η Αμερική της καρδιάς μας

«...είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει στην Αμερική. Βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού εν έτει 2006 -σα να είναι 1936» μου έγραψε ένας φίλος που ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ, και του δίνω απόλυτο δίκιο. Αυτή η χρονολογία, το 1936, χτυπά ένα καμπανάκι στο μυαλό μου. Οχι πως είχα γεννηθεί τότε, είδα το φως λίγο πριν τελειώσει ο πόλεμος -χάρη και στη βοήθεια των αμερικανών φίλων μας. Κανείς δεν ξεχνά αυτά τα ξανθά ψηλά παληκάρια που πολέμησαν το φασισμό.

Είναι αξιοσημείωτο όμως πώς αλλάζει η ιστορία και οι ειρηνοποιοί μετατρέπονται σε εισβολείς και καταστροφείς ολόκληρων χωρών, κρατώντας το λαό τους σε άγνοια ώστε να έχουν τη συναίνεσή του. Σίγουρα, ο Pat Tillman, το λαμπρό αυτό αστέρι του αμερικανικού ποδοσφαίρου, που έσπευσε να καταταγεί εθελοντής στον αμερικανικό στρατό μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ιδέα δεν είχε για τις άνομες βλέψεις της κυβέρνησής του, η οποία τον έστειλε στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, για να χάσει τα νιάτα και τη ζωή του τον Απρίλιο του 2004, και μάλιστα όχι από εχθρούς αλλά από φίλια όπλα.


Κάτω από το δίχτυ αυτής της άγνοιας λοιπόν, ξεκίνησαν τα δυο αδέλφια, ο Pat και ο Kevin Tillman, για να υπηρετήσουν την Πατρίδα και το ιδανικό της Ελευθερίας το οποίο αντανακλούσε η Πατρίδα αυτή. Προχθές είδα το post που ανέβασε ο Λύσιππος με το άρθρο του Kevin Tillman -σε δική του μετάφραση.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο αντιπολεμικό περιοδικό με φιλελεύθερη κατεύθυνση TruthDig. «Αξίζει να διαβαστεί το δυναμικό αυτό κείμενο του Kevin», όπως σημειώνει ο εκδότης του περιοδικού. Ναι, αξίζει να μάθουμε πως η ελπίδα δεν έχει χαθεί, πως υπάρχει η Αμερική της καρδιάς μας, η χώρα του ονείρου και της Ελευθερίας ζει στις καρδιές των πολιτών της, που είναι έρμαια σήμερα της εξουσίας η οποία αποφασίζει συνδιαλεγόμενη με τον... Θεό! Ημαρτον!


Σημειώνω μερικά μικρά αποσπάσματα από την δικαιολογημένη έκρηξη του συγγραφέα Kevin, που έχασε τον αδελφό και φίλο του, θυμωμένη και'γώ όταν χάνονται αδίκως ζωές νέων ανθρώπων, παιδιών με όνειρα, και μάλιστα όχι στο βωμό της θυσίας για Ελευθερία αλλά στο βωμό της Μεγάλης Απάτης.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει νεαρέ Pat. Προσπαθώ, με κάποιο τρόπο, να κάνω γνωστή την ιστορία τη δική σου και των άλλων νέων παιδιών που στέλνονται βορά στα άνομα όνειρα πατριδοκάπηλων σφετεριστών της εξουσίας και των υποστηριγμάτων τους.

Τα αποσπάσματα:

~~~Με κάποιον τρόπο σταλθήκαμε να εισβάλλουμε σ'ένα έθνος διότι ήταν μια άμεση απειλή για τον Αμερικανικό Λαό, ή για τον Κόσμο, είτε γιατί προφύλασσε τρομοκράτες, είτε διότι ήταν αναμεμιγμένο με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ή διότι είχε παραλάβει ουράνιο οπλικής ποιότητας από τη Νιγηρία, ή διότι είχε κινητά εργαστήρια παραγωγής όπλων, ή όπλα μαζικής καταστροφής, ή είχε την ανάγκη ως έθνος να απελευθερωθεί, ή το χρειαζόμασταν για να εγκαταστήσουμε μια Δημοκρατία, ή για να σταματήσουμε μια εξέγερση, ή για να σταματήσουμε έναν εμφύλιο πόλεμο που οι ίδιοι δημιουργήσαμε - που δε μπορεί να κληθεί εμφύλιος πόλεμος παρόλο που είναι. Κάτι τέτοιο.

~~~Με κάποιον τρόπο οι εκλεγμένοι μας ηγέτες παρέκαμψαν το Διεθνές Δίκαιο και την Ανθρωπότητα εγκαθιστώντας μυστικές φυλακές ανά την υφήλιο, απαγάγοντας μυστικά ανθρώπους, κρατώντας τους μυστικά ως ομήρους για αόριστο χρόνο, χωρίς να τους κατηγορούν επίσημα για κάτι, βασανίζοντάς τους μυστικά. Με κάποιον τρόπο αυτή η αντίστροφη πολιτική των βασανιστηρίων χαρακτηρίστηκε ως το σφάλμα μερικών "σάπιων μήλων" στο Στράτευμα.

~~~Με κάποιον τρόπο πίσω στην πατρίδα, η υποστήριξη για τους στρατιώτες σήμαινε το να βάζουν πεντάχρονα παιδιά του νηπιαγωγείου να ζωγραφίζουν εικόνες με κραγιόνια και να τις στέλνουν στο εξωτερικό, ή το να κολλούν αυτοκόλλητα σε αυτοκίνητα, ή το να προσεγγίζουν το Κογκρέσσο για μια επιπλέον προστατευτική επικάλυψη στα κράνη. Είναι ενδιαφέρον ότι ένας στρατιώτης στην τρίτη ή τέταρτη επίσκεψή του στο μέτωπο θα έπρεπε να νοιάζεται για μια ζωγραφιά από ένα πεντάχρονο παιδί, ή για ένα φθαρμένο αυτοκόλλητο σε ένα αυτοκίνητο την ίδια στιγμή που οι φίλοι του πέθαιναν τριγύρω του, ή για μια επιπλέον προστατευτική επικάλυψη στο κράνος του, λες και θα τον προστάτευαν όταν μια παγιδευμένη βόμβα στέλνει το όχημά του 50 πόδια στον αέρα, καθώς το σώμα του κομματιάζεται και το δέρμα του λιώνει πάνω στο κάθισμα.

~~~Με κάποιον τρόπο όσο περισσότεροι στρατιώτες πεθαίνουν, τόσο περισσότερο νομιμοποιείται αυτή η παράνομη εισβολή.

κλπ κλπ κλπ

--------------
ΣΗΜ. Θα επανέλθω σε μια προσπάθεια ερμηνείας αυτού του "με κάποιον τρόπο".
Ποιος είναι ο Τρόπος..?