...μάλιστααααα... κατέφτασε το μικρό με άλλους τρεις αγωνιστές της Κίνησης Για Την Παιδεία (κάπως έτσι λένε αυτό που γίνεται με τη σύμπραξη φοιτητών, καθηγητών, κλπ, άν τό 'πιασα καλά) για ύπνο. Ετοιμάστηκαν τα κρεββάτια, κατέβηκαν κουβέρτες από το ψηλό ντουλάπι της λινοθήκης, βγήκαν σεντόνια και πετσέτες, μαξιλάρια και μαξιλαροθήκες, όλα γίναν στο λεπτό και μόλις έγιναν πιασαμε και λίγο λακριντί περί του άρθρου 16 με του οποίου την αναθεώρηση συμφωνώ ενώ οι επισκέπτες μου διατηρούν αντίθετη γνώμη. Κουβέντα άναψε παθιασμένη, αλλά όχι και τόσο. Οχι σαν εκείνες που γινόντουσαν πριν από πολλά χρόνια για το πολιτικό σύστημα, π.χ., το κυπριακό ή το κινηματογραφικό κίνημα. Επιχειρήματα και όχι πάθος. Εντυπωσιάστηκα. Στ' αλήθεια.
Αυτό σημαίνει ωριμότητα ή καλύτερη σχέση των νέων παιδιών με τους γονείς τους, οπότε δεν είναι "τσιτωμένα" και καταφέρνουν να συζητούν; Ισως το πάθος να βρίσκεται ακόμα στις μεταξύ τους συζητήσεις, αλλά αυτό δεν είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω μια και συμφωνούσαν στο συγκεκριμένο θέμα. Ολοι εναντίον της αναθεώρησης του άρθρου 16, αν και φάνηκε να σκέφτονται και τη δική μου εκδοχή.
Γιατί είμαι υπέρ της ανάπτυξης της ιδιωτικής παροχής ανώτατης εκπαίδευσης; Επειδή όταν κάτι είναι μονοπώλειο, όπως είναι η δημόσια ανώτατη εκπαίδευση σήμερα, δεν είναι δυνατό να βελτιωθεί χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς το "αντίπαλον δέος" δλδ. Αλλά μπορεί και να κάνω λάθος, να μην είναι η έλλειψη ανταγωνισμού που κάνει τα ΑΕΙ μας να μπουσουλάνε. Τι να φταίει άραγε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου