Η ώρα αλλάζει...
δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία...
Τα ηλεκτρονικά μηνύματα σ' όλες τις παραλλαγές τους (SMS, e-mail...) μου θυμίζουν, με περίεργο τρόπο, το ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ των αρχαίων...
Έχω την (ψευδ) αίσθηση ότι σε κάποιο γλυκό τόπο σε μακρινό παρελθόν θέλουν να με γυρίσουν...(αλλά πού;)
Η επιστροφή σε μια εποχή, που από δω που είμαι καθηλωμένος- δεμένος πισθάγκωνα σ' ένα καράβι που έχει βρει ξέρα... - μοιάζει με την Εδέμ της ουτοπίας, είναι το ταξίδι που ονειρεύομαι
Μια νοσταλγία δηλαδή για πράγματα και χώρους, για εποχές και για χρώματα, για στιγμές και για πρόσωπα, για μια γνήσια και αυθεντική ποιητική διάσταση στη ζωή...
Η ώρα αλλάζει...
δίχως να κοιτάζει τη δική μας νοσταλγια...
Είναι η πεζή καθημερινότητα που υπαγορεύει μια τέτοια νοσταλγία...
Καθώς η Θεσσαλονίκη (ερωτεύσιμη πάντα για τους τρίτους...) από μέσα και από κοντά, φαντάζει σε μένα γερασμένη πόλη... (είναι μάλλον μια προβολή του δικού μου «γερνάω...)
Καθώς το φθινόπωρο επιστρέφει πιο κρύο, πιο νοτισμένο, πιο φευγαλέο, πιο απόμακρο από το λυρικό του άλλοτε...
Ακόμα και οι καταλήψεις, δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν παλμό, δεν βλέπουν πουθενά... Ένα τούνελ χωρίς φως στο βάθος!
Ίσως να φταίει που (όπως όλοι (;) – εντάξει οι αποδέκτες αυτής της επιστολής εξαιρούνται...) παρακολουθώ τις εξελίξεις αμέτοχος κι αυτά που συμβαίνουν δίπλα, έξω από την πόρτα μου, μέσα στο σπίτι μου, είναι σαν να συμβαίνουν αλλού, σε μια ταινία ας πούμε, σε μια άλλη εποχή, με άλλους απρόσωπους πρωταγωνιστές...
Με τρομάζει η σιωπή μου
Πιο πολύ με τρομάζει το ότι όλα αυτά τα συνηθίζω
Και η μοναδική αντίσταση της γραφής, του εσωτερικού μονόλογου που απευθύνεται σε κάποιον άγνωστο άλλο εαυτό, δεν έχει την χάρη της έμπνευσης, τον τόνο της δημιουργίας...
Τάσος
με τις εικόνες θέλω να καγχάσω
τη λαγνεία των αντιφάσεων μου
Υπογραφή: (ας προσέχω πού τη βάζω...)
κ ART ά SOS
(Κάρτας Τάσος)
ΔΕΣΜΩΤΗΣ
Στον ίλιγγο της σκιάς
1000 ΛΕΞΕΩΝ
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
α] πληκτρολόγησε... www.afterzed.gr/kartasos
να βρεις πίσω από λέξεις παντογνώστριες,
μέσα σε εικόνες μεταξένιων συνειρμών
να σέρνουν λυρικό χορό τα μελισσόπουλα των στίχων-
μηδέν εις το πηλίκο υψικαμίνου σώματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου