γιατί να μη διαψευστεί η παροιμία μήπως για να μου κάνει το χατήρι και ποια είμαι που θα κάνω τις παροιμίες θα μουγκαθούν αν και κάπου διάβασα κάποτε τη φράση που με χάραξε «πόσο ανυπεράσπιστος είναι κανείς μπροστά στη μητέρα του» και δε γνωρίζω ποιος την είπε και η μέρα της αγάπης πήγε άπατη βούλιαξε δηλαδή μέσα σε απειλές «θα πεθάνω με αυτά που λες» σαν να υπάρχει περίπτωση να ζήσει κάποιος αιώνια ή πως είναι δυνατό μια αναφορά σε γεγονότα παρελθόντα μέσα στην προσπάθεια αναζήτησης σημείου επικοινωνίας και πνευματικής επαφής να επιφέρει το θάνατο αλλά καθώς φαίνεται τέτοιο σημείο δεν υπήρξε ούτε είναι δυνατό να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα και αναρωτιέμαι γιατί να το ψάχνω αυτό το σημείο αφού πριν πολλά χρόνια το είχα πάρει απόφαση αλλά πάλι μπορεί να το ψάχνω ακριβώς επειδή το τέλος είναι πλέον ορατό παρά ποτέ και βγαίνει η επιθυμία επαφής ξεπετάγεται λέμε σαν ένα ξωτικό που ζητά αναγνώριση της αϋλωσύνης του και πολλά γράφω τώρα όμως αυτά τα χριστούγεννα μόνο αγάπη δεν μου δείξαν από την παρελθούσα γενιά μόνο πόνο φέραν και δεν ξανακοιτάζω πίσω ο Ορφέας την πάτησε και η κυρία Λωτ έγινε αλάτι δεν ήταν αρκετά νόστιμη φαίνεται άραγε μου ταιριάζει να γίνω ένα καλώδιο;
φυσικά σε λίγες ώρες θα ξαναξημερώσει και όλα περασμένα ξεχασμένα αλλά έπρεπε να το γράψω αυτό να το θυμάμαι να μη το ξανακάνω γιατί τα σίδερα σιδερώματος έχουν πια ενσωματωμένα καλώδια
