το αμάρτημα των υποκοριστικών

..ναι, φυσικά... από εκεί, από τον δήθεν εξευγενισμό της γλώσσας, από την υποκρισία προς τα παιδιά, ότι τάχα μου τα αγαπάμε και δεν θέλουμε να τα τρομάξουμε, και τους μιλάμε λες και απευθυνόμαστε σε ηλιθίους... ναι, φυσικά... από τα υποκοριστικά, ξεκινά η διαφθορά του ανθρώπινου εγκεφάλου, ο οποίος, αργότερα, όταν ξυπνά, αντί να θυμώσει που τον ξεγέλασαν, που του τη σκάσαν και δεν είναι όλα ζαχαρωμένα και γλυκόπιοτα αλλά γλυκερά και τρισάθλια, κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται ένα κόσμο εξωπραγματικό, ένα κόσμο δικό του, φτιάχνει και κατοικεί στην κοσμάρα του που λένε, κάνοντας μια προσπάθεια να διατηρήσει επάπειρον την ηλικία του αγνού παιδικού του μυαλουδακίου, διατηρώντας ταυτόχρονα και το δικαίωμα που του δίνει η πραγματική, η ληξιαρχική του ηλικία να κατασπαράζει τον πλησίον... ναι, φυσικά... τότε πέφτει καταμεσίς στο λάκκο με τα σκατά της παράνοιας και της εξαπάτησης του εαυτού, η δεξιά δεν αναγνωρίζει την αριστερά, χωρίς αυτό να αποκλείει την πλήρη γνώση ότι κακώς πράττουν και οι δυο άρρηκτα συνδεδεμένες πλευρές της ύπαρξης... ναι, φυσικά... διαπράττουμε το σφάλμα, αμαρτάνουμε αγνοώντας ότι τα επίθετα χρησιμοποιούνται και ως προσδιοριστικά των μεγεθών... ναι, φυσικά... προσθέτουμε ένα "-άκι" ή/και ένα "-ούλι" σε καταλήξεις ονομάτων ουσιαστικών, οποιασδήποτε κλίσης... ναι, φυσικά... βαραίνουν αντί να ελαφραίνουν τον αποδέκτη, κάποτε φαίνεται να προστατεύουν και να υποστηρίζουν, κάποτε άλλοτε σαν να γελοιοποιούν, κάποτε σαν να χαϊδολογούν, η διαφορά είναι μικρή... ναι, φυσικά... μόνο όσοι αγαπούν αληθινά μπορούν να τα χρησιμοποιούν, επειδή γνωρίζουν πότε και πώς, χωρίς να τα αμολάν στα τυφλά, «χρυσούλι μου» και «μωράκι μου»...