι με αφορά, είμαι αντίθετος. Είμαι όμως και κατηγορηματικά αντίθετος σε οποιαδήποτε κοινωνική διάκριση.»

Εδώ μπερδεύομαι αγαπητέ. Λύστε πρώτα το θέμα ενδοσυνεννόησης με τον εαυτό σας και απαντήστε λίγο αργότερα!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ.
«Δεν συμφωνώ με τη νομιμοποίηση των γάμων μεταξύ ομοφυλόφιλων για συγκεκριμένους νομικούς, ηθικούς και κοινωνικούς λόγους».

Ξεκάθαρη απάντηση. Σε ήπια μορφή.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΤΟΣ Ν.Δ.
«Διαφωνώ κάθετα. Δεν το διανοούμαι καν. Θα το πολεμήσω μέχρις εσχάτων.

Ξεκάθαρη απάντηση επίσης, αλλά φορτισμένη με πάθος. Ολοι την πέσαν στο Μάκη. Τους υπόλοιπους τους έκαναν γαργάρα. Δύσκολο πράγμα η πολιτική -να αποκρυπτογραφείται, εννοώ.

ΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Συμβόλαια συμβίωσης μπορεί να υπάρχουν στην Ελλάδα, αλλά όσον αφορά στον γάμο ομοφυλοφίλων, πρώτον η ελληνική κοινωνία δεν το αποδέχεται και, δεύτερον, αν το δούμε φιλοσοφικά και ηθικά, ο γάμος ετυμολογικά θέλει ετερικότητα.

Εδώ, συμψηφίζονται όλα σχεδόν: η κοινωνία και η προεξόφληση της γνώμης της, το "έτερον", η φιλοσοφία και η ηθική. Αλλο τίποτε;

-----------------------
ΣΗΜ. Οι φράσεις των πολιτικών είναι διαλεγμένες από το ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, που αναδημοσίευσε τις συνεντεύξεις από το site του Πολύχρωμου Πλανήτη.

Σαββατοκυριακάτικο πάρτι με ινδούς συνταξιούχους, κατά τα άλλα, όλα καλά

Πλάκωσαν κατά σμήνη και φλόμωσαν τον κόμβο μου με διαφημιστικά πορνομηνύματα εν είδει σχολίων. Μπαίναν, τους απενεργοποιούσα στην αρχή, μετά τους διέγραφα, αυτοί επέμεναν και εισερχόντουσαν καταρρακτωδώς. Ενα ήταν το ΙΡ τους, αλλά δεν μπορούσα να το μπλοκάρω. Μέσα στον πανικό του να διαγράφω νέα μέλη και ταυτόχρονα εκατοντάδες σχόλια, ειδοποίησα το σέρβερ μου που τά 'πινε σε κάποιο μπαράκι στην αλλοδαπή να τρέξει να σώσει την κατάσταση. Ευτυχώς, αντιλήφθηκε τον πανικό μου και ανέλαβε δράση και με γλίτωσε. Κατόπιν, απλώς διέγραφα σχόλια, 1637 μέτρησα.

Κατά τα άλλα, η γειτονιά των ελλήνων bloggers ηρέμησε, το σκήνωμα του Βησσαρίωνα δεν έχει αγιοποιηθεί ακόμη, θα δω μια ωραία ταινία και θα κοιμηθώ νωρίς, αφού ρίξω ένα βλέφαρο στο κόμβο. Εύχομαι καλή βραδιά στους ινδούς συνταξιούχους. Αν γνώριζα τη γλώσσα τους θα τους έλεγα ότι και 'γώ συνταξιούχα γιαγιάκα είμαι και να μη με ξαναενοχλήσουν. Αλλά, να πιάνω κουβέντα με ινδούς συνταξιούχους...

Α! βρήκα και το ηχητικό αρχειάκι με τον "καιρό των βερυκόκκων".

το blog είναι πρώτα και κύρια ΕΚΦΡΑΣΗ

Μη το μπερδεύουμε με την επικοινωνία. Στον τομέα αυτόν παίζουν τα forums και τα chat rooms. Το blog αντλεί τη δύναμή του από τη μοναδικότητά του.

Μερικοί ταυτοποιούν την ανωνυμία μέσω των nick names με την παράνοια. Η ανωνυμία είναι κατάκτηση του διαδικτύου. Το να γράφουμε ανώνυμα, απελευθερώνει τη σκέψη, όσο και αν γνωρίζουμε ότι κατά βάθος όποιος θέλει να βρει τι κρύβεται πίσω από ένα nick name θα το βρει.

Οσο γράφουμε και καταγγέλουμε διάφορα πράγματα, δεν κινδυνεύουμε από κανένα. Οταν προβαίνουμε σε ανυπόστατες δυσφημίσεις ή παράνομες πράξεις (διαφήμιση πορνό, αγγελίες ανεύρεσης συνεργατών για φόνους, κλπ) μάλλον θα βρεθούμε μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις και άντε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες! (στην περίπτωση που γράψαμε κάτι για πλάκα ή για καλλιτεχνική περφόρμανς όπως π.χ. ο καλλιτέχνης Φωτίου)

Αν τα καταγγελόμενα έχουν βάση, με στοιχεία, κλπ, και δεν θίγουν προσωπικά δεδομένα άλλων, όλα καλά. Αν καταγγέλουμε προσωπικές ιδιαιτερότητες, τζιζζζζ. Εκτός και αν αφορούν πρόσωπα με θέσεις-κλειδιά. δεν μπορεί π.χ. ένας διευθυντής σχολείου να δηλώνει παιδεραστής -μεταξύ μας, η παιδεραστία είναι μια εγκληματική "ιδιαιτερότητα" και πρέπει να καταγγέλεται- ούτε ένας υπουργός ή βουλευτής να είναι κλέφτης -αυτό δεν είναι ιδιαιτερότητα! Οποιος και να είναι, χρειάζεται συντριβή.

Εκφράζουμε λοιπόν τη δική μας φύση, τις ανησυχίες μας ως καλλιτέχνες της ζωής, αναφερόμαστε σε θέματα γενικού ενδιαφέροντος, καταγγέλουμε τα στραβά και τα ανάποδα της κοινωνίας και της εκάστοτε κυβέρνησης, όλα με στοιχεία. Μοναδικά. Αν θέλει κάποιος δημοσιογράφος να το ψάξει παραπέρα, με γειά του με χαρά του. Εκθέτουμε, δίνουμε ερεθίσματα και πέραν τούτου ουδέν.

Δεν είμαστε δημοσιογράφοι, ούτε οι δημοσιογράφοι ασκούν το επάγγελμα τους όταν γράφουν στο blog τους, ουτε κανείς άλλος επαγγελματίας ασκεί το επάγγελμά του εδώ μέσα. Ετσι το αντιλαμβάνομαι. Ιδίως μετά από όσα προέκυψαν τις τελευταίες μέρες. Ισως ο (κάθε) εκδότης να θέλει να προσεταιριστεί κάποιους bloggers για να περνά τη γραμμή του εντύπου του, ή για να έχει τζάμπα υλικό. Το blogging δεν έχει copyright. Οσο και να βάζουμε ταμπελίτσες, δεν έχει. Είναι ελεύθερο και ας το πάρουμε χαμπάρι. Ας μη γράφουμε ή εκθέτουμε ό,τι δεν θέλουμε να διαδοθεί. Κλοπή δεν υπάρχει, εφόσον το λιβάδι είναι ελεύθερο για όποιον θέλει να βοσκήσει. Αυτά νομίζω.

Κάτι τι ακόμα. Ενας ένας κινητοποιούμαστε προς μια κατεύθυνση με την οποία συμφωνούμε. Για να πάψει μια αδικία ή ακόμα κι ένας πόλεμος. Ενας ένας. Αυτή είναι η δύναμή μας. Οχι με το ζόρι, όχι κάτω από ταμπέλες. Με τη θέλησή μας.

Εχω την εντύπωση πως οι ψεκασμοί άρχισαν...

Πώς εξηγείται διαφορετικά το φαινόμενο εκτεταμένης βλακείας που παρουσιάζεται τελευταίως; Ισως αντιτάξει κάποιος ότι είμεθα γένος ανάδελφον και ως εκ τούτου ο χαρακτηρισμός "μαλάκας", ο οποίος τυγχάνει γενικής αποδοχής, ταυτίζεται με την έννοιαν του βλακός.

Δεν το αποδέχομαι!
Αρνούμαι να το αποδεχτώ!
Περί ψεκασμού συνειδήσεων πρόκειται.
Βεβαιωμένο και από τον Προφήτη.

+ η 6η + ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Λιακούρειος
διαπαιδαγώγηση
για το ένδοξο
ΜΕΛΛΟΝ
+ευλόγησον+

***

Έλληνές μου...

***

βιβλία αλήθειας
και πολιτισμού

***

εθνικά
κοινωνικά
πατριωτικά

***

ανεβαστικά
αναγνώσματα

***

...που βγάζουν
πολλά γούστα...

***

...σεβασμός

...ειρήνη

...αγάπη

***

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ

ΕΛΛΗΝ

***

ΑΦΑΝΙΣΤΕ

ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

***

Η άγνοια και η ημιμάθεια δεν βοηθούν

Φταίει που δεν βλέπω και πολύ τηλεόραση; Ισως. Ισως πάλι αυτό το θέμα του βιασμού, που μπορεί και να είναι κάτι σαν ερωτικό παιχνίδι μεταξύ εφήβων και να το εισπράττουν οι ενήλικες ως βιασμό επειδή αυτές τις προσλαμβάνουσες έχουν, αυτό το θέμα ίσως να με ενοχλεί πολύ και για τούτο να μη θέλω να το παρακολουθήσω σε όλες του τις λεπτομέρειες, που μπορεί και να είναι λεπτομέρειες που δεν ανήκουν στο θέμα και τις οποίες, ανασκάπτοντας μέσα στα δικά τους μυαλά και τις δικές τους εικόνες, βγάζουν στο φως οι σκαπανείς της ζωντανής ενημέρωσης.

Μια λοιπόν και'γώ είμαι της ψόφιας ενημέρωσης, τοποθετώ εδώ πέρα μερικές ιστοριούλες που ξέθαψα από τον αρχαιολογικό χώρο των αναμνήσεών μου. Καλά κείτονταν εκεί πέρα και αράχνιαζαν, αλλά δεν βλάπτει κάπου κάπου να τις βγάζω σεργιάνι. Αυτή την έκθεση την ενεργοποιώ μπας και βγει κάποιο συμπέρασμα -από μένα ή από κάποιον αναγνώστη. Πάμε λοιπόν.

Εικόνα πρώτη:

Δημοτικό σχολείο ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου υψηλοτάτων προδιαγραφών, δεκαετία 1950-1960. Βρίσκομαι στην Ε' τάξη. Στην Στ' τάξη, βρίσκονται δυο κόρες διάσημης ελληνίδας της εποχής. Η μια αγοροκόριτσο, πρώτη στα ομαδικά παιχνίδια, η άλλη μαλακό παιδί, όχι τόσο έξυπνη, έχει χάσει χρονιά και βρίσκεται στην ίδια τάξη με την αδελφή της. Παχουλούτσικη και κάπως νωθρή, όπως τη θυμάμαι. Μια μέρα, η τάξη μου βουΐζει στα ψιθυρίσματα «πιάσανε τη Λέλα (φανταστικό όνομα) στις τουαλέτες με πέντε αγόρια». Η δική μου αντίδραση είναι η αδιαφορία «ε, και;» Τι με νοιάζει, αφού δεν πηγαίνω καν στις τουαλέτες του σχολείου; Επρεπε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια για να καταλάβω τι σήμαινε αυτή η φράση, να συνδυάσω και άλλα πράγματα, να μάθω και άλλα πράγματα. Συνδύασα το ότι αμέσως μετά το γεγονός αυτό, η Λέλα (φανταστικό είπαμε) έφυγε από το σχολείο, ενώ η αδελφή της έμεινε ως το τέλος της χρονιάς. Δεν έμαθα ποτέ ποια ήταν τα πέντε αγόρια -δεν ενδιαφέρθηκα κιόλας- και δεν διαπίστωσα καμιά αλλαγή στον αριθμό των αγοριών του σχολείου. Ολα καλά. Η αδελφή της συνέχισε να παίζει με την ομάδα "γερμανικό" και να τραγουδά στη χορωδία.

Εικόνα δεύτερη:

Σε δημόσιο δημοτικό σχολείο στην Αθήνα. Δεκαετία 1950-1960. Μια γιαγιά φτάνει στο συμβούλιο των δασκάλων, όπου την κάλεσαν για να της πουν ότι ο εγγονός της, μαθητής στη Δ' δημοτικού, καπνίζει. Η γιαγιά απαντά: «Τι να κάνω; Δε μπορώ να του το κόψω!» Οικογένεια διαλυμένη, το μικρό μεγαλώνει με τη γιαγιά, οι γονείς στη Γερμανία.

Εικόνα τρίτη:

Σε δημόσιο δημοτικό σχολείο σε κεντρική γειτονιά της Αθήνας. Μαθήτρια της Ε' τάξης ζητά (και παίρνει) ένα μικρό χρηματικό ποσόν για να βγάζει το βρακάκι της στις τουαλέτες και να δείχνει τις χάρες της σε όποιο αγόρι το ζητήσει. Από ό,τι μου είπαν, είχε καλή... "πελατεία". Τα αγόρια έκοψαν το κουλούρι στο διάλειμμα προτιμούσαν τα θεάματα από τον άρτον!

Εικόνα τέταρτη:

Σε δημόσιο γυμνάσιο Αθηναϊκού προαστείου. Δεκαετία 1950-1960, πρώτη τάξη. Μαθήτρια ομορφούλα, άσπρη και κοκκινομάλλα, ονόματι Κλειώ (όνομα φανταστικό, αλλά εξίσου αρχαίο) βρίσκεται με συμμαθητή της στην εκδρομή του σχολείου στο Πόρτο Ράφτη σε ένα πολυβολείο. Τότε, το Πόρτο Ράφτη είχε μόνο μια ταβέρνα στην παραλία και μερικά γερμανικά πολυβολεία ένα γύρω, που είχαν ξεμείνει από τον πόλεμο. Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη στο πολυβολείο, μετά από μερικές μέρες όμως η Κλειώ (φανταστικό όνομα) αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με ένα σωληνάριο κινίνα. Η πρώτη αυτή απόπειρα δεν πέτυχε, ούτε η επόμενη. Η τρίτη ήταν επιτυχής. Ο νεαρός συμμαθητής εγκατέλειψε το σχολείο. Τον συνάντησα μετά από πάρα πολλά χρόνια, είχε ένα σιδεράδικο, καλός τεχνίτης, μου θύμισε την ιστορία. «Αγαπούσα την Κλειώ», μου είπε, «αλλά οι δικοί της την ανάγκασαν να μη με ξαναδεί».

Εικόνα πέμπτη:

Σε δημόσιο γυμνάσιο της Αθήνας, Β' τάξη. Δεκαετία 1990-2000. Μαθήτρια με ψυχολογικά προβλήματα. Κατοικεί με τη γιαγιά της, οι γονείς εργάζονται πολύ και ζουν σε προάστειο πολύ ΙΝ. Δικηγόροι της μόδας (ή γιατροί, ή όποιο άλλο αξιοπρεπές επάγγελμα). Δεν έχουν χρόνο για την κόρη τους, αλλά εργάζονται ΓΙΑ εκείνη. ΓΙΑ ΝΑ της εξασφαλίσουν τα πάντα. Μεταξύ αυτών, και τα ψυχοφάρμακά της. Για ένα διάστημα το κορίτσι παραπαίει. Αναζητά οπουδήποτε λίγη στοργή, συνάπτει ερωτικό δεσμό με μεσήλικα, παντρεμένο φυσικά. Οπωσδήποτε σεξ. Απελπισία, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ταπείνωση, αλλά λαβαίνει κάπου κάπου ένα χάδι. Κατάθλιψη. Ψυχοθεραπεία. Αλλαγή σχολείου, μπαίνει εσωτερική σε ιδιωτικό της μόδας. Οι γονείς της παρέχουν τα πάντα, όλα τα αγαθά. Τα υλικά.

Εικόνα έκτη:

Σε δημόσιο γυμνάσιο της Αθήνας, Α' τάξη. Μαθητής πολύ καλός και όμορφο αγόρι. Γονείς χωρισμένοι, μένει με τον πατέρα του. Ο πατέρας ζωηρούλης, διοργανώνει ολονύχτια πάρτυ με γυναίκες, ωθεί το γιο του να "γίνει άντρας". Βλέπω το αγόρι στο πάρκο να ακολουθεί ένα συμπαθητικό κύριο. Συναντιούνται τα βλέμματά μας και, αντί να με χαιρετίσει, στρέφει το βλέμμα. Παίζω με τα παιδιά μου που είναι μικρά. Χάνονται πίσω από θάμνους. Σε λίγο, φαίνεται ο κύριος που φεύγει. Το αγόρι βγαίνει μετά από λίγο. Το φωνάζω, εκείνο εξαφανίζεται τρέχοντας. Μα τόσο ζώον είμαι; Σε λίγες μέρες συναντώ τον πατέρα του, τον ρωτάω τι κάνει ο Μίμης (φανταστικό όνομα) και μου λέει «καλά είναι, μια χαρά, λίγο οξύθυμος, ερωτευμένος μου φαίνεται». Μετά από λίγα χρόνια, ο Μίμης (φανταστικό όνομα) μπαίνει για αποτοξίνωση. Ο πατέρας του μου λέει «τά 'θελε και τά 'παθε, δεν με άκουγε».

Εικόνα έβδομη:

Δική μου. Δώδεκα χρονών, περιμένω το παιδί με τα ψώνια, η μάνα μου λούζεται, είναι στο μπάνιο τελοσπάντων. Χτυπά το κουδούνι, ανοίγω, μου δίνει τα ψώνια, του δίνω τα χρήματα. Ενώ κρατώ τις τσάντες με τα ψώνια, ορμάει και με φιλά στο δεξί μάγουλο. Σπρώχνω την πόρτα να κλείσει γιατί απλώνει και χέρι. Μπαίνω με τα ψώνια στην κουζίνα. Παίρνω το σαπούνι για τα πιάτα και πλένω το μάγουλό μου. Το ξεπλένω. Το ξαναπλένω. Μπορεί και δέκα φορές. Κάτι μου μυρίζει άσχημα. Η μάνα μου βγαίνει από το μπάνιο. «Ολα εντάξει; Εφερε τα ψώνια το παιδί του μπακάλη;» ρωτάει, «τα έφερε» της απαντώ.

Εικόνες τέλος. Οχι πως δεν έχει άλλες, αλλά νομίζω ότι αυτές είναι αρκετές να δείξουν ότι η ηλικία κατά την οποία ο μικρός άνθρωπος, ο έφηβος, ο προέφηβος, ανιχνεύει την προσωπικότητά του και το στίγμα του φύλου του, είναι πολύ ευαίσθητη. Η αντιμετώπισή της με θρησκοληπτικά μαντζούνια, με απαγορεύσεις και νουθεσίες ή με αδιαφορία «ε, παιδί είναι, θα βρει το δρόμο του» είναι εγκληματική.

Το συμβάν της Εύβοιας, δείχνει ότι ακόμα και τώρα, στην εποχή μας -τι έχει πια αυτή η εποχή που την κάνει καλύτερη από τις "άλλες" εποχές;- υπάρχουν τα ίδια και τα ίδια προβλήματα και ότι η καλύτερη μέθοδος, όπως στην αντιμετώπιση κάθε κινδύνου, είναι η ενημέρωση. Η άγνοια και η ημιμάθεια δεν βοηθούν. Οπως δεν βοηθούν και χαρακτηρισμοί βασισμένοι σε προσλαμβάνουσες άλλων ηλικιών. Θέλει κάποια προσπάθεια να μη ξεχνάμε όλοι οι ενήλικες, ότι υπήρξαμε και μεις παιδιά -κάποτε.

Το σοφό ρητό λέει ότι δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις μόνο βρώμικα μυαλά. Στην περίπτωση της Εύβοιας, ίσως οι "λέξεις" χρειάζεται να αντικατασταθούν από τις "πράξεις". Το θέμα θα μπορούσε να είχε μείνει στο πλαίσιο του σχολείου, να είχαν καλέσει έναν ειδικό παιδοψυχολόγο να συμβουλέψει τα παιδιά, αφού οι γονείς και οι καθηγητές στάθηκαν ανεπαρκείς, και να μην είχαν δοθεί οι προεκτάσεις που δόθηκαν.

...αλλά πάλι.. μπορεί και να κάνω λάθος.. να τρέφονται αγρίμια ανάμεσά μας... τι να υποθέσω όμως; ποιος να φταίει; οι γονείς; ποιοι είναι οι γονείς; πόσοι είναι οι γονείς; η τηλεόραση τους αντικαθιστά σπανίως ή έχει πάρει πάνω της το θέμα και παίζει ολοκληρωτικά το ρόλο τους; οι τηλεοπτικοί διαγωνισμοί σε αγαστή συνεργασία με τα πορνοπεριοδικά, τα ροζ τηλέφωνα, τα τσοντοσιντιά διαπαιδαγωγούν τη νεολαία σήμερα. με ευκαιρίες. και ποιος μαθαίνει τους γονείς να γίνονται γονείς με επάρκεια; οι ανεπαρκείς γονείς τους; ίσως όμως "το μήλο κάτω από τη μηλιά" να μην έχει τόση σημασία γιατί ο άνθρωπος άλλες φορές μιμείται και άλλες αντιδρά. εξαρτάται από το χαρακτήρα του. και πότε και πώς αναπτύσσεται, καλλιεργείται αυτός ο χαρακτήρας; υπάρχουν ένα σωρό βιβλία γι αυτό, αλλά δεν διδάσκεται τίποτε από αυτά στα σχολεία. πιθανόν μονάχα το νηπιαγωγείο να είναι σήμερα το σημαντικότερο στάδιο παροχής γνώσης και αυτό να απαιτεί τη μεγαλύτερη προσοχή. τα μικρά χρόνια του ανθρώπου είναι τα πιο σημαντικά -λένε- τόσο για την πρόσληψη γνώσεων, όσο και εικόνων της πραγματικότητας. εκεί, στις μικρές ηλικίες χαλυβδώνεται ο χαρακτήρας και είναι κρίμα οι γονείς να περιμένουν να μεγαλώσει το παιδί τους ΓΙΑ ΝΑ μιλήσουν, να επικοινωνήσουν, μαζί του. Τέλος. Τέλος; Ιδωμεν.

Δεν είμαστε ανεκτικοί, απλώς έχουμε χάσει τη Συνείδησή μας

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΤΕ ΚΥΡΙΟΙ,
ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ

...όταν απουσιάζει η ενοχή και η συνείδηση δηλώνει απούσα...

Aντιγράφω απο το e-rooster blog τμήμα του άρθρου με τίτλο ρατσισμός και ανοχή:

με βάση πανελλαδικής έρευνας της icap προκύπτει ότι

1. το 69% των ερωτώμενων συμφωνεί ότι το έθνος μας, σε σχέση με άλλα έθνη είναι ανώτερο σε πολλά σημεία, ποσοστό το οποίο σκαρφαλώνει στο 82% ανάμεσα στους ερωτώμενους με καμία ή με βασική εκπαίδευση

2. οι 6 στους 10 ερωτώμενους (59%) συμφωνούν ότι θα ήταν καλύτερο να μην έρχονταν στην Ελλάδα οικονομικοί μετανάστες, ποσοστό το οποίο φτάνει σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα ανάμεσα σε ερωτώμενους με καμία/βασική εκπαίδευση (64%) ή μόρφωση λυκείου (67%)

3. οι 4 στους 10 συμφωνούν ότι είναι προτιμότερο η κάθε κοινωνική, θρησκευτική, φυλετική και εθνική ομάδα να συναναστρέφεται τους ομοίους της (οι 5 στους 10 ανάμεσα σε άτομα με χαμηλή/βασική εκπαίδευση)

4. στο σύνολο των ερωτώμενων, οι 3 στους 10 δεν θα θέλανε να είχανε γείτονες ομοφυλόφιλους (33%), πρώην ναρκομανείς (29%) και άτομα που πάσχουν από AIDS (28%). οι 2 στους 10 ερωτώμενους δεν θα θέλανε ως γείτονες εβραίους (24%), μουσουλμάνους (21%) και αμερικάνους (21%). τα αντίστοιχα ποσοστά ανάμεσα στους ερωτώμενους με καμία ή βασική εκπαίδευση είναι: 52% δεν θέλουν ομοφυλόφιλους γείτονες, 42% άτομα που πάσχουν από aids, 37% πρώην ναρκομανείς, 33% εβραίους και μουσουλμάνους

...και τολμώ μια οπτικοακουστική απάντηση για το πώς καλλιεργούνται όλα τα προαναφερθέντα αποτελέσματα της έρευνας της icap:
(το τραγούδι τραγουδά ο ίδιος ο Προφήτης)

dynata ke ELlinika -Liakouras nationalist song

Πάω και στο άρθρο του Πάσχου Mανδραβέλη στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, που καταλήγει ως εξής: «υπάρχει λοιπόν πρόβλημα ρατσισμού στην Ελλάδα; ίσως όχι, αλλά υπάρχει τεράστιο πρόβλημα ανοχής...»

...και σκέφτομαι ότι δεν είναι ζήτημα ανοχής αλλά απουσία ενοχής.
Απουσιάζει η συνείδηση και πού να ψάξουμε να τη βρούμε, ιδίως τώρα που το τοπίο έχει θολώσει επικίνδυνα...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΤΕ ΚΥΡΙΟΙ,
ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ

...και ύστερα, εκ των υστέρων δηλαδή, αναρωτιόμαστε για τη συμπεριφορά των παιδιών μας... ενώ το αυγό του φιδιού σκάει μπροστά στα μάτια μας...

..τα παιδιά μας, πού είναι τα παιδιά μας;..

τρέχουμε για μια μπουκιά ψωμί, σκεφτόμαστε μη πεινάσουν, τα παιδιά μας, μη κρυώσουν, τα παιδιά μας, τρέχουμε να εξασφαλίσουμε στέγη, νερό, ηλεκτρικό, κοινόχρηστα, τηλέφωνο σταθερό, κινητό, για τα παιδιά μας, όλα για τα παιδιά μας, τηλεόραση, για τα παιδιά μας, τρέχουμε να ψωνίσουμε βιντεοπαιχνίδια, όπλα, τανκς, μπάλες, κούκλες, μπάρμπι, παιδικά περιοδικά, καραμέλες, σοκολάτες, στα παιδιά μας, σε δυο και τρεις δουλειές δουλεύουμε, σκλάβοι για τα παιδιά μας, φροντιστήρια, σινιέ μπουφάν, σκισμένα παντελόνια, σκουλαρίκια, στο φρύδι, στη μύτη, στη γλώσσα, στον αφαλό, για τα παιδιά μας, για τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, πού είναι τα παιδιά μας; ποια είναι τα παιδιά μας; μεγαλώνουν τόσο γρήγορα τα παιδιά μας που δεν τα αναγνωρίζουμε, πού είναι τα ζουμερά μαγουλάκια τους, τα γλυκά λογάκια που ψελλίζανε άτα, μαμ, μαμά, μπαμπά, παπού, γιαγιά; αυτά τα αγρίμια είναι τα παιδιά μας; πότε πρόλαβαν να γίνουν έτσι; πώς τα κατάφεραν χωρίς εμάς να μεγαλώσουν; μεγάλωσαν άραγε; πώς να ξεπληρώσουμε το χρόνο που τους στερήσαμε; όλα για τα παιδιά μας, και τώρα που εγκληματίες γίναν τα προστατεύουμε αντί να τους τραβήξουμε τ' αφτί, αντί να γλιτώσουμε την κοινωνία από νέους αλήτες, προστατεύουμε τα παιδιά μας, που δεν καταλαβαίνουμε πως δεν είναι πλέον παιδιά, έχουν ξεφύγει τα παιδιά μας, δεν είναι αρνάκια, γίναν λύκοι, θα μας φάνε, τα παιδιά μας, και το κράτος περικόπτει δαπάνες, φροντίζει για τα παιδιά μας.

Θέατρο: ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ

Στη ΘΥΡΑ ΤΕΧΝΗΣ, στου Ψυρρή, στην οδό Σαρρή 14, Α' όροφος, (απέναντι απο το "Εμπορικόν"), ανεβαίνει κάθε Τρίτη και Πέμπτη βράδυ, ώρα 22:00, εισιτήριο 15€ (10€ φοιτητικό), η παράσταση Για την Κλυταιμνήστρα, που δίνει νέα διάσταση στο χαρακτήρα της μυθικής ηρωίδας και σε ό,τι αντιπροσωπεύει.


Στην εικόνα, η οικογένεια του Αγαμέμνονα




Η Κλυταιμνήστρα με πέλεκυ σκοτώνει την Κασσάνδρα, κόρη του Πρίαμου και ερωμένη του Αγαμέμνονα, ο οποίος την έφερε στο Άργος από την Τροία.
Αττικό ερυθρό κύπελλο, 430 π.Χ.

Τι τρέχει με το cultureguide.gr..? έκλεισε..? (αναμετάδοση)

Τι συμβαίνει; Δίνουμε το καλό παράδειγμα ως χώρα που φιλοξενεί το διεθνές φόρουμ για τη διακυβέρνηση του διαδικτύου; Είναι "εσωτερική υπόθεση" του Υπουργείου Πολιτισμού; Κάνουμε αιματηρές οικονομίες; Αντιπερισπασμός;

Πληροφορίες στο blog Duke uncensrored του ZAPPA, απ' όπου μεταφέρω το κείμενο:

Η νέα διοίκηση του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού ΑΕ, υπό την προεδρία του κ. Μιχάλη Σιώψη, και το Υπουργείο Πολιτισμού, με τη σύμφωνη γνώμη του υπουργού κ. Γιώργου Βουλγαράκη και μετά από εισήγηση και προτροπή του έμμισθου συμβούλου του και δημοσιογράφου, κ. Θοδωρή Βαμβακάρη, αποφάσισε τον τερματισμό της λειτουργίας του cultureguide και την απόλυση της επταμελούς δημοσιογραφικής του ομάδας, μετά από τεσσεράμισι χρόνια συνεχούς λειτουργίας.

Ανάμεσα στους απολυμένους, μία έγκυος δημοσιογράφος και ένα άτομο με ειδικές ανάγκες με μερική τετραπληγία, ο οποίος εργαζόταν από το σπίτι.
Ο ΟΠΕΠ, το ΥΠΠΟ και ο δημοσιογράφος έμμισθος σύμβουλος του υπουργού, αποφάσισαν το κλείσμο του cultureguide.gr για μια σειρά από λόγους, που εκφράζονται μέσα από επιχειρήματα. Ας τα δούμε ένα προς ένα:

Επιχείρημα 1: Το cultureguide.gr στοιχίζει υπερβολικά στον ΟΠΕΠ και κατ' επέκταση στον Έλληνα φορολογούμενο.

Απάντηση: Όντως είναι έτσι. Συγκεκριμένα, το cultureguide κοστίζει περίπου 200.000 ευρώ το χρόνο. Στοιχίζει δηλαδή όσο οι μισθοί τριών συμβούλων του κ. Σιώψη, ή του κ. Βουλγαράκη. Με μία διαφορά... Όλες οι προτάσεις του cultureguide.gr προς τη διεύθυνση του ΟΠΕΠ για εμπορική εκμετάλλευση του site απορρίφθηκαν πριν καν συζητηθούν. Εάν γίνονταν αποδεκτές, το cultureguide όχι μόνο θα κάλυπτε τα έξοδά του, αλλά θα έφερνε και κέρδος στον ΟΠΕΠ, δηλαδή στο ελληνικό δημόσιο. Ο ΟΠΕΠ όμως δεν ενδιαφέρεται να έχει έσοδα από το cultureguide, διότι στόχος του είναι να το κλείσει ούτως ή άλλως για λόγους που θα δούμε παρακάτω...

Επιχείρημα 2: Το cultureguide.gr έχει ελάχιστη επισκεψιμότητα που δεν ξεπερνά τους 150 unique users την ημέρα

Απάντηση: Μέγα ψέμμα. Παρά τις άθλιες τεχνικές υποδομές του ΟΠΕΠ και του ΥΠΠΟ, με τον κεντρικό server να τίθεται εκτός λειτουργίας σχεδόν καθημερινά για αρκετές ώρες (και άρα το cultureguide να είναι offline), και παρά την άρνηση της διοίκησης στις επανειλημμένες εκκλήσεις μας για ανανέωση και αναβάθμιση του site, το cultureguide σήμερα δέχεται πάνω από 8.500 επισκέψεις καθημερινά από όλον τον κόσμο (δείτε μόνοι σας τις εκτιμήσεις του www.statbrain.com). Εάν δεν είχαμε τα ανωτέρω τεχνικά προβλήματα και εάν είχαν εισακουστεί οι εκκλήσεις μας για αναβάθμιση, οι επισκέπτες μας θα ήταν ίσως διπλάσιοι.

Την ίδια στιγμή, το επίσημο site του ΥΠΠΟ, ο περιβόητος Οδυσσέας (www.culture.gr) δέχεται 3.500 επισκέπτες ημερησίως, δηλαδή λιγότερους από τους μισούς του cultureguide. Ένα ολοκληρωμένο ρεπορτάζ για το πόσο κοστίζει σήμερα στον Έλληνα φορολογούμενο ο Οδυσσέας στην παλαιά και την αναμενόμενη εδώ και πέντε χρόνια νέα μορφή του θα ήταν χρήσιμο. Σας ενθαρρύνουμε να ψάξετε το θέμα γιατί έχει πολύ πλάκα. Και πολύ γέλιο που ακούγεται ως τις Βρυξέλλες... Προτείνουμε λοιπόν στους κ.κ. Σιώψη, Βουλγαράκη και Βαμβακάρη, να κλείσουν τον Οδυσσέα αμέσως. Διότι με την λογική τους, εάν το cultureguide.gr δέχεται 150 επισκέπτες την ημέρα, ο Οδυσσέας δεν έχει ούτε 60!

Επιχείρημα 3: Το cultureguide.gr το μόνο που κάνει είναι να κολλάει δελτία τύπου και να τα βγάζει online, κάτι που μπορούν να κάνουν δύο άτομα αντί για έξι.

Απάντηση: Εσείς οι συνάδελφοί μας γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Οι διακρίσεις και τα βραβεία που έχουμε λάβει δεν ήταν για το πρωτοποριακό μας design γιατί κάτι τέτοιο δεν έχουμε, αλλά για την ποιότητα και το περιεχόμενο της ύλης μας. Έχουμε και λέμε:

Παροχείς πολιτιστικού περιεχομένου στον τρίγλωσσο δικτυακό τόπο της Ελληνικής Προεδρίας (eu2003.gr) το 2003.

Super Award 2003 της SuperNet για την ποιότητα του περιεχόμενου

Case study πολιτιστικής διαχείρησης από την ΑΣΟΕ, στο μεταπτυχιακό τμήμα των Decision Sciences το 2003

Α' βραβείο Mobius 2003 ως το καλύτερο ελληνικό πολιτιστικό site το 2003

Επιλογή από το World Summit for Information Society (WSIS) του ΟΗΕ για συμμετοχή στο World Summit Award (WSA) το 2004 για καλύτερο ηλεκτρονικό περιεχόμενο και δημιουργικότητα (best e-content and creativity example) στην κατηγορία e-government (ο διαγωνισμός πραγματοποιείται στη Γενεύη με τη συμμετοχή 139 χωρών, αλλά το cultureguide απουσιάζει λόγω μη έγκρισης της χρηματοδότησης του ταξιδιού από τον ΟΠΕΠ και ως εκ τούτου δεν συμμετέχει τελικά).

Επιλογή για συμμετοχή στο Digit World Contest του 2004 για δικτυακούς τόπους πολιτιστικού περιεχομένου, ανάμεσα σε 744 sites από 80 χώρες του κόσμου (και πάλι ο ΟΠΕΠ δεν ενδιαφέρθηκε να συμμετάσχει και χάθηκε η προθεσμία για δήλωση αποδοχής)

2ο βραβείο των Ermis Web Awards στην ενότητα "Sites for Public Sector / Non Profit Organizations" το 2004

Επιλογή από το Canadian Cultural Observatory (www.culturescope.ca) του καναδικού ΥΠΠΟ ως ένα από τα 20 καλύτερα πολιτιστικά sites στον κόσμο για να συμμετάσχει στην ιδρυτική πράξη του culturemondo.org, ενός υπερ-site που φιλοδοξεί να αποτελέσει την ομπρέλα των σημαντικότερων πολιτιστικών δικτυακών τόπων παγκοσμίως. Τελικά, το culturemondo.org ιδρύθυκε, χωρίς τη συμμετοχή του cultureguide.gr, καθώς ο ΟΠΕΠ δεν ενέκρινε την συμμετοχή του cultureguide στη σχετική διάσκεψη στην Ιαπωνία, όπου πραγματοποιήθηκε η συνάντηση (Aichi, EXPO 2005).

Επιλογή εκ νέου για συμμετοχή στη 2η παγκόσμια συνάντηση πολιτιστικών πόρταλς που διοργανώνουν τα δίκτυα Culture.mondo και Culturelink του καναδικού ΥΠΠΟ στο Ντουμπρόβνικ της Κροατίας (20-22 Οκτωβρίου 2006). Και πάλι ο ΟΠΕΠ απέρριψε την έγκριση για συμμετοχή του cultureguide το οποίο είχε προτείνει να διοργανωθεί στην Αθήνα η 3η συνάντηση Culture.mondo το 2007, πρόταση που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από το διεθνές δίκτυο, αλλά αγνοήθηκε και πάλι από τον ΟΠΕΠ.

Μπορούμε να αναφέρουμε δεκάδες άλλες τιμητικές για τη δουλειά που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια διακρίσεις, αλλά η μεγαλύτερη διάκριση όλων είναι η πολύ θετική γνώμη που έχουν για μας εκατοντάδες πολιτιστικοί φορείς στην Ελλάδα και το εξωτερικό, τεράστιος αριθμός καλλιτεχνών και ανθρώπων της Τέχνης, και φυσικά των περισσοτέρων δημοσιογράφων που ασχολούνται με τον Πολιτισμό. Αυτοί γνωρίζουν την αλήθεια πολύ καλύτερα από τον κ. Σιώψη, τον κ. Βουλγαράκη και τον κ. Βαμβακάρη, οι οποίοι άλλωστε δεν έχουν και καμμία σχέση με το αντικείμενο.

Βέβαια, οι πραγματικοί λόγοι της απόφασης τερματισμού της λειτουργίας του cultureguide δεν έχουν καμμιά σχέση με τους παραπάνω. Τις πολιτικές ερμηνείες δεν θα τις δώσουμε εμείς, αλλά εσείς...

Στο δια ταύτα...

Η σημερινή διοίκηση του ΟΠΕΠ, αλλά και σε μεγάλο βαθμό οι προ του 2004 διευθύνσεις, δεν έχει αντιληφθεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί τις απεριόριστες δυνατότητες του ηλεκτρονικού μέσου ενημέρωσης που είχε στα χέρια της. Κάποιοι φίλοι της ιδιώτες ίσως το γνωρίζουν καλύτερα. Ίσως τελικά όλα να γίνονται για το πάπλωμα; Μήπως σε λίγους μήνες δούμε το cultureguide σε ιδιωτικά χέρια κάποιου κουμπάρου; Για να δούμε...

Ηθικό δίδαγμα...

Το δράμα του ελληνικού δημόσιου τομέα και το στοιχείο αυτό που θεσμικά κάνει την Ελλάδα να απέχει έτη φωτός από τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι διπλό:
α. η τεράστια διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, και
β. η τάση των μελών μιας κυβέρνησης να διορίζουν ανθρώπους σε δημόσιες θέσεις με βάση την προσωπική-κομματική σχέση που έχουν μαζί τους και όχι τις πραγματικές τους ικανότητες. Με τον τρόπο αυτό, υπονομεύουν το ίδιο τους το έργο.

Από σήμερα, το cultureguide είναι παρελθόν. Σας ευχαριστούμε για τη συνεργασία σας όλα αυτά τα χρόνια και ελπίζουμε να τα ξαναπούμε σύντομα μέσα από το διαδίκτυο.

Η ομάδα του cultureguide

Ηλίας Βεργίτσης
Ματίνα Μαυρομάτη
Νίκος Λεγάκης
Αφροδίτη Φούντα
Αργυρώ Ζαχαρίου
Ελένη Ηλιοπούλου
Βαγγέλης Τσούσης

ΥΓ. Όσοι επιθυμούν να διαμαρτυρηθούν για την εξέλιξη αυτή, ας το κάνουν με ένα email στις παρακάτω διευθύνσεις:

president@hch.culture.gr
minister@culture.gr

φάσεις, αντιφάσεις, βιασμοί, παραβιάσεις, ΟΛΑ σε ΕΝΑ

...πρώτα ένα βιντεάκι για να πάρει μπρος ο νους...

τίτλος: Liakopoulos dictionary

(λιακουρικές λέξεις με αντίστοιχες επεξηγήσεις στη καθομιλουμένη)

Συνεχίζω με τις φάσεις του κωμικοτραγικού ειδυλλίου "Blogme ωρέ με χειροπέδες", που εξακολουθεί να παίζεται στις οθόνες μας. Επειδή τις παρακολουθούμε ανελλιπώς, προχωρώ στις αντιφάσεις που παίζονται από τα εφορμήσαντα trolls, διότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, σύμφωνα με την παροιμία. Βλέπουμε π.χ. ένα νικνέημ "αλήθεια, όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια" να σκορπίζεται δεξιά κι αριστερά παραπληροφορώντας και ψευδολογώντας ωσεί "συνομωσιολογία, και μόνο συνομωσιολογία" με ένα κείμενο σαθρό -τουλάχιστον- αλλά που μπερδεύει όσους δεν παρακολούθησαν το σίριαλ από την αρχή και, ως γνωστόν, η αρχή είναι τό ήμισυ του παντός.

Γράφει λοιπόν αυτό το ανώνυμο troll μεταξύ άλλων:

«Η φαινομενικά αθώα διαδικτυακή σάτιρα μιας ομάδας νέων ανθρώπων στο πρόσωπο ενός τηλε-"ευαγγελιστή"-πωλητή βιβλίων, εδώ και περίπου ένα χρόνο, δεν είναι και τόσο αθώα τελικά. Η ομάδα έμμεσα εξυπηρετεί συμφωνημένα εκδοτικά συμφέροντα γνωστού οίκου. Παραδόξως, υπάρχει και περίφημη εκδοτική ανακοίνωση στο διαδίκτυο που πέρασε απαρατήρητη (google for it, προσέξτε τα ψιλά γράμματα)
(....)
«Όσα γνωρίζω, τα γνωρίζω εκ των έσω, αλλά δημοσιογράφος δεν είμαι ούτε φιλοδοξώ να γίνω, ούτε πρόκειται να εκτεθώ δημοσίως διακινδυνεύοντας την εργασία μου. Ήδη εκτίθομαι καθώς τα στοιχεία του δικτύου της συνδεσής μου είναι εύκολα προσπελάσιμα από τους εργοδότες μου και δεν έχω κανένα προσωπικό κέρδος από την αποκάλυψη αυτή, ώστε να επιμείνω.»

Ισχυρισμοί που εύκολα καταρρίπτονται από μόνοι τους, δεδομένου ότι τα αφελή σχεδόν κείμενα του μηνυόμενου προδίδουν, εκτός από φόβο, άγνοια -τουλάχιστον- χειρισμού της υπόθεσης, που σημαίνει πως ούτε ένα δικηγόρο πεπειραμένο δεν μπορεί να προσλάβει, όχι "επικοινωνιακό σύμβουλο" όπως είδα κάπου γραμμένο, και συγχωρήστε με που δεν συγκράτησα από ποιον και πού ακριβώς.
..και γιατί δεν πας βρε "αλήθεια=ψέμμα" σ' ένα internet καφέ να ξαμολήσεις τα στοιχεία σου; λέμε τώρα.. Τρέμει ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη παίζουμε;

Πάμε στον βιασμό της Εύβοιας που συντάραξε το πανελλήνιο. Είδα και τον κ. Γεωργιάδη στην τιβι να υπεραμύνεται (φωνασκών και αυτός) υπέρ σχεδίου για τους πρόσφυγες, που σημαινει "να τους στρώσουμε στο κυνήγι" με δυο λόγια.

Την Υπόθεση "Αλεξ" της Βέροιας, διαδέχεται η "Υπόθεση βιασμού" της 16χρονης αριστούχου μαθήτριας, σημαιοφόρου και σκληρά εργαζόμενης, που έλαχε να έχει βουλγάρικη καταγωγή.

Αυτή την Ελλάδα θέλετε κύριε-Που-φωνασκείτε-Στα-κανάλια; Χάρισμά σας, δεν θα πάρω!

Του βιασμού έπονται σε σημασία, όσον αφορά την πραγματική/αναλογική αρτιμέλεια, οι παραβιάσεις κάθε τύπου, για όλα τα γούστα, όπως αναφέρει ο Προφήτης σε ιερόν βίδεον, το οποίον θα παρουσιαστεί μελλοντικώς.

Η άϋλη/ψηφιακή αρτιμέλεια της σκέψης, έχει υποστεί όμως ένα καίριο πλήγμα, παρ' όλες τις παρόλες του πρωθυπουργού μας και των υπουργών του στο φόρουμ για τη διακυβέρνηση του διαδικτύου.

Μετά από όλ' αυτά, καθένας ας βγάλει το συμπέρασμά του. Αποσύρομαι διακριτικά, υπενθυμίζοντας ότι δίκιο είχε ο Ποιητής: «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»



Α! κυκλοφόρησε νέο παράρτημα για κάθε ενδιαφερόμενο