Γεννήθηκε με καλές προοπτικές. Σε καλό σπίτι, οικογένεια με αρχές και καλή οικονομική κατάσταση. Το μέλλον προδιαγραφόταν λαμπρό. Εκανε λαμπρές σπουδές και λαμπρές σχέσεις με λαμπρές γυναίκες. Είχε μια λαμπρή σταδιοδρομία, λαμπρές γνωριμίες, λαμπρές διακρίσεις.Κάποια στιγμή όμως, έσβησε το φως! Συμβαίνει και αυτό, και όχι τόσο σπάνια όσο νομίζουμε. Εμεινε λοιπόν ο λαμπρός αυτός άνθρωπος στο σκοτάδι. Πρώτα, χάθηκαν οι λαμπρές γνωριμίες που δεν αντέχουν τη σκοτεινιά. Κατόπιν, η λαμπρή καριέρα καταβαραθρώθηκε μια και δεν είχε πλέον δύναμη να την στηρίξει. Η τελευταία λαμπρή σχέση διαλύθηκε και η λαμπρή γυναίκα έτρεξε να βρει τον επόμενό της λαμπρό άνδρα. Οι λαμπρές διακρίσεις ξεχάστηκαν σα να μην υπήρξαν και το μέλλον διαγραφόταν πλέον σκοτεινό και αβέβαιο.
Οι γιατροί τον είχαν προδιαγράψει, τον είχαν "αποφασισμένο" που λένε, ήταν αδύνατο να ορθοποδήσει. Αν και υπήρχε πιθανότητα να σωθεί η ζωή του, να γιατρευτεί το σώμα δηλαδή, το μυαλό θα έμενε δια παντός στο σκοτάδι, «οπότε, να παρακαλάτε να μη ζήσει» είπε ο κ. καθηγητής της ψυχιατρικής στους στενούς συγγενείς. Οι στενοί συγγενείς είναι το ύστατο δεκανίκι σε αυτές τις περιπτώσεις και, όσο και να τους έχουμε -ως άνθρωποι- φτυσμένους, όλο και κάποιος απομένει να παρασταθεί στην αγωνία μας.
Προσπαθώντας να εξηγήσω τι μπορεί να συνέβη και πώς γίνεται να βραχυκυκλώνει τόσο αναπάντεχα ένας άνθρωπος, τη στιγμή που βρίσκεται στο απόγειο της ζωής και της καριέρας του, στην κορυφή του λόφου, όπως γράφει και ο χαρτοπόντικας, παρακολούθησα βήμα βήμα την πορεία του ανθρώπου, τον οποίο γνώριζα ήδη αρκετά καλά πριν βρεθεί στο σκοτάδι, και μπόρεσα να καταλάβω μερικά πράγματα, δηλαδή το ένα και μοναδικό:
Οτι ο άνθρωπος αυτός είχε διαχωρίσει τη ζωή του σε στάδια, μέσ' στο νου του είχε κάνει κομματάκια και είχε προδιαγράψει την -ανοδική, ανηφορική- πορεία του. Ισαμε το σημείο της κορυφής, αυτό που ο ίδιος όριζε ως κορυφή.
Δίδαγμα; Δεν υπάρχει. Δεν είναι βέβαιο ότι κάποιος άλλος άνθρωπος, με άλλους τρόπους προσέγγισης του θαύματος της ζωής, θα έχει διαφορετικά αποτελέσματα ΑΝ αφήσει το σκοτάδι να τον πλακώσει. Το ζουμί είναι να κρατάμε το σκοτάδι μακριά, όχι μόνο αναζητώντας τη λαμπρότητα στο φως του αδύναμου κεριού μας -εδώ ταιριάζει η περίφημη σκηνή του Ταρκόφσκι που παρουσίασε προσφάτως ο greek-GAYLOLITA- αλλά φροντίζοντας να είμαστε αποφασισμένοι για αλλεπάλληλες προσπάθειες να ανάβουμε ξανά και ξανά τη φλόγα του.
..αν και.. η δική μου προτίμηση τείνει προς την ιδέα του νερού..
Η αντίληψή μου είναι ένα ρυάκι μέσα στο οποίο αφήνομαι να με παρασέρνει όλο και πλησιέστερα προς τη θάλασσα χωρίς να καταβάλλω κόπο, χωρίς να επιθυμώ να ερμηνεύω ή να κατακτώ ο,τιδήποτε. Να διαβαίνω ηλιόλουστα λαμπερά λιβάδια και θεοσκότεινα δάση με την ίδια ακριβώς ανεμελειά.
------------
ΣΗΜ. Το ότι διάλεξα να παρουσιάσω έναν άνθρωπο γένους αρσενικού, δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσε ο άνθρωπος αυτός να είναι και γυναίκα, αν και οι γυναίκες -καθώς λένε- έχουν αυξημένες αντιστάσεις και περισσότερο ανεπτυγμένο το αίσθημα αυτοσυντήρησης.
5 σχόλια:
Μμ, αυτό είναι το καλύτερο σχόλιο στο ποστ μου!
Ροδιά, με έκανες να φέρω στο μυαλό μου μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες, την Φλογερή Καρδιά του Ντάνκο.
Παιδιά, δείτε και αυτό:
τι έκανα όταν γνώρισα καλά τον εαυτό μου -από μέσα
Ο ανθρωπος της ιστοριας του ηξερε για το σκοταδι που τον περιμενε; [*]
Αφεθηκε να τον καλυψει το σκοταδι η τον καλυψε επειδη δεν μπορεσε να αντισταθει; [**]
[*] ρωταω γιατι πολλοι δεν αναγνωριζουν το σκοταδι ακομα κι οταν τους περιτυλιγει
[**] ρωταω γιατι αλλο πραγμα να παραδινεσαι κι αλλο να πεφτεις μαχομενος
Η δικια μου παρομοιωση για την ζωη ειναι ενα ταξιδι σε ανοιχτη θαλασσα. Μερικοι ψαχνουν συνεχεια για στερια και αγκυροβολιο, σε αλλους αρεσει να περιπλανιωνται.
Μερικοι βαζουν στοχους, ανοιγουν χαρτες, θελουν να πανε καπου (αλλοτε η θαλασσα τους βγαζει εκει που θελουν κι αλλοτε τους πεταει οπου θελει αυτη). Αλλοι λενε "οπου με βγαλει". Μερικοι ειναι προσεχτικοι και φροντιζουν το πλοιο τους (το κορμι), αλλοι λενε "οσο αντεξει".
Για ολους ερχεται καποτε μια καταιγιδα, που δεν την αντεχουν.
Υ.Γ. δεν συμφωνω με την παρομοιωση του λοφου. Μπορεις να εχεις "ανηφορα" και ανοδο στην ζωη σου ακομα και στα 75 σου.
~~Χαρτοπόντικα, νομίζεις... ;-)
~~Ισκιοπεριπατητή, πράγματι, η Φλογερή Καρδιά του Ντάνκο είναι πολύ όμορφη ιστορία :-) αλλά δεν κατάλαβα πως την ταίριαξες με τη περίπτωση...
~~OldSkipper, η παρομοίωσή σου ταιριάζει με το αντικείμενο εργασίας σου!;-) Η καταιγίδα όμως, που βρίσκεται στο βάθος του ορίζοντα, με τρομάζει. Προτιμώ να μένω φυλλαράκι στο ρυάκι και να οδεύω προς τη θάλασσα, εκεί όπου συγκλίνουν όλα τα νερά.
:-))
* χαμπάρι δεν είχε πάρει, όλα τα έβλεπε ζωηρόχρωμα και λαμπερά. Δεν μπορούσε καν να φανταστεί πως υπάρχει σκοτάδι. Είχε δλδ όλες τις προϋποθέσεις να τον καταπιεί ΑΝ το συναντούσε. Πολλοί άνθρωποι τη γλιτώνουν επειδή δεν τους "τυχαίνει", δεν τους πέφτει κατακέφαλα.
Εμένα πάλι, όλη αυτή η λαμπρότητα μου φαινόταν πολύ σκοτεινή, είχα προσπαθήσει να τον προειδοποιήσω, αλλά αδίκως.
** ο ίδιος έχει την εντύπωση πως μάχεται ακόμα και τώρα, αλλά μάχεται εναντίον φαντασμάτων. Την πραγματική μάχη του μυαλού δεν την έδωσε. Το θετικό είναι ότι τουλάχιστον μπορεί να αυτοσυντηρείται. Εχει κάνει επάγγελμά του τη φροντίδα του σώματος -φαγητό, ψώνια, φάρμακα, γιατροί, θεραπείες, κλπ
Δημοσίευση σχολίου