τα κρυμμένα αντικείμενα

κάποτε μου άρεσαν τα κεραμεικά, είχα μαζέψει ένα σωρό, πρόσθεσα ράφια στους τοίχους να τα αραδιάσω εκεί πέρα, να τα βλέπω... όχι πως τώρα δεν μ' αρέσουν, αλλά δεν έχω πλέον συλλογή, επειδή κάποτε με βάρυναν πολύ τα ράφια τα γεμάτα κεραμεικά και φώναξα φίλους και είπα στον καθένα «διάλεξε όποιο σου αρέσει περισσότερο» και διάλεγαν και μετά είπα να το πάρουν φεύγοντας το διαλεγμένο του ο καθένας κι εκείνοι ντρεπόντουσαν και ρώτησα τον καθένα «μήπως δεν σου άρεσε; μήπως είπες από ευγένεια ότι σου αρέσει;» και μου απάντησαν ότι τους άρεσαν πολύ αλλά δεν θέλουν να μου τα στερήσουν, δεν θέλουν να χαλάσουν τη συλλογή μου και τι θα γίνουν τα ράφια που θα μείνουν άδεια... απάντησα ότι αυτό ακριβώς επιθυμούσα, να αδειάσουν τα ράφια και μου είπε κάποιος «γιατί δεν τα πουλάς» και είπα ότι προτιμώ να τα χαρίσω σε φίλους για να πηγαίνω κάπου κάπου να τα βλέπω και κατάλαβαν όλοι τότε και πήρε ο καθένας μαζί του το διαλεγμένο του και έφυγε και άδειασαν τα ράφια... σε κάποια σπίτια υπάρχει από ένα κεραμεικό χαρισμένο από μένα σε περίοπτη θέση, αλλού βρίσκεται κάπου χαντακωμένο και σε μερικά είναι άφαντο «θα το χάρισαν κάπου» σκέφτηκα μια φορά και ρώτησα τη φίλη μου «τι να έγινε το παλιό κεραμεικό κουτί» και πήρα μια απάντηση που με έκανε να μη ξαναρωτήσω πια κανέναν για τα μυστικά φυλαγμένα αντικείμενα, σε μέρη που δεν τα πιάνει το μάτι «έλα να το δεις, το έχω κρύψει να το προστατέψω μη τυχόν και σπάσει» μου είπε