Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

CNN : "Η Ελλάδα καταστρέφει το όνειρο των ΗΠΑ"




..ώρες είναι να μας πούν και τρομοκράτες..




Αναρτήθηκε από στις

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αυτο γαμισε τον εγωισμο τους ποιο πολυ και απο την ατομική που θα φανε απο τους ισλαμιστες!

Παρ Σεπ 01, 04:18:00 μ.μ. 2006
Rodia είπε...

Το ζουμί είναι να μη πέσουμε κι εμείς στην παγίδα της αλαζονίας. Αλλωστε, η συμπεριφορά προς τον ηττημένο χαρακτηρίζει το νικητή περισσότερο και από τη νίκη του...

Παρ Σεπ 01, 04:25:00 μ.μ. 2006
nonplayer είπε...

LOLOLOL

Παρ Σεπ 01, 04:34:00 μ.μ. 2006
Μαύρος Γάτος είπε...

Ντίαρ μις Ροδιά παρακαλούμεν όπως περάσετε το συντομότερο φρομ Πρεσβεία φορ υπόθεσίν σας...

Παρ Σεπ 01, 04:46:00 μ.μ. 2006
Ανώνυμος είπε...

Σιγά μην επικυρήξουν τον Καραμανλή σαν αρχιτρομοκράτη!

Και όποιος δε θέλει (κακά) όνειρα, μένει ξύπνιος. (αυτό για τους αμερικανους)

Φιλιά

Παρ Σεπ 01, 04:55:00 μ.μ. 2006
kokorman είπε...

Νομίζω, και έχοντας την επίγνωση ότι περνάω τη γραμμή του μέτρου" ότι έστω και για μια στιγμή τουλάχιστον αξίζει να είμαστε αλαζόνες.

Στη σωστή του διάσταση δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παιχνίδι και αξίζει κάθε σεβασμός στον αντίπαλο που δεν είναι και ο πρώτος τυχόντας.

Υπάρχει όμως ένα συμβολικό στοιχείο σε αυτή την ιστορία. Στον αγώνα αυτό αντιπαρατέθηκε μία ομάδα με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, δηλαδή ένα ομογενοποιημένο σύνολο, εναντίον μιας άλλης ομάδας που αποτελούνταν από πέντε "αστέρες" που έλαμπαν όχι όλοι μαζί αλλά ο καθένας ατομικά.

Οι παίκτες της Αμερικάνικης ομάδας κουβαλούσαν μαζί τους αυτή τη νοοτροπία του αλαζόνα, του ανώτερου που κοιτάζει τους άλλους σαν κουνούπια. Σε αντίθεση με άλλες χώρες που ήταν συνετοί και προσγειωμένοι στις δηλώσεις τους, είχαμε ορισμένους τουλάχιστον εκ των Αμερικανών παικτών με το γνωστό τυποποιημένο αμερικάνικο στυλάκι του "εγώ είμαι και άλλος δεν είναι"

Ίσως από μια μεριά να έχουν και κάθε δίκαιο. Η χώρα τους είναι υπερδύναμη, με τεράστιο πληθυσμό, πλήρως ανεπτυγμένη, με φανταστικές αθλητικές υποδομές, ανακάλυψε και ανέπτυξε το μπάσκετ, και οι ίδιοι οι αθλητές της είναι εξαιρετικά γυμνασμένοι και πλαισιωμένοι με τους καλύτερους προπονητές, στάδια, σπόνσορες, ηθική και οικονομική ενίσχυση. Κυριολεκτικά δεν τους λείπει τίποτα.

Και όμως, η ιστορία ανέκαθεν διδάσκει ότι όσο και δυνατός να είσαι θα ΄ρθει η μέρα που κάποτε θα πέσεις.

Και η μέρα αυτή έφτασε για την αμερικάνικη ομάδα τουλάχιστον σε αυτό το παγκόσμιο.

Κατά τη γνώμη μου όλη αυτή η έπαρση δεν έχει ή δεν πρέπει να έχει τη σημασία του "φύγετε εσείς για να έρθουμε εμείς και να μαστε χειρότεροι". Κάθε άλλο.

Με τον τρόπο μας καγχάζουμε την αλαζονία με σκοπό να μάθουν και εκείνοι κάποτε ότι η συμπεριφορά τους μόνο αντιδράσεις μπορεί να προκαλέσει και όχι μόνο δεν πτοεί τις άλλες ομάδες, αλλά αντίθετα, δίνει το έναυσμα σε αυτές να αγωνιστούν ακόμα σκληρότερα ώστε να τους νικήσουν.

Συμβολικά η ίδια ακριβώς λογική διέπει και την Αμερικάνικη κυβέρνηση. Ο αντιμερικανισμός του Έλληνα όσο και αν γίνεται γραφικός ή ακραίος, πιστεύω ότι έχει και λογικό και ηθικό έρισμα. Παραδείγματα μπορώ να φέρω αμέτρητα για να δικαιολογίσω αυτήν την άποψη, άλλα δεν είναι του παρόντος να τα αναφέρω εδώ.

Για μια στιγμή αξίζει αυτό το ξέσπασμα. Είμαστε λαός συναισθηματικός και μας βγαίνει. Πέρα από το ξέσπασμα όμως αυτό μπορεί -και πρέπει- να μας γίνει δίδαγμα ότι μπορούμε και σε προσωπικό επίπεδο να γίνουμε καλύτεροι και να μην κοιτάζουμε τους άλλους με δουλοπρέπεια αλλά με σεβασμό.

Σε αυτό το σημείο θα με ρωτήσεις Ροδίτσα μου. Το "πολέμα τη φωτιά με φωτιά, και την αλαζονία με αλαζονία" είναι η σωστή μέθοδος επίλυσης προβλημάτων. Πιστεύω για ορισμένες περιπτώσεις πως ναι. Άν είναι να μάθει κάποιος τις συνέπειες των πράξεων του και δεν καταλαβαίνει αλλίως, του αξίζει να πάθει τα ίδια ακριβώς με αυτά που πράττει.

Αν ο άλλος είναι νουνεχής και όχι ντουβάρι αργά ή γρήγορα θα το καταλάβει. Οι Αμερικάνοι σίγουρα ΔΕΝ είναι ντουβάρια.

Μετά τιμής,

+ΚΟΚΟΡΜΑΝ+

ΥΣ: α) Μπράβο στα παιδιά για το ήθος και την αγωνιστική αυτοσυγκράτηση που επέδειξαν. Ας αφήσουν εμάς τους απλούς θνητούς και μπλόγκερς να γράφουμε τα σχολιάκια μας και να κάνουμε αυτά τα εμπνευσμένα ποιηματάκια, φωτογραφίες και βίντεο.

β) Κάθε σέβας στον προπονητή της ομάδας των ΗΠΑ γιατί και πριν και μετά τον αγώνα αναγνώρισε την αξία των αντιπάλων του. Μακάρι να τον μιμηθούν και κάποιοι από τους παίκτες του.

Σάβ Σεπ 02, 12:08:00 π.μ. 2006
Rodia είπε...

Μια ανάλυση με την οποία συμφωνώ 100% και στενοχωριέμαι που δεν την έγραψα η ίδια. Τη συνυπογράφω πάντως και με τα δυο χέρια.
Είναι του Στέλιου Μαρκάκη από το Sportime.gr

Σάβ Σεπ 02, 02:07:00 μ.μ. 2006

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)