Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Σημειώνω τώρα που είναι το πράγμα ζεστό. Οταν κρυώσει σε λίγες μέρες, σαν το αφήσουν παράμερα οι ειδησεολόγοι και οι παραθυραναλυτές, θα ξαναπέσω μαζί με το λοιπό ανθρώπινο κοπάδι στη Νιρβάνα μου και θα το ξεχάσω μέχρι νεωτέρας. Τώρα που κρατιέται ζεστό το θέμα, πριν τα εννιάμερα των θυμάτων, ως απλή παρατηρήτρια του φονικού στα Καλύβια Αγρινίου αλλά και άλλων αιματηρών και εξίσου αποτρόπαιων, προσπαθώ να κατανοήσω τον κύκλο του αίματος.

Σημειώνω από τη χθεσινή Ελευθεροτυπία:
1. Τι λένε 7 ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΣΤΗΝ «Ε»
2. «Οσοι κι αν ήταν εκεί θα τους σκότωνα όλους», είπε ο δράστης.
3. Τι λέει η θλίψη του σκύλου ενός θύματος.

Το σκηνικό είναι απλό. Ενα χωράφι με τριφύλλι, μια στάνη με προβατίνες γκαστρωμένες και γαλάρες, μικρά αρνάκια που θηλάζουν. Γύρω απ' το χωράφι πυκνά βάτα στη μια πλευρά, στην άλλη ο αγροτικός δρόμος. Λίγο μακρύτερα, το σπίτι των βοσκών. Η διανομή των ρόλων είναι επίσης απλή.
Βοσκοί: Πατέρας, μάνα, γιός, κόρη, εγγονή (κύρια πρόσωπα)
Κυνηγοί: δυο αδέρφια και τα τρία ξαδέρφια τους (μικροί ρόλοι, αλλά τραγικοί)
Ενας γείτονας κτηματίας (ρόλος κλειδί, αν και σύντομος)
Χορός: οι κάτοικοι δυο γειτονικών χωριών, οι αρχές, τα τηλεοπτικά κανάλια

Το δρώμενο ξεκινά με ήχους πυροβολισμών από τους κυνηγούς. Ο γείτονας κτηματίας τρέχει και ειδοποιεί τους βοσκούς: «Δεν ακούτε τι γίνεται; Μαζέψτε τα αρνιά γιατί θ' απορρίξουν (έκφραση για την αποβολή των έγκυων ζώων) από την τρομάρα», φέρεται να τους είπε.

Α' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Αν ο γείτονας πήγαινε στις Αρχές ή τουλάχιστον παρότρυνε τους βοσκούς να πάνε στην αστυνομία, το δρώμενο θα είχε διαφορετική τροπή -ίσως. Η ειδοποίηση από τον γείτονα μου δίνει να καταλάβω ότι πιθανότατα να είχαν προηγηθεί και άλλες ενοχλήσεις από κυνηγούς -τους ίδιους ή άλλους. Η αγωνία ενός βοσκού για το κοπάδι του είναι δεδομένη. Η παραβολή με τον Καλό Ποιμένα, είναι χαρακτηριστική. Το κοπάδι είναι η ζωή του κυριολεκτικά. Οσο και αν κάποιος κύριος (δικηγόρος νομίζω) ακούστηκε να λέει σε τηλεοπτική συζήτηση ότι "οι κτηνοτρόφοι είναι σκληροί επειδή σφάζουν οι ίδιοι τα ζώα τους", έχω τη γνώμη ότι αυτό είναι περισσότερο αληθινό και έντιμο (προς τα ζώα) από του να παραδίνονται σε αναίσθητα λεπίδια οργανωμένων μηχανικών σφαγείων. Ο βοσκός σφάζει με αγάπη το ζώο του, και αυτή η έκφραση δεν είναι σχήμα οξύμωρο. Το αγαπάει επειδή του προσφέρει τα προς το ζειν, είναι το βιος του. Ο κτηνοτρόφος και ο αγρότης είναι σκληροί επειδή η γη είναι σκληρή, η ζωή στο ύπαιθρο είναι σκληρή, οι εναλλαγές του κλίματος είναι σκληρές, η εξάρτηση του βίου από τις καιρικές συνθήκες είναι σκληρή. Φαίνονται σκληροί επειδή δεν έχουν την πολυτέλεια να κλαψουρίσουν ή να εκφράσουν καημούς, όπως συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους που εργάζονται μακριά από τη γη, όχι επειδή "λείπει το συναίσθημα", όπως είπε κάποια κυρία (νομίζω ψυχολόγος). ΚΛΕΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΜΕ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ: Τι γίνεται με τις θρυλλούμενες προσλήψεις των 9.000 αγροφυλάκων; Τώρα καταλαβαίνω τι σημασία έχουν.

Το δρώμενο συνεχίζεται με την αλλόφρονη πορεία του πατέρα προς το χωράφι. Τρέχει, παρά τα 73 χρόνια του, προς τα εκεί οπλισμένος. Ο γιος ακολουθεί, οπλισμένος και αυτός.

Β' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Τι θα γινόταν αν δεν είχαν πάρει τα όπλα τους μαζί; Μήπως τότε θα θρηνούσαμε άλλα θύματα; Η κυνηγετική συνείδηση, η οποία προβάλλεται στα πρόσωπα των θυμάτων, ισχύει εξίσου και για τα πρόσωπα των θυτών επειδή και αυτοί κυνηγοί είναι, για τούτο έχουν τουφέκια -με άδεια οπλοφορίας από την αρμόδια Αρχή. Βεβαίως, ο πατέρας και ο γιος ΔΕΝ πήγαν για κυνήγι με τα όπλα τους εκείνη την ώρα. Για ποιο λόγο τα πήραν μαζί τους; Για να εκφοβίσουν; Για να απειλήσουν; Για σιγουριά; Για να προστατευτούν/αμυνθούν; Ενα όπλο δίνει -λένε- αίσθηση δύναμης σε αυτόν που το κρατάει, σε ένα στρατιώτη στον πόλεμο π.χ. ή σε έναν αστυνομικό σε ώρα υπηρεσίας ή σε ένα κυνηγό αγρίων θηρίων στη ζούγκλα. Ο κυνηγός πτηνών το όπλο το κρατά για να σκοτώσει πτηνά. Το κυνήγι αυτό, μάλλον σαν κάτι διασκεδαστικό μου φαίνεται -νομίζω δηλαδή, δεν ξέρω ακριβώς. ΚΛΕΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.

Ο πατέρας φτάνει πρώτος στο χωράφι. Βρίσκει εκεί τέσσερις από τους πέντε κυνηγούς και αρχίζουν να διαπληκτίζονται φωνάζοντας δυνατά. Μπορώ να φανταστώ αυτή τη σκηνή:
«Αϊντε φυγέτ' ωρε ζαγάρια απ' το χτήμα το θ'κό μ' και θα μ' χαλάσιτι τα γαλάρια!» φωνάζει ο γέρος και οι κυνηγοί απαντούν «α, σύρε γέρο κι άφ'σε μας» και «σιγά π' θα πάθ'νι τίπουτε τ' αρνιά» συν μερικά καντήλια απαραίτητα σε τέτοιες περιπτώσεις. Εκεί απάνω, καταφτάνει ο γιος και εδώ αρχίζει το κωμικοτραγικό να γίνεται τραγωδία.

Γ' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Αν ήταν μόνος ο πατέρας, πιθανότατα να μη συνέβαινε τίποτε το επιλήψιμο. Θα ξεθύμαιναν και οι δυο πλευρές με τις φωνές, πράγμα που -πιθανότατα πάλι- θα είχε ξανασυμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που ο γιος ήταν μόνος απέναντι στους κυνηγούς -ίσως. Το ότι ο γιος φτάνει και αντικρύζει τον πατέρα του υβριζόμενο από τέσσερις και ίσως, σύμφωνα με την αντίληψή του, απειλούμενο, διογκώνει την οργή του γιού. Απέναντι στους κυνηγούς που απειλούν τον πατέρα του, αλλά και απέναντι στον πατέρα του που κάθεται εκεί να δέχεται προσβολές. Μη ξεχνούμε ότι ο γιος χαρακτηρίζεται από τους συγχωριανούς του ως "καλό, ήσυχο και σεβαστικό παιδί", ότι είναι 36 χρονών και ζει με τους γονείς του, ότι ετοιμάζεται για γάμο -πράγμα που σημαίνει (κατά τη γνώμη μου) επιπλέον άγχος. Ο γιος λοιπόν, βλέπει ξαφνικά μια απειλητική σκηνή και αναλαμβάνει -επίσης ξαφνικά- το ρόλο τον οποίο θα κληθεί σε λίγες μέρες, μετά το γάμο του δηλαδή, να παίξει: το ρόλο του αρχηγού της οικογένειας. Οπότε, Πρέπει να προστατέψει τον πατέρα του και αυτό κάνει. Πλησιάζει και -πιθανόν πάλι- αρχικά λογομαχεί. Η λογομαχίες όμως δεν φέρνουν αποτέλεσμα, ένας κυνηγός μάλιστα ρίχνει μια μπαταριά στο έδαφος με πρόθεση να τους φοβερίσει -ίσως. ΚΛΕΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.

Το δρώμενο γίνεται εξαιρετικά γοργό στην εξέλιξή του. Ο γιος αρχίζει να πυροβολεί καταπάνω στους κυνηγούς. Εχει μπει στον κύκλο του αίματος ή «το θηρίο ξεπήδησε από μέσα του» όπως ακριβώς είπε εύστοχα ένας ξάδερφός του σε τηλεοπτικό παράθυρο.

Δ' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Ο ξάδερφος αυτός έχει καταδικαστεί συνολικά σε 178 (νομίζω) χρόνια κάθειρξη και έχει κάνει 25 χρόνια φυλακή για παράνομες πράξεις εκτός από φόνο. Είναι το "μαύρο πρόβατο" της οικογένειας των φονιάδων και το προς αποφυγή παράδειγμα. Τον φαντάζομαι να κρυφογελά πίσω από τα μουστάκια του, επειδή εκείνοι που τον λοιδωρούσαν και τον απόδιωχναν έπεσαν στον κύκλο του αίματος, τον οποίο αυτός απέφυγε. Αν και εγκληματίας, έχει υποπέσει σε ελαφρύτερα κατά πολύ παραπτώματα. Αντιπροσωπεύει, κατά τη γνώμη μου, την Υβρη, αν και σε αυτό το δρώμενο η Υβρις είναι απλά κομπάρσος. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.

Οι κυνηγοί μένουν άναυδοι μπροστά σε αυτή την εικόνα του αποθηριωμένου ανθρώπου, φοβούνται το θηρίο ενώ ταυτόχρονα απευθύνουν έκκληση προς τον άνθρωπο_που_δεν_είναι_πια_άνθρωπος εκείνες τις στιγμές, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά. Η στάση τους αυτή δεν δείχνει θρασυδειλία από "τζάμπα μάγκες, που ξέρουν μονάχα να βρίζουν" όπως διατυπώθηκε σε ένα πηγαδάκι σχετικής συζήτησης (ναι, ειπώθηκε και αυτό δυστυχώς). Ο τρόμος τους αιτία είχε αφενός το θηρίο που είχε ξεπηδήσει μέσα από έναν άνθρωπο και αφετέρου τη δική τους καλλιέργεια. Επρόκειτο για ανθρώπους οι οποίοι εργαζόντουσαν και στην πόλη, και εκτός των αγρών δηλαδή. Αρα, ήταν περισσότερο εκπαιδευμένοι να αντιμετωπίζουν το "θηρίο" τους.

Ο γιος έχει τυφλωθεί από το αίμα. Διατρέχει τρέχοντας την έκταση και ξαπλώνει έναν, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Δέχεται μια βολή στο πόδι, αλλά το τραύμα δεν τον πτοεί. Επιστρέφει ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία και δίνει τις αντίστοιχες χαριστικές βολές. Επειδή δεν θέλει μάρτυρες της πράξης του; Επειδή -όπως δήλωσε- δεν μπορούσε να σταματήσει; Δεν μπορώ να γνωρίζω, μόνο να εικάζω.

Ε' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Εχοντας διαβάσει παλιά το μυθιστόρημα "Αμόκ" του Στέφαν Τσβάιχ, μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει αυτή η στιγμιαία μανία, η οποία απαντάται συνήθως σε λαούς της νοτιανατολικής Ασίας. Διάβαζα το βιβλίο και μου κοβόταν το αίμα. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.

Μετά το φονικό, έρχεται η σειρά των γυναικών της τραγωδίας. Οι δυο γυναίκες φαίνεται να συγκαλύπτουν τους δράστες. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι βέβαιο, επειδή μπορεί οι γυναίκες απλώς να ακολούθησαν την εντολή των αντρών να πουν όσα είπαν, ότι δηλαδή εκείνοι (οι άντρες) βρισκόντουσαν στο σπίτι κατά το επίμαχο χρονικό διάστημα και να μη γνώριζαν για το φονικό. Το βρίσκω πολύ πιθανό να συμβαίνει επειδή είναι δύσκολο να παραδεχτεί οποιοσδήποτε πως ο στενός αγαπημένος συγγενής είναι παράνομος ή απατεώνας, πόσο μάλλον φονιάς.

Στ' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Η στάση τους μετά την ομολογία του γιου και αδελφού, είναι εντυπωσιακή. Καμία κάλυψη, καμιά συχώρεση, καμιά προστασία δεν δίνεται στους φονιάδες, κάτι το οποίο δυστυχώς έχω διαπιστώσει επανειλημμένα σε διάφορες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, όπως π.χ. στην περίπτωση Βαβύλη, στην περίπτωση Αλεξ, και αλλού, οι μανάδες κάλυπταν (και καλύπτουν) μέχρι τέλους τα παιδιά τους επιζητώντας την ατιμωρησία τους. Εδώ, ο Νόμος εξακολουθεί να είναι Νόμος και αυτό δεν είναι "σκληρότητα και απουσία συναισθήματος" όπως ακούστηκε να λέει κάποιος/α (νομίζω ψυχολόγος). Είναι βαθειά ηθική παράδοση, το Κακό Πρέπει να τιμωρείται. Η μάνα του Παυσανία δεν έκανε κάτι διαφορετικό όταν έθεσε το τελευταίο λιθάρι στο μνήμα του γιου της που τον έθαψαν ζωντανό. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το χρονικό αυτού του Αιμάτινου Κύκλου το κλείνω συγκρίνοντάς το με κάποια άλλα εγκλήματα που χαρακτηρίστηκαν και αυτά "πρωτοφανή" την εποχή που συνέβησαν:
1. Το χτίσιμο/τσιμεντάρισμα σε θεμέλια τοιχείου οικοδομής ενός νεαρού γιου με ψυχολογικά προβλήματα από τον ίδιο του τον πατέρα, επιστήμονα μηχανικό, στον οποίο αναγνώρισε ελαφρυντικά το δικαστήριο.
2. Τη δολοφονία ανωτάτου κληρικού (αρχιμανδρίτη) από την ερωμένη του, σύζυγο και μητέρα, την οποία κάλυψαν απολύτως τα στενά μέλη της οικογενείας της.
3. Τη σφαγή και τεμαχισμό του πτώματος της νεαρής (20χρονης νομίζω) γυναίκας του από τον άντρα της και την ανακάλυψη του φονικού από τα κομμάτια του πτώματος μέσα σε σακκούλες σκουπιδιών, επειδή υπήρχε τότε απεργία των εργατών του Δήμου Αθηναίων.
4. Τα δυο εγκλήματα στη Βέροια σε διάστημα ενός χρόνου.

Η διαφορά του τωρινού εγκλήματος είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για ένα δρώμενο στο οποίο οι συγκυρίες παίζουν το σημαντικότερο ρόλο. Πρόκειται για ένα μακάβριο χορό σε ένα κύκλο αίματος. Το ποιος τον χόρεψε αυτό το χορό δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, όσο το ότι η κοινωνία δεν μπορεί ακόμα να αποτρέπει τέτοιες πράξεις. Η εποχή μας δεν έχει απομακρυνθεί αρκετά από την εποχή που ο Κάιν σκότωσε τον Αβελ ή έχει μπερδευτεί; Εδώ φαίνεται ο Αβελ να αντεκδικείται.

Είναι ένα έγκλημα όπου, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν βρίσκω να λείπει η Πρόληψη -μια και ο δράστης ήταν ένα "καλό παιδί"- ούτε νομίζω ότι η Καταστολή -ακόμα και θανατική ποινή να υπήρχε και να επιβαλλόταν- θα δώσει κάποια λύση εκφοβίζοντας πιθανούς δράστες στο μέλλον. Ηταν κάτι τι στιγμιαίο: Μια στιγμιαία ΑΠΩΛΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ.

Α! Η συμπεριφορά του καημένου του σκύλου μπορεί άνετα να αντικαταστήσει όλα τα μέλη του Χορού της Τραγωδίας. Είναι περισσότερο πειστική, όσον αφορά την έκφραση της θλίψης ολόκληρης της κοινωνίας μας.

..κατά τα άλλα, δεν θα ασχοληθώ ξανά.. περιμένω την Απόφαση της Δικαιοσύνης..

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Γιατί όταν πρόκειται για εκτεταμένα φονικά, όπως είναι ένας πόλεμος, η αντίδραση των ανθρώπων περιέχει περισσότερη κατανόηση; Επειδή ο στρατός είναι μια ανθρώπινη μάζα η οποία δεν είναι δυνατό να προσωποποιηθεί; Επειδή ενυπάρχει το στοιχείο του αναπόφευκτου; Επειδή η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι υποτιμημένη; κλπ κλπ κλπ