Το προφανές και πόσο προφανές είναι

Κρατώ εδώ και αρκετό καιρό αυτό τον τίτλο στα αμπάρια του μυαλού μου. Εχω αναπτύξει ολόκληρο δοκίμιο, βασισμένο σε γερά θεμέλια χτισμένα από ρήσεις διαφόρων σοφών, αλλά και σε πάμπολλα δικά μου παραδείγματα ζωής. Ζωής που παρακολουθώ και ζωής δικής μου.

Αποφάσισα όμως να μη γράψω τίποτε από αυτά τελικά, και να περιοριστώ στο συμπέρασμα:


Το προφανές δεν είναι καθόλου προφανές. Προφανής είναι η τάση του ανθρώπου να ρέπει προς το προφανές. Να αναζητά το προφανές, να διακρίνει το προφανές, να επιθυμεί την ύπαρξη του προφανούς, να εκφράζει το προφανές, να υποκύπτει κάτω από την πίεση του προφανούς το οποίο εκφράζεται ή να νιώθει ηλίθιος που δεν αντιλήφθηκε το προφανές.

Μερικά από τα εκφραζόμενα συχνά προφανή:

Προφανώς καταγόμεθα από τον Σείριο.
Προφανώς, έβαλε ο Θεός το χέρι Του.
Σε απατά, είναι προφανές.
Προφανώς, θέλει σκότωμα.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση μπλα μπλα μπλα ενδιαφέρεται για μπλα μπλα μπλα και θα κάνει το παν μπλα μπλα μπλα

Προφανώς, λοιπόν, προφανές δεν υπάρχει.

Α! Το μόνο που μπορώ να δεχτώ ως προφανές είναι το συχνό ρατάρισμα της πνευματικής διαύγειας χωρίς προφανή αιτία όμως.