Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006

..τα παιδιά μας, πού είναι τα παιδιά μας;..



τρέχουμε για μια μπουκιά ψωμί, σκεφτόμαστε μη πεινάσουν, τα παιδιά μας, μη κρυώσουν, τα παιδιά μας, τρέχουμε να εξασφαλίσουμε στέγη, νερό, ηλεκτρικό, κοινόχρηστα, τηλέφωνο σταθερό, κινητό, για τα παιδιά μας, όλα για τα παιδιά μας, τηλεόραση, για τα παιδιά μας, τρέχουμε να ψωνίσουμε βιντεοπαιχνίδια, όπλα, τανκς, μπάλες, κούκλες, μπάρμπι, παιδικά περιοδικά, καραμέλες, σοκολάτες, στα παιδιά μας, σε δυο και τρεις δουλειές δουλεύουμε, σκλάβοι για τα παιδιά μας, φροντιστήρια, σινιέ μπουφάν, σκισμένα παντελόνια, σκουλαρίκια, στο φρύδι, στη μύτη, στη γλώσσα, στον αφαλό, για τα παιδιά μας, για τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, πού είναι τα παιδιά μας; ποια είναι τα παιδιά μας; μεγαλώνουν τόσο γρήγορα τα παιδιά μας που δεν τα αναγνωρίζουμε, πού είναι τα ζουμερά μαγουλάκια τους, τα γλυκά λογάκια που ψελλίζανε άτα, μαμ, μαμά, μπαμπά, παπού, γιαγιά; αυτά τα αγρίμια είναι τα παιδιά μας; πότε πρόλαβαν να γίνουν έτσι; πώς τα κατάφεραν χωρίς εμάς να μεγαλώσουν; μεγάλωσαν άραγε; πώς να ξεπληρώσουμε το χρόνο που τους στερήσαμε; όλα για τα παιδιά μας, και τώρα που εγκληματίες γίναν τα προστατεύουμε αντί να τους τραβήξουμε τ' αφτί, αντί να γλιτώσουμε την κοινωνία από νέους αλήτες, προστατεύουμε τα παιδιά μας, που δεν καταλαβαίνουμε πως δεν είναι πλέον παιδιά, έχουν ξεφύγει τα παιδιά μας, δεν είναι αρνάκια, γίναν λύκοι, θα μας φάνε, τα παιδιά μας, και το κράτος περικόπτει δαπάνες, φροντίζει για τα παιδιά μας.


6 σχόλια:

Katerina ante portas είπε...

Πικρό και αληθινό..

Ανώνυμος είπε...

Με συγκινήσατε.Παω στη γωνία μου να κλάψω!

Xνούδι είπε...

Αχ μωρέ Ροδίτσα μου. Θα πάω μαζί με τον houmorista να του κάνω παρέα μου φαίνεται. Τις πετάς βέλη τις αλήθειες κι εσύ.
(Διαβάζοντας τις πρώτες γραμμές συνειδητοποιεί επίσης κάποιος πόσο απίστευτα μεγάλος είναι ο αγώνας για να μεγαλώσει ένα παιδί).
φιλάκι σε εσένα.

Ανώνυμος είπε...

ΠΕΣ ΤΑ. Επιτέλους πρέπει να τα λέμε έξω απ' τα δόντια.

Πονάει, τσούζει, καίει, αλλά ΠΕΣ ΤΑ.

Νομίζω είπε...

για μια στιγμή, γι'αυτό δεν τα κάνουμε τα παιδιά μας; Για να έχουμε κάτι ν'ασχολούμαστε; Για να περάσουμε στην "αθανασία"; Για να κάνουν με την σειρά τους παιδιά και να πάρουν το όνομά μας; Να πετύχουν αυτά που δεν πετύχαμε εμείς;
Τι και εγκληματίες αν γινήκαν, πάντα υπάρχει η ελπίδα να πετύχουν.

Αν το καλοσκεφτείς, με τέτοιο ιστορικό σίγουρα θα γίνουν μεγαλοεπιχειρημαίες ή πολιτικοί!

ViSta είπε...

αυτή δεν είναι τελικά η αγωνία κάθε γονιού; Παρόλο τον αγώνα και τις προθέσεις μας, να πάει κάτι στραβά είτε στις πράξεις μας, είτε στην ανάπτυξη των παιδιών μας και να πάνε τελικά όλα στράφι.
Και όταν αυτό δυστυχώς τελικά συμβεί,αμφισβητούμε την αλήθεια γιατί δεν μας συμφέρει να την παραδεχτούμε.