η παραγωγή σκέψης είναι ανοησία?

πώς παράγουμε σκέψη;

ένας εγκέφαλος συζητάει με τον εαυτό του και αποφασίζει αφού εξετάσει τα επιχειρήματα υπέρ και κατά μιας απόφασης που λαβαίνει

λέμε «το αποτέλεσμα μετράει» χωρίς να υπολογίσουμε -σε χρόνο, ποσότητα και ποιότητα σκέψεων, τύπο συλλογισμών, κλπ- πώς φτάνει κάποιος σε αυτό το αποτέλεσμα

συμβαίνει στο διαδίκτυο το "παράλογο" να συνυπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι, οι οποίοι εκθέτουν ένα μικρό τμήμα του εαυτού τους

το "παράλογο" δεν είναι αυτό μόνο του, αλλά το ότι αυτά τα μικρά κομμάτια, ένα ή περισσότερα απο τον καθένα, προσπαθούν να συνεννοηθούν με τα αντίστοιχα μικρά κομμάτια κάποιου/ων άλλου/ων

τώρα, μέσα από αυτό τον τρόπο επικοινωνίας, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο λειψοί είμαστε.. το καταλαβαίνουμε όμως; θέλουμε να το καταλάβουμε;

όταν αρέσουν κάποια κείμενα σε κάποιον που τα διαβάζει -ο αναγνώστης είναι πιο ολοκληρωμένος, πιο συμπαγής, από εκείνον που εκτίθεται γράφοντας, νομίζω- μπορεί να σχηματίσει μια εικόνα για τον γράφοντα εξίσου συμπαγή με την εικόνα του εαυτού του και τις όποιες εμπειρίες και γνώσεις του ίδιου του αναγνώστη

ο αναγνώστης μεταφέρει μέρη του εαυτού του και τα ανακατεύει με αυτά που διαβάζει, ταυτιζόμενος συχνά με τα γραπτά του "άλλου", της περσόνας δλδ, ο οποίος, ως περσόνα, είναι πολύ λιγότερο συμπαγής από τον αναγνώστη -συνήθως

μπορεί αυτά που γράφω να θεωρηθούν σε ίδιο ποσοστό σοφίες και σαχλαμάρες, ανάλογα με το ποιος (και σε ποια διάθεση) τα διαβάσει

υπάρχει ένα βασικό μειονέκτημα για το γράφοντα και πλεονέκτημα για τον αναγνώστη, το ότι είναι δυνατή μια συνομιλία μεταξύ τους σε αυτό το χώρο, πράγμα που δεν γίνεται να συμβεί στην ανάγνωση ενός βιβλίου

στο βιβλίο, ο συγγραφέας είναι (μοιάζει τουλάχιστον) πανίσχυρος και ο αναγνώστης φαίνεται να είναι παθητικός δέκτης των κειμένων

αν και υπάρχει η δυνατότητα ένα κακό βιβλίο να πεταχτεί στα σκουπίδια, ο αναγνώστης μπορεί να επιμείνει βλακωδώς ίσαμε το τέλος, ή να το ξαναπακετάρει και να το χαρίσει σε... κάποιο άλλο θύμα!

στο διαδίκτυο βρίσκουμε ευκολότερα από όσο σε αναλογικό επίπεδο (αυτό που λέμε "πραγματική ζωή") αυτά που θέλουμε εμείς να διαβάσουμε και να γνωρίσουμε

εκτίθενται και εκείνοι που νομίζουν ότι δεν εκτίθενται επειδή ανεβάζουν ανώδυνα λογοτεχνικά ή περιγραφικά κομμάτια -συχνά εικονογραφημένα

ίσως εκείνοι που εκθέτουν λεπτομέρειες της προσωπικής τους ζωής να είναι οι πλέον συμπαγείς περσόνες, άξιες θαυμασμού για το ποσοστό συγκέντρωσης δυναμικού

μπαίνω μερικές φορές σε blogs άλλων χωρών, σε αμερική, ευρώπη, αυστραλία, και βρίσκομαι σε ένα κόσμο απλοϊκό σχεδόν, όπου εκτίθενται ζωές σε οικογενειακά άλμπουμ φωτογραφιών, γίνονται συζητήσεις απλής επικοινωνίας, ανταλλάσσονται καλημεροκαλησπερίσματα και προσκλήσεις για επίσκεψη σε πολιτιστικές εκδηλώσεις ή σε γενέθλια, και νομίζω πότε ότι ζω μαζί τους και πότε ότι παρακολουθώ κρυφίως και ντρέπομαι γι αυτό και πότε ότι τους γνωρίζω πολύ καλά και μπορώ να συμμετέχω στις κουβέντες τους και τότε βλέπω ότι δεν μου απαντούν ποτέ και βρίσκω στο μετρητήρι μου τα σημάδια από τις επισκέψεις τους και αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται άραγε