Μια μέρα, ο Νόμος για τις φυλακές άλλαξε. Στοπ στα νέα κτίρια φυλακών, έγραφε ο Νέος Νόμος -Ν.Ν. για συντομία. Μετατροπή των φυλακών σε ξενοδοχεία και διαμερίσματα για τους φτωχούς, έγραφε ο Ν.Ν. Στα ισόγεια βρεφονηπιακοί σταθμοί, ανασκαφή, εμπλουτισμός χώματος και φύτεμα των προαυλίων, έγραφε ο Ν.Ν. Οι ταράτσες διαμορφωμένες σε αναψυκτήρια και θερινά σινεμά, έγραφε ο Ν.Ν. «Και οι φυλακισμένοι πού θα πάνε τώρα;» ρώτησε η κυρία Πολυξένη τον άντρα της, «φοβάμαι μη πλακώσουν οι διαρρήκτες και μας το κάνουν καλοκαιρινό το σπίτι» πρόσθεσε με αγωνία κι έτρεξε να κλειδαμπαρώσει. «Μην ανησυχείς καλή μου», απάντησε εκείνος, «θα έχει προβλέψει ο Νομοθέτης» και άνοιξε την εφημερίδα του να διαβάσει προσεχτικά το κείμενο του Ν.Ν. «Νάτο! εδώ το γράφει καθαρά:Οι φυλακισμένοι θα απορροφηθούν από την αγορά εργασίας και θα ενταχθούν αμέσως στην κοινωνία χωρίς όρους.. το κατάλαβες καλή μου;»
«Δηλαδή θα πλημμυρίσουμε εγκληματίες; κλέφτες και φονιάδες; χασικλήδες και βιαστές;» άρχισε να σκούζει με λυγμούς η κυρία Πολυξένη κι έπεσε στην αγκαλιά του άντρα της τρέμοντας.«Και τι λόγο θα έχουν να γίνονται παράνομοι οι άνθρωποι όταν θα έχουν όλα όσα δεν είχαν ως τα σήμερα; Για ν' αποκτήσουν αυτά δεν πέφταν στην παρανομία;» την καθησύχασε χαϊδεύοντας τα μαλλιά της, «άλλωστε θα βγει και ο κανακάρης μας και θα κάνει αποτοξίνωση, προσφέρεται δωρεάν τώρα με το Ν.Ν. σε όποιον θέλει» συμπλήρωσε. «Ναι, αλλά θα βγει και ο τρελός δολοφόνος με το πριόνι» αντέταξε η κυρία Πολυξένη «και θα μας σφάξει!» «Μα, καλή μου, αυτός είναι μέσα σε ταινία» είπε ο άντρας της την ώρα που χτυπούσε το κουδούνι. Η κυρία Πολυξένη έριξε ένα ερωτηματικό βλέμμα στον άντρα της και, μετά τη συγκατάνευσή του, έτρεξε να ξεκλειδώσει την πόρτα. Στο άνοιγμα φάνηκε ο γιος της κι έπεσε στην αγκαλιά της, «μας αφήσανε όλους μαμά, οι φυλακές κλείσανε μαμά» έλεγε κλαίγοντας και η μάνα του δε χόρταινε να τον χαϊδεύει.«Ακουσες πατέρα για την αλλαγή του Νόμου;» ρώτησε τον πατέρα του κι εκείνος του έδειξε την εφημερίδα. Η εφημερίδα έτριξε όπως την άνοιγε ο νεαρός,και ξύπνησα. 
άλλα δέκα posts μένουνε
9 σχόλια:
Χρόνια πριν σε μια συζήτηση-φιλονικία είχα διατυπώσει, προβοκατόρικα περισσότερο, ότι σε ανθρώπους σαν τον προσφατώς μακαρίτη Πινοτσέτ φυσικά και αξιζει φυλάκιση αλλά σε "ένα ωραίο σωφρονιστικό ίδρυμα" με ανθρώπινες συνθήκες διαβίσωσης (οι ίδιες που θα έπρεπε να ισχύουν για όλους φυσικά). Εισέπραξα τη γενική κατακραυγή από τον περίγυρο, που απλά θα προτιμούσε το λαϊκό λιντσάρισμα του πρώην δικτάτορα. Ωστόσο το ερώτημα για το τι είδους "φυλακές" θέλουμε παραμένει και αδυνατώ να σκεφτώ πώς θα ήταν μια "ανθρώπινη φυλακή". Μοιάζει οξύμωρος ο όρος...
Στη φυλακή της καρδιάς μας ίσως;
Ποιητικό μοιάζει, αλλά δεν είναι.. Πιστεύω ότι η έλλειψη αγάπης κάνει τον άνθρωπο θηρίο περισσότερο από την έλλειψη υλικών αγαθών...
..πάντως, μια φορά αρνήθηκα να μελετήσω σωφρονιστικό ίδρυμα στο γραφείο μου, όσο κι αν ήταν "μια πολύ καλή δουλειά, με πολύ καλή αμοιβή".. αν σημαίνει αυτό κάτι...
Θα μου πεις ότι "κάποιος άλλος το μελέτησε", οκ, αλλά το ότι δεν συμμετείχα ποτέ σε ένα τέτοιο παιχνίδι, με ξαλαφρώνει -τουλάχιστον.
.και.. ξέρεις κατι; σε ποστ που ανέβηκαν αιχμηρά (το λιγότερο) για τον Πινοσέτ, ήρθε η εικόνα ενός γεράκου σε αναπηρική καρέκλα και δεν μπόρεσα να νοιώσω κάτι εχθρικό.. άλλωστε η ίδια η κόρη του Αλλιέντε τον συχώρεσε πρώτη..
Το μίσος αναπαράγεται από τον εαυτό του, έτσι δεν είναι;
Είμαι σίγουρος ότι η συζήτηση αυτή βαστάει από τότε που άνθρωπος σηκώθηκε απ' τα τέσσερα στα δύο πόδια. Ίσως και πριν σηκωθεί.
Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει άλλο κράτος που τις Φυλακές του να τις ονοματίζει "Σωφρονιστικά Καταστήματα" (!)...
Το λάθος στις ανθρώπινες Φυλακές απανταχού δεν είναι, νομίζω, η ύπαρξή τους αλλά το γεγονός ότι -πλην των φονιάδων- σ' αυτές κλείνονται οι λάθος άνθρωποι...
Και η σύζυγος Αλλιέντε (αν) συγχώρεσε τον Πινοσετ... Μπορούσε κι αλλιώς; Τη δεξαμενή ψήφων μεγάλωσε. Για την κόρη τον εγγονό, την εγγονή, δεν ξέρω. Θα δείξει...(Αν η 17 Νοέμβρη είχε και 1% ψηφοφόρους, το Μητσοτακέικο θα είχε συγχωρήσει πρώτο τους Ξεροκουφοντίνες...)
Μεγάλη υπόθεση η συχώρεση.. σηκώνει πολλή κουβέντα. Για ψήφους, δε μπορώ να φανταστώ ότι μια κόρη ξεπουλά τη μνήμη του πατέρα για ο,τιδήποτε στον κόσμο.. ίσως η αποφυγή εμφύλιου σπαραγμού να ήταν το μόνο που δικαιολογούσε την πράξη της.. μια πράξη μεγαλοθυμίας στα σίγουρα.
Το πρόβλημα είναι όταν η μεγαλοθυμία μεταφράζεται σε αδυναμία -απο τους "άλλους".
..λες η Εύα να αγαπουσε περισσότερο τον Αβελ και αυτό να μας τρώει ως τώρα;.. :-Ρ
(κάποτε, είχα γνωρίσει ένα συνταξιούχο διευθυντή αναμορφωτηρίου -παράξενες γνωριμίες που συμβαίνουν!- και θα γράψω κάτι)
Α! και οι φονιάδες καμια φορά είναι "λάθος άνθρωποι" ξέρεις
Δεν έχεις άδικο. Για πολύ λίγους όμως.
Τώρα, για τον γεράκο στην πολυθρόνα, κι εσύ, κι εγώ κι οποιοσδήποτε έξω από την εκεί παραγματικότητα, έχουμε -εύκολα- το οποιοδήποτε "ανθρώπινο" συναίσθημα. Για τις μανάδες κάποιων χιλιάδων ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΩΝ (το τονίζω γιατί άλλο δολοφονημένος/νεκρός/θαμένος και άλλο εξαφανισμένος) φαντάζομαι ότι είναι πολύ δύσκολο να αισθανθούν το ίδιο.
Το μίσος είναι κι αυτό υγιές συναίσθημα και καλώς, κατά την άποψή μου, αναπαράγεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Χωρίς το μίσος δεν θα μπορούσαμε να αξιολογήσουμε την αγάπη... Χωρίς το κακό, το καλό είναι κι αυτό ανύπαρκτο :)
Για την κόρη Αλλιέντε δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Δεν μου πολυάρεσε όταν μας επισκέφτηκε στο παρελθόν... Μακάρι να διαψευστώ!
Οι λόγοι για τους οποίους μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος φυλακή είναι πάρα πολλλοί και σίγουρα στις φυλακές δεν μπαίνουν μόνο οι εγκληματίες.
Ένα μυθιστόρημα που με συγκλόνισε όταν το διάβασα ήταν "οι Άθλιοι", με την φοβερή ιστορία του Γιάννη Αγιάννη που βρέθηκε στα κάτεργα επειδή έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί.
Επίσης, την ζωή στις φυλακές περιγράφει πολύ ωραία το βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη "το κρασί των δειλών", όπου φαίνεται η σχέση που ανέπτυσαν οι πολιτικοί κρατούμενοι με τους ποινικούς και τους δεσμοφύλακες την δεκαετία του 50.
Προσωπικά, έχω συλληφθεί οκτώ φορές και έχω κοιμηθεί στα κρατητήρια, γιατί συμμετείχα σε διάφορες εκδηλώσεις του αγώνα του χωριού μου (αναγραφή συνθημάτων, αντίσταση, εξύβριση κλπ). Δεν μπορώ να κατανοήσω όμως πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ια κοινωνία χωρίς φυλακές. Το πραγματικό πρόβλημα κατά την γνώμη μου είναι ο τρόπος που γίνεται η απονομή της δικαιοσύνης, γιατί επί της ουσίας τα δικαστήρια καθορίζουν ποιοι πάνε φυλακή και ποιοι όχι!
Ημίεμε, ας αφήσουμε την κόρη Αλιέντε, δεν την είδα από κοντά, διάβασα μονάχα και είδα σε ντοκυμαντέρ τη δήλωσή της.
Σχετικά με το γεράκο στην πολυθρόνα, το συναίσθημά μου τείνει προς τη λύπηση για την κατάντια του ανθρώπου, την περιφρόνηση προς ένα κουρέλι το οποίο αναλώθηκε σε καταστροφικές πράξεις εναντίον ενός ολόκληρου λαού. Στο ότι γλίτωσε την τιμωρία που θα έφερνε την κάθαρση, συντείνουν οι συνθήκες που είναι διαμορφωμένες στη χώρα του. Ξέρω ότι έκανε κακό, ότι έβλαψε τη χώρα του καταργώντας το όνειρο για πρόοδο με το πραξικόπημα και τη θανάτωση του Αλιέντε, αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου αρμόδιο να τον κρίνει από την πολυθρόνα μου, πόσο μάλλον να νοιώθω μίσος τώρα που είναι πλέον πεθαμένος -και θαμένος. Παλιά, τότε που δικάστηκαν οι πραξικοπηματίες εδώ πέρα, η γνώμη μου ήταν να θανατωθούν, αργότερα αναίρεσα με τη σκέψη περί της αναπαραγωγής του μίσους, κλπ κλπ
Τότε που ήταν ο Φράνκο στην Ισπανία, λέγαμε πως όταν πεθάνει θα κάνουμε πάρτυ να το γιορτάσουμε, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ούτε πάρτυ ούτε τίποτα.. Αυτός κι αν υπήρξε αδίσταχτος! Εζησα από κοντά για μια περίοδο εκεί πέρα και κάποτε μπορεί να γράψω για τον τρόμο που επικρατούσε και τη λιμοκτονία του ισπανικού λαού σε σχέση με μας τότε... Σήμερα όμως η Ισπανία έχει τρέξει καλύτερα από άλογο κούρσας και μας έχει κατά πολύ ξεπεράσει. Τι να πούμε και για τα 42 χρόνια δικτατορίας του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία... Ολα λοιπόν είναι σχετικά και ίσως το μένος εναντίον του Πινοσέτ υπάρχει επειδή είναι πιο... φρέσκος! Αν συνεχίσω να "συγκρίνω" δικτάτορες, δεν θα τελειώσω ποτέ.. Δεν συγκρίνονται, δεν υπάρχει χειρότερος δικτάτορας, ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΙ.
Οταν σκεφτόμαστε με δυϊσμούς, δεν μπαίνουμε σε μια παγίδα; καλό-κακό, μίσος-αγάπη, όμορφο-άσχημο, κλπ... Αντί για μίσος θα έλεγα ότι ο θυμός είναι υγιές συναίσθημα και είναι απαραίτητο να εκφράζεται ώστε να μη μας πνίγει και κατόπιν -σε πρώτη ευκαιρία δλδ- εκτινάσσεται δριμύς! Ο θυμός είναι κάτι που ξεθυμαίνει, ενώ το μισος σημαίνει διάρκεια στο χρόνο και αυτό με φοβίζει ως άνθρωπο...
:-)
Γιώργο, πες με ουτοπίστρια ή ό,τι άλλο νομίζεις, θα μου άρεσε όμως μια κοινωνία χωρίς φυλακές, χωρίς περιορισμό των ανθρώπων. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Με πρόληψη φυσικά, που σημαίνει εργασία για όλους, σπουδές για όποιον το επιθυμεί, κοινωνικές παροχές. Με δυο λόγια, αφαίρεση των αιτίων που οδηγούν έναν άνθρωπο στην παρανομία.
Κι αν τύχει κάποιος να ξεφύγει, να παραστρατήσει δλδ, να υπάρχει πραγματικός σωφρονισμός ώστε να εντάσσεται και πάλι στο κοινωνικό σύνολο χωρίς τη ρετσινιά του παραστρατημένου.
Δυστυχώς όμως, ιδίως στα αναμορφωτήρια, τα παιδιά και οι έφηβοι "αποφοιτούν" ξεφτέρια και σπανίως ξεφεύγουν από το δόκανο της παρανομίας. Οι συνθήκες κράτησης, αλλά και οι φύλακες με τη συμπεριφορά τους, δεν επιτρέπουν κανένα σωφρωνισμό...
Οι ίδιοι οι διευθυντές των αναμορφωτηρίων δυσκολεύονται να τιθασσέψουν τα άγρια ένστικτα των ανθρωποφυλάκων προς τους "παραστρατημένους" νεαρούς ανθρώπους. Καμία επιείκεια, κανένας σεβασμός στην προσωπικότητα. Αστα να πάνε. Αυτά δεν είναι αναμορφωτήρια, εκκολαπτήρια παρανόμων είναι...
:-(
Δημοσίευση σχολίου