Σάββατο, Δεκεμβρίου 09, 2006

η εκπόρνευση ενός ήρωα




Ενας ήρωας οφείλει να είναι μόνος. Περιχαρακωμένος στην πανοπλία του. Κλεισμένος στο κουτί του. Με πολλούς φιόγκους απέξω. Να τον δείχνουν και να λένε «να ένας ήρωας!» κι εκείνος να μένει ατάραχος, ανέγγιχτος από τη μικρότητα του κόσμου των άλλων, των ταπεινών και των φτηνών ανθρώπων.

Ενας ήρωας οφείλει να κρατά σπαθί. Το σπαθί είναι το σήμα κατατεθέν του ήρωα. Ενα σπαθί ατσαλένιο, βαρύ και κοφτερό. Τα νέα όπλα τον αφήνουν αδιάφορο, τα περιφρονεί, ένα σπαθί είναι αρκετό, διαφορετικά τι ήρωας θα είναι; Ο ήρωας μάχεται σώμα με σώμα, δεν είναι πιστολέρο ούτε τιμωρός αφανιστής.

Ενας ήρωας οφείλει να έχει ασπίδα. Να αποφεύγει τα αιχμηρά και φαρμακερά βέλη των εχθρών. Εχει πολλούς εχθρούς, ακόμα και όσοι δηλώνουν φίλοι λογίζονται εχθροί του. Ζητούν ευκαιρία να τον ταπεινώσουν και να τον φέρουν στα μέτρα τους. Η ασπίδα τον προστατεύει από επιθέσεις φιλίας -κυρίως.

Ενας ήρωας οφείλει να είναι απόμακρος. Να δείχνει ένα πρόσωπο ικανοποιημένο και αυτάρκες, με κανένα τρόπο να φανερώνει το δράμα της μοναξιάς μέσα στην οποία ζει και την έχει κάνει δεύτερη φύση του. Να φορά την περικεφαλαία του με το λοφίο ανεμίζον, συνήθως λευκό -το χρώμα της αρετής.

Ενας ήρωας έπεσε χτες χωρίς να δώσει μάχη. Τον πήραν τα πυρά των εχθρών ξώφαλτσα κι έπεσε. Είχε βαρεθεί να παραμένει στο βάθρο του; Υπέκυψε στο κάλεσμα της εποχής, που όλα τα θέλει επί πληρωμή; Δέχτηκε την αποτίμησή του από φίλους; Πάντως ξεπούλησε πολύ φτηνά το τομάρι του.

Εκπορνεύτηκε για λίγα αργύρια και ίσως, για τούτο, το αμάρτημα να είναι μικρότερο. Νόμιζε πως ήταν προστατευμένος, επειδή οι πανοπλίες δεν έχουν τσέπες, έκανε το λάθος όμως να βγάλει την περικεφαλαία κι έτσι ο φίλος του κόλλησε το νόμισμα στο κούτελο. Ενα πενηντάευρο καφετί.

Ολα πουλιούνται κι αγοράζονται σήμερα, ακόμα και οι ήρωες, ιδίως αυτοί. Το ζητούμενο δεν είναι ο ηρωϊσμός στις μέρες μας και η ιπποσύνη χάθηκε μαζί με το Δον Κιχώτη. Οι σαμουράι χορεύουν τσιφτετέλι και ήρωας είναι ο αλβανός ράφτης της γειτονιάς που παλεύει με όπλο τη βελόνα του. Σώμα με σώμα.

Να κλαίω για το χαμένο ήρωα ή να τον αναζητώ πλέον αλλού; Κάπου μέσα στο πλήθος των καταφρονεμένων θα βρίσκεται ίσως. Εχοντας ξεπουλήσει τα όπλα του για να τραφεί. Σε πόσα καρβέλια ψωμί μεταφράζεται η αξία μιας περικεφαλαίας; Με πόσα κιλά ρύζι εξισούται το σπαθί; Πόσο αλάτι για μια ασπίδα;





6 σχόλια:

Πληρωμένη πένα είπε...

Νομίζω ότι σήμερα οι ήρωες δημιουργούνται από ανάγκη και όχι από επιλογή. Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος.
Ωραίο το κείμενο πάντως

Μαύρος Γάτος είπε...

Δεν υπάρχουν ήρωες. Υπάρχουμε άνθρωποι... που έχουμε ανάγκη από ήρωες...

Καλημέρα (δεν έφυγες τελικά;)

Rodia είπε...

~~ Πληρωμένη πένα, γράφω για τους ήρωες που είχαν δημιουργηθεί κάποτε και που τώρα κατεβαίνουν από τα βάθρα τους ηθελημένα ή μετά από παραπλάνηση...

~~ Γατούλη, ένας ήρωας είναι επίσης άνθρωπος.
..και.. δεν γίνεται μόνος του.. οι συνθήκες τον κάνουν. Μάλλον σήμερα δεν έχουμε πια ανάγκη από ήρωες, όπως τους εννοούσαν παλιά. Ηρωας (μπορεί να) ειναι π.χ. ένας που αντιστέκεται στο μπαχσίσι.

(φευγάτη είμαι μονίμως)

Unknown είπε...

Ο ήρωας μπορεί να είναι ο καθένας μας. Αρκεί να μην καταπιέζει τον ήρωα που κρύβει μέσα του

Ανώνυμος είπε...

Να πω κι εγώ Ροδιά μου, και τότε και τώραμ ήρωας γίνεται κανείς κατά λάθος ή από λάθος...

Rodia είπε...

χμμ.. νομίζω ότι ηρωϊσμός δεν είναι μόνο οι δυναμικές πράξεις αλλά και η παθητική στάση..

Ο Γκάντι π.χ. ήταν ή δεν ήταν ήρωας;