Δικαίωμα στην ψυχαγωγία: Χορηγοί και θεωρικό

«Οι χορηγοί ήταν υπεύθυνοι για την συντήρηση και την οικονομική αποζημίωση των συντελεστών της παράστασης καθ’ όλη την διάρκεια των δοκιμών. Επιβαρύνονταν, επίσης, με τα έξοδα της σκευής (= προσωπεία και κοστούμια) των ηθοποιών και των χορευτών. Με κλήρωση καθοριζόταν ποιος χορηγός θα αναλάμβανε την κάθε παράσταση. Πρώτη μέλημα του χορηγού ήταν να επιλέξει τους πολίτες που θα συμμετείχαν στον χορό. Όλοι οι ελεύθεροι πολίτες μπορούσαν να λάβουν μέρος και η συμμετοχή των επιλεχθέντων ήταν υποχρεωτική. Ο χορηγός ήταν υπεύθυνος και για τον διορισμό χοροδιδασκάλου, ενός επαγγελματία δηλαδή που θα εκπαίδευε τον χορό, σε περίπτωση που ο ποιητής δεν επιθυμούσε να αναλάβει αυτό το καθήκον. Ως αντάλλαγμα για την γενναιοδωρία τους, η πόλη προσέφερε στους χορηγούς τιμές και δημόσια αναγνώριση, όπλα αποτελεσματικά στην πολιτική αρένα.»

διαβάζω εδώ και συνεχίζω να διαβάζω λίγο παρακάτω:

«Εξάλλου, το ότι ακόμη και η παρακολούθηση των παραστάσεων συνιστούσε χρέος του πολίτη, όπως η συμμετοχή του σε άλλες πολιτικές δραστηριότητες, αποδεικνύει η παροχή οικονομικής ενίσχυσης, του θεωρικού, ανάλογης με την αποζημίωση για τη θητεία στην Ηλιαία, για όσους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στη δαπάνη αγοράς εισιτηρίων.»

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν υπάρχει κάτι ανάλογο στη σημερινή εποχή, αν η τηλεόραση αναπληρώνει το κενό, αν τα εργατικά και τα φοιτητικά εισιτήρια ισοδυναμούν με το θεωρικό, αν αν αν και ΑΝ.

Αυτό που διαπιστώνω είναι, πρώτο, πως οι χορηγοί σήμερα είναι απλοί έμποροι που διακινούν καλλιτέχνες και κερδίζουν από το έργο των καλλιτεχνών αυτών, δεύτερο, πως η οικονομική ενίσχυση δεν αρκεί ή κατευθύνεται προς καθορισμένους στόχους -είναι ισχνή και επιλεκτική, μικρή έκπτωση δλδ, που δεν ισχύει για όλες τις παραστάσεις, και τρίτο, πως αποκλείονται από χώρους ψυχαγωγίας εκείνοι ακριβώς που την έχουν περισσότερο ανάγκη: Οι φτωχοί και οι υπερήλικες.


---------------------
Τα αποσπάσματα είναι από το άρθρο της Ανδρονίκης Μαστοράκη, που παραπέμπει με σημειώσεις σε σχετική βιβλιογραφία.