κόβω το κεφάλι μου...

είπε ο καθηγητής της Βυζαντινολογίας κ. Παμμαντζουριάδης κι έλεγξε το μαντίλι που φόραγε γύρω από το λαιμό του για να καλύπτει τα σημάδια από τα κοψίματα. Ηταν η έκφραση που χρησιμοποιούσε συχνότατα και όχι μόνο μεταφορικά: το λαιμό του τον έκοβε κανονικά με μια λεπτή λάμα ξυρίσματος, μήκους 35 εκ. περίπου. Πρώτα, χάραζε ολοτρόγυρα στο δέρμα του λαιμού το ίχνος κοπής και κατόπιν βύθιζε τη λάμα όλο και βαθύτερα. Μόλις έφτανε στο κέντρο, περιέστρεφε το όργανο κοπής κρατώντας προσεκτικά το κεφάλι του, μη πέσει κάτω και σπάσει κάποιο πολύτιμο όργανο όπως π.χ. η μύτη, και μόλις αυτό κοβόταν και διαχωριζόταν εντελώς από το σώμα, καμάρωνε για το επίτευγμά του. Υστερα, απλώς το ξανακόλλαγε επιμελώς, ώστε να μπορεί -στην πρώτη ευκαιρία- να το ξανακόψει.