Η φωτογραφία του κύπριου φοιτητή, ο οποίος έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού στη Θεσσαλονίκη, τοποθετείται εδώ ως ανάμνηση για κάτι που δεν θέλουμε να επαναληφθεί σε βάρος κανενός ανθρώπου, είτε πρόκειται για φοιτητή είτε για μετανάστη είτε για κλεφτρόνι είτε για οποιονδήποτε συνάνθρωπο.
Υπάρχουν τρόποι επιβολής της τάξης εκτός της βίας.
Τι διδάσκεται στις σχολές αστυνομικών;
14 σχόλια:
Diafwnw ka8eta me th dhmosieush ths eikonas tou paidiou. An kai sumfwnw apoluta me to pneuma sou.
Πριν λίγα χρόνια θα συμφωνούσα μαζί σου, επειδή είχα την ιδέα ότι μια ωμή εικόνα βίας μας εξοικειώνει με την ίδια τη βία. Σήμερα, έχω πάψει να το νομίζω αυτό, επειδή αν δεν δούμε με τα ίδια μας τα μάτια την αποτρόπαιη εικόνα της βίας (εδώ αναφερόμαστε σε ένα ξυλοδαρμό ΜΟΝΟ) δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε το αποτέλεσμά της.
Ο νεαρός σίγουρα είναι ένα όμορφο αγόρι και όταν επουλωθουν τα τραύματά του ελπίζω να μη θυμίζει σε τίποτα αυτή την εικόνα.
Υπάρχουν όμως και άλλοι άνθρωποι νέοι ή όχι, οι οποίοι έχουν υποστεί βία και τα σημάδια έχουν μείνει ανεξίτηλα μέσα και έξω. Αυτά που έχουν μείνει μέσα, είναι δυστυχώς τα πιο φριχτά. Ο νεαρός φοιτητής μάλλον στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του, επειδή δέχτηκε εκτεταμένη συμπαράσταση, ακόμα και από τους υπαίτιους -τον επισκέφτηκαν αστυνομικοί και του ζήτησαν συγγνώμη, όπως έμαθα- και τα σημάδια της ψυχής θα είναι ευκολότερα επουλώσιμα.
Αν σκεφτούμε τόσους και τόσους οι οποίοι όχι μόνο συγγνώμη δεν δέχτηκαν αλλά προπηλακίζονται "κατά συρροή", όπως είναι άνθρωποι που ανήκουν σε μειονότητες (τσιγγάνοι π.χ. κλπ) η κατάσταση είναι πράγματι σοβαρή και χρειάζεται τη μνήμη μας. Να μη ξεχνάμε, αυτό είναι το ζητούμενο, και μια εικόνα τόσο "σκληρή" αν και προσωρινή, το θυμίζει.
Ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να συνεχίσω τη σκέψη μου.
:-)
Συγχαρητήρια στο φασιστόμουτρο που νομίζει πως έκανε το καθήκον του!
Με τέτοια αστυνομία νιώθω ανήσυχος και απροστάτευτος!
"Τι διδάσκεται στις σχολές αστυνομικών;"
http://finland-at-home.blogspot.com/2006/11/blog-post_23.html
soy apantisa (peripou)
argisa alla soy apantisa!
kalhmera!!!
Αν όντως θέλαμε να μην επαναληφθεί μάλλον θα καταφεύγαμε σε άλλα μέτρα, πέραν της αστυνόμευσης και της επιβολλής της τάξης.
Επιβολή σημαίνει τέτοιου είδους εικόνες.
Στις σχολές αστυνομικών, παίρνουν γουρούνια και τα κάνουν αγριογούρουνα!
Είναι δύσκολο, πράγματι, να κρατήσει ο επιφορτισμένος με τόσο σκληρή (σωματικά και ψυχικά κυρίως) εργασία άνθρωπος να κρατήσει τον χαρακτήρα του και να μη δοθεί ψυχή τε και σώματι στην "υπηρεσία", τον "αρχηγό", τα "εθνικά ιδεώδη".. με κίνδυνο να προδώσει ακόμα και ανθρώπους στενού περιβάλλοντος.. μια και θα γνωρίζει από πρώτο χέρι τις αδυναμίες τους..
Ελπίζω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ δλδ, σε μια καινούργια μορφή αστυνόμευσης (προστασία του άστεως, της πολης δλδ) αν και τα πρόσφατα γεγονότα με αποθαρρύνουν.
:-)
Ντήαρ Ροδιά, πιάστικες μόνη σου στην παγίδα της αντινομίας μια και αστυνόμευση ουκ εστιν προστασία του άστεως αλλά επιβολή του νόμου στο άστυ. Κι επειδή και σένα όπως και μένα, σ'αρέσει να μιλάς με τα νοήματα των λέξεων κι όχι με λέξεις-κονσέρβα, να που έτσι φανερώνεται η πρόθεση του λεξιθέτη.
Επιβολή του νόμου. Μένει να συζητήσουμε για την σκοπιμότητα, την εγκυρότητα και την αποδοχή του νόμου. Γιατί μην ξεχνάμε, δημοκρατία στη βάση, σημαίνει κυρίως συμμετοχή στην σύνταξη του νόμου! Γιαυτό κι εμένα, το "έτσι είναι ο νόμος" δεν μού λέει και πολλά πράγματα!
Χμμ.. μα τότε, Φοίβε, στην περίπτωση της Θεσαλονίκης πρόκειται για εφαρμογή του Νόμου της ζούγκλας: Πέρασε ένα αδύναμο παληκαράκι και το πλάκωσαν οι (πιο) δυνατοί στο ξύλο! Απλά πράγματα τα περί νόμων.. ε
Είχες ποτέ αμφιβολία ότι είναι έτσι; Ασε το τι θα θέλαμε να είναι. Τι είναι μιλάμε. Χωρίς ρομαντισμούς και φιοριτούρες! Είχες ποτέ αμφιβολία ότι δίκιο είναι το δίκιο του πιο δυνατού;
Θυμήθηκα με την ευκαιρία μια παλιά ιστορία. Την έχω ξαναγράψει και αλλού, αλλά δε θυμάμαι πού ακριβώς.. τεσπα.. τη γράφω ξανά.
Πριν πολλά χρόνια λοιπόν, μόλις είχα πάρει το δίπλωμά μου, η εργασία μου με είχε φέρει να εχω νταραβέρια με ενα μεγαλοεπιχειρηματία της εποχής εκείνης -επέβλεπα κάποιες εργασίες σε ένα από τα καταστήματά του. "Παιδί για όλες τις δουλειές" ήταν ένα μεγαλύτερος από μένα άνδρας και δυσκολευόμουν να του αναθέτω τρεξίματα κλπ, (πώς να στέλνω κοτζάμ ντερέκι για ένα φωτοαντίγραφο ας πούμε) εκείνος όμως τα ζητούσε, ήθελε να εξυπηρετεί στο παραμικρό το αφεντικό του, κατ'επέκταση και μένα. Είχαμε δικτατορία τότε, αλλά μετά απο λίγα χρόνια έπεσε.
Πέρασαν πολλά χρόνια έκτοτε και είχα ξεχάσει και τον επιχειρηματία και την επίβλεψη και το "παιδί για όλες τις δουλειές" όταν ένα βραδάκι, πηγαίνοντας βόλτα το μωρό με το καροτσάκι, με σταμάτησε ένας σοβαρός κύριος κρατώντας στο χέρι μια γκρίζα κομψή καπαρντίνα. Εκανα να προσπεράσω, επειδή δε μου θύμιζε κάποιο γνωστό πρόσωπο, εκείνος επέμενε «δεν με θυμάστε;» ο τόνος της φωνής ανάδευε κάτι στο μυαλό μου, αλλά δεν ταίριαζε με την εμφάνιση, τεσπα, όταν είπε το όνομα του επιχειρηματία, την επίβλεψη, κλπ, κάτι πήγα να θυμηθώ αλλά πάλι δίσταζα. Ευτυχώς, συστήθηκε κανονικά, του είπα πόσο χαίρομαι γι αυτόν που βρήκε μια αξιοπρεπή εργασία, κάτι είχα ψυλλιαστεί πως τον κυνηγούσε η χούντα χωρίς να έχουμε μιλήσει ποτέ σχετικά, και με κάλεσε να περάσω καμιά μέρα από το γραφείο του για καφέ. «Ευχαρίστως» απάντησα και ρώτησα πού είναι το γραφείο του και με τι ασχολείται κι έπεσα ξερή (τρόπος του λέγειν) όταν μου είπε ότι είναι ο διοικητής του τμήματος ασφαλείας της περιοχής!
Μάλιστα... Χαιρετιστήκαμε και πήρε καθένας το δρόμο του, είχε σκοτεινιάσει για τα καλά και το μωρό είχε τις απαιτήσεις του, να μπανιαριστεί, να φάει και να κοιμηθεί.
Μετά από λίγες μέρες, ένα πρωινό, περνώντας από την ασφάλεια της περιοχής, σκέφτηκα ν' ανέβω να δω πώς είναι να περνάς για καφεδάκι από την ασφάλεια, χωρίς κανένα περίεργο υπονοούμενο, για καφεδάκι κανονικό δλδ. Ανέβηκα, καλημεριστήκαμε, κάθισα για λίγο, οι τοίχοι το ίδιο γκρίζοι και παγεροί, δεν έβλεπα την ώρα να φύγω, προφασίστηκα ότι ήμουν απλώς περαστική και θα πάω άλλη μέρα για το καφεδάκι, κι έφυγα σαν κυνηγημένη. Ο άνθρωπος βέβαια ήταν ευγενέστατος, μου είπε αν ποτέ έχω κάποιο πρόβλημα να μη διστάσω να τον ενοχλήσω, κλπ κλπ.
------
Ποιος είναι ο δυνατός; Εχω τη γνώμη ότι ο δυνατός είναι δυνατός επειδή έχει αυτοπεποίθηση, αίσθηση της δύναμής του, είναι βέβαιος γι αυτή, οπότε δε χρειάζεται να βαράει ανυπεράσπιστους και τρομαγμένους για να επιβεβαιώνεται.
Αντίθετα, υπάρχει και η αντίληψη ότι o δυνατός πρέπει να βαράει για να το δείχνει, να επιδεικνύσει τη δύναμή του. Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να γίνει επαγγελματίας μποξέρ αντι αστυνομικός.. αλλά.. ξέχασα.. ο παλαιστής μπορεί να τις αρπάξει κιόλας... ενώ ο μπάτσος (έτσι, έτσι, υποτιμητικά, γιατί μπάτσος είναι το θρασύδειλο τσιράκι της εξουσίας) δέρνει εκ του ασφαλούς.
Ροδιά, σ'ευχαριστώ για την ώραία ιστορία. Είναι βέβαια, η εξαίρεση του κανόνα, δεν είναι;
Τελικά, όπως το λες, ποιος είναι ο δυνατός;
Δεν ξέρω αν είναι εξαίρεση, αυτό που είναι βέβαιο είναι η υποταγή στην ιεραρχία.. αλλά αυτό το συναντούμε σχεδόν παντού.. ιδίως σε τομείς όπως το Δημόσιο όπου η ανάληψη ευθυνών τρέχει προς τα πάνω, οπότε κανείς δεν φταίει -«η Εύα με ηπάτησε» δλδ.
..ελπίζω να ξέρεις ποιος είναι ο δυνατός:-ΡΡ
:-)
Δημοσίευση σχολίου