κάποια κατάμαυρα Χριστούγεννα ή το νόημα της γιορτής

Ελεγα να μη γράψω ποτέ για τούτη την ιστορία. Να την αφήσω στην άκρη, να χαθεί, όπως χάθηκε κι ένα διηγηματάκι με μερικά στοιχεία της τα οποία είχα ενσωματώσει μέσα του. Φέτος όμως, που έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, μπορώ να τη διηγηθώ με σχετική ψυχραιμία.

Εκείνα τα Χριστούγεννα λοιπόν, επιστρέφαμε από Πήλιο για να κάνουμε πρωτοχρονιά στην πόλη μας. Σταματήσαμε για λίγο στο Βόλο για ανεφοδιασμό, τσιγάρα, τσίπουρο, κλπ, και συναντήσαμε τους γονείς μιας συναδέλφου. Προτείναμε να τους πάρουμε μαζί, να μη ταλαιπωρηθούν με το τρένο που σκόπευαν να πάρουν, αλλά αρνήθηκαν ευγενικά. Ισως από λεπτότητα, επειδή εμείς είμαστε νιόπαντροι, να μην ενοχλούν. Το παράξενο είναι ότι κι εμείς δεχτήκαμε αμέσως την άρνησή τους, χωρίς να επιμείνουμε καθόλου όπως συνηθίζαμε. Ισως σεβαστήκαμε την ηλικία τους και την αποφασιστικότητα που διέκρινε την άρνησή τους, «μπορεί να θέλουν να μείνουν μόνοι οι άνθρωποι» σκέφτηκα, κρίνοντας ίσως εξ ιδίων, «μπορεί να φοβούνται που είσαι φρέσκια οδηγός» μου είπε ο καλός μου.

Φτάσαμε αισίως στο σπίτι, μετά από μπόλικες αποτυχημένες προσπάθειες να βρούμε κάποιο φαγάδικο ανοιχτό τέτοια μέρα, και το μόνο φαγώσιμο που υπήρχε στην κουζίνα μας ήταν μερικά κρεμμύδια, οπότε φάγαμε μια υπέροχη κρεμμυδόσουπα! Το ζουμί της ιστορίας όμως, δεν βρίσκεται μέσα σε αυτή τη σούπα, το μάθαμε λίγες μέρες αργότερα.

Το τρένο που έτρεχε αμέριμνο στα θεσσαλικά λιβάδια σταμάτησε απότομα όταν κάποιος τράβηξε το σήμα κινδύνου. Ενα ανθρώπινο κεφάλι είχε εξακοντιστεί στα χωράφια. Ηταν το κεφάλι του πατέρα της συναδέλφου, το οποίο είχε αποκοπεί βίαια, όταν εκείνος το είχε βγάλει -εκπαιδευτικός άνθρωπος, δεν ήταν αγράμματος ο μακαρίτης- να θαυμάσει τη θέα του χωριού του, που φαινόταν από μακριά. Ενα δέντρο βρέθηκε στο διάβα του τρένου και το ξερρίζωσε. Μόλις σταμάτησε το τρένο, η γυναίκα του η έρμη έτρεξε αλαφιασμένη να το μαζέψει, αλλά τη συγκράτησαν. Μαύρα Χριστούγεννα για την οικογένεια εκείνη, τότε, πριν πολλά χρόνια. Μα πολύ μαύρα. Κατάμαυρα.

Από εκείνη τη χρονιά, έπαψαν να έχουν οι γιορτές και τόση σημασία για μένα. Η δυστυχία που ήρθε να αποτυπωθεί τόσο κοντά μου, έφερε όλες τις δυστυχίες του κόσμου μαζί της. Τότε μπόρεσα να καταλάβω πολύ καλά τι σημαίνει να πενθεί κάποιος χριστουγεννιάτικα -και όχι μόνο. Να πενθεί επειδή πεινάει, επειδή κρυώνει, επειδή είναι άρρωστος, επειδή είναι μόνος, επειδή... επειδή... επειδή πιστεύει πως υπάρχει θεός, αλλά ΔΕΝ...

Αν υπήρχε, θα άφηνε να γίνονται δυστυχήματα, και μάλιστα στα γενέθλιά του; Θα άφηνε να υπάρχει δυστυχία και ανισότητα; Τόσο απλά ερωτήματα, χωρίς απαντήσεις. Η μοναδική απαντηση που δίνω είναι ότι ο θεός βρίσκεται μέσα στον Ανθρωπο και καλό είναι να γιορτάζει ο Ανθρωπος πάντα. Τα εξωτερικά νταμπαντούμπα είναι ιστορίες για αγρίους.

-------
ΣΗΜ. Η εικόνα από το google: train pictures