σκέψεις μετά το ποστ του χαρτοπόντικα και η έκφραση μιας συλλογικής συνείδησης

κλικ! εδώ

Πριν λίγα χρόνια συζητούσαμε σε φιλική συντροφιά -τεχνοκράτες, προγραμματιστές, σπουδαστές πληροφορικής, καλλιτέχνες νετ αρτ, όλοι οι "κακοί" τεσπα- και βγάλαμε το απλό συμπέρασμα ότι στο διαδίκτυο "σέρνεται παράνοια". Η διαπίστωση αυτή ξεπήδησε από την παρατήρηση ημών των ιδίων κατά τη δωδεκαετή (τότε, περίπου) ενασχόλησή μας με το σπορ!

Αναφέρω το δικό μου παράδειγμα πριν αποβάλλω την -ευτυχώς, σύντομης διάρκειας- τάση να δημιουργώ εικόνες προσώπων: Την πρώτη βδομάδα που κυκλοφόρησα σε φόρουμ και τσατ είχα γίνει πτώμα, είχα καταρρίψει τα πιστεύω μου, είχα απαξιώσει τον εαυτό μου ολόκληρο, είχα πέσει σε μαύρη μελαγχολια και μια ολόκληρη νύχτα έκλαιγα με λυγμούς "δι ασήμαντον αφορμήν". Ευτυχώς, είχα και το νου να με συνεφέρει από την κατηφόρα, έβαλα τα πράγματα κατω και απλά έπαψα να σχηματίζω οποιαδήποτε εικόνα, σταμάτησα να εικονοποιώ τις διάφορες περσόνες. Να δημιουργώ δλδ από το μηδέν μέσα στο κεφάλι μου ανθρώπους ολόκληρους -χαρακτήρα, πνευματικό κόσμο, ιδιότητες, κλπ- με βάση αυτό που η γραφή ενός παρωνυμίου ερεθίζει τον εγκέφαλό μου να "παράγει" συνδυάζοντας δικές του "εμπειρίες" -πραγματικές ή/και από βιβλία, ζωγραφιές, διηγήσεις άλλων, συναναστροφές, κλπ- και γνώσεις -φιλοσοφικές, ψυχολογικές, κλπ- ώστε να υλοποιεί καθαρές, ατόφιες, φαντασιώσεις.

Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Συνδιαλεγόμαστε με ατελή νοητικά κατασκευάσματα. Τα δικά μας "κομμάτια" -ατελή τμήματα ενός ολόκληρου, κατά το δυνατόν, εαυτού- που εκφράζονται με κάποιο τρόπο, "συζητούν" με άλλα "κομμάτια" διαφόρων "άλλων". Με την ίδια ευκολία, θα μπορούσαμε να "συζητήσουν" κάποια "κομμάτια" του ίδιου μας του εαυτού με κάποια "άλλα κομμάτια" του, χωρίς αυτό να αποτελεί παράνοια. Πόσες φορές δεν μιλούμε μόνοι μας, δεν αναρωτιόμαστε, δεν "βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του" κατά το κοινώς λεγόμενο;

Φυσικά, υπάρχουν αντιφάσεις. Μέσα σε όλους τους ανθρώπους, σε αυτό που λέγεται "ψυχή", αλλά δεν είναι παρά μια ακόμα ανεξερεύνητη περιοχή του απέραντου ανθρώπινου εγκεφάλου. Αμα τις διακρίνουμε, αντιληφθούμε την ύπαρξή τους, τότε είναι πιο εύκολο να τις αποδεχτούμε. Τότε ελαχιστοποιείται το κάθε πρόβλημα ή/και παύουν τα προβλήματα. Προβλήματα "ενδοσυνεννόησης" αλλά και συνεννόησης με το κοινωνικό σύνολο. Ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο προσαρμόσιμος, δεκτικός και απλός στην επικοινωνία του με τους συνανθρώπους του. Σταματά ή/και ελαχιστοποιείται η σύγχιση, κάτι που βοηθά στο να λαβαίνονται ομαδικές αποφάσεις, να δημιουργούνται συλλογικές δράσεις, κλπ κλπ, πράγματα απεχθή για την -κάθε- εξουσία.

Στη χώρα μας, έχουμε μείνει αρκετά πίσω. Ενας που πληκτρολογεί και/ή κάνει διάφορους ψιλοχειρισμούς με ημιμάθεια σε μια ψηφιακή "γλώσσα" όπως π.χ. στην html, νομίζει ότι κατέχει την άπασα γνώση. Ο κανόνας λέει «η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια», αλλά οι νέες γενιές φαίνεται να προχωρούν και να εξερευνούν τον καινούργιο χώρο με θάρρος και φαντασία. Οι "παλιοί" -εδώ το όριο είναι όριο νοοτροπίας και όχι ηλικίας- μένουν "σταθεροί" σε πράγματα που κινούνται, όπως τα κύματα μιας θάλασσας φουρτουνιασμένης -για να εκφραστώ ποιητικά!

Ο Σταμάτης Κραουνάκης στο ολοδικό του τραγούδι

..............

Φεγγάρια σκοτεινά
θερίζουνε ξανά
τους έρωτες των δρόμων
κι από κει
μια ώρα διαρκεί
ο βίος των εντόμων.

Σ'αγαπάω και βυθίζομαι
στη ρωγμή κι απελπίζομαι
έπεται γιατί vτρέπεται (*)
η κραυγή του θηρίου

Σ'αγαπάω σαν οτιδήποτε
Κόσμε μου έρημε κι αλύτρωτε
τα τρωτά σπορρίπτονται
στα υπόγεια του κτιρίου

Χαμένη κιβωτός
ο μέσα εαυτός
που δεν ολοκληρώνει
κι από δω
αυτά μπορώ να δω
και τη ζωή σαν χιόνι

(*) Ο στίχος αυτός αvήκει στη Λίνα Νικολακοπούλου

Οι στίχοι του τραγουδιού από το blog του Artois, ο επισκέπτης ακούει και το τραγούδι.

Ο Artois είναι (γνώμη μου) μια παρεξηγημένη περσόνα που διαλαλεί την αγωνία της, θέλοντας να παίξει το ρόλο της συνείδησης του τωρινού έλληνα (και όχι μόνο) μπλόγγερ, του ανθρώπου που κοινωνεί τον άϋλο τόπο της ομαδικής απομόνωσης -και συχνά το πετυχαίνει. Κάπου γράφει για τους μπλόγγερς: «Η ζωή τους δεν επιβεβαιώνεται αν δεν την ποστάρουν στο blog τους» και νομίζω ότι έχει δίκιο.

Ο Artois είναι ένα κομμάτι ενός ολόκληρου ανθρώπου και αυτό το κομμάτι εκφράζεται με τον τρόπο που αυτό το ίδιο κομμάτι διάλεξε να εκφραστεί -ίσως και ερήμην του ίδιου ολόκληρου ανθρώπου, του κατόχου του συνόλου της προσωπικότητας Artois_+_πολλά_ κομμάτια_ακόμα.

Ο Artois είναι η συλλογική μας συνείδηση, αυτή είναι η γνώμη μου, επειδή παρακολούθησα το μπλογκ του από τότε που εμφανίστηκε και, αυτολογοκρινόμενη ως περσόνα Ροδιά, δεν το λινκομπλογκάρισα (τι λέξη!!!) παρά μια δυο φορές μονάχα, αν και θα έπρεπε να έχει τα πιο μεγάλα γράμματα στο μόνιτορ για να διαβάζουμε τις... πομπές μας(!!!) όπως λέν στο νησί μου, και να φυλαγόμαστε από την εσωστρέφεια που καταμαρτυρεί και καταγγέλει, κατά τη γνώμη μου -πολύ συχνά- με λάθος τρόπο και προς λάθος περσόνες, αλλά πάντως το προϊόν "καταγγελία" δείχνει τη σαφή πρόθεση να προειδοποιήσει.


Η δική μου περσόνα, μετά από σκέψη, είναι η ίδια διασπασμένη -πού να μπερδεύομαι με αλλαγές κωδικών!- και τα μπλογκς όπου δραστηριοποιείται έχουν διαφορετικά αντικείμενα. Παρατηρώ πάντως ότι η περσόνα αυτού εδώ του μπλογκ έχει υπερσκελίσει τις άλλες "Ροδιές"! Ακόμα και εκείνη που "ουρλιάζει" έπαψε να το κάνει τόσο δυνατά και συγχέεται με την παρούσα. Για τούτο φτάνω μερικές φορές σε αδιέξοδα και θέλω να σταματήσω να γράφω -γενικά. Προτιμώ να χρησιμοποιώ τα χρώματά μου, αλλά είναι ελάχιστοι εκείνοι που καταλαβαίνουν εκείνη την... ροδιο-έκδοση! Τι να κάνουμε...