Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Σημειώνω τώρα που είναι το πράγμα ζεστό. Οταν κρυώσει σε λίγες μέρες, σαν το αφήσουν παράμερα οι ειδησεολόγοι και οι παραθυραναλυτές, θα ξαναπέσω μαζί με το λοιπό ανθρώπινο κοπάδι στη Νιρβάνα μου και θα το ξεχάσω μέχρι νεωτέρας. Τώρα που κρατιέται ζεστό το θέμα, πριν τα εννιάμερα των θυμάτων, ως απλή παρατηρήτρια του φονικού στα Καλύβια Αγρινίου αλλά και άλλων αιματηρών και εξίσου αποτρόπαιων, προσπαθώ να κατανοήσω τον κύκλο του αίματος.

Σημειώνω από τη χθεσινή Ελευθεροτυπία:
1. Τι λένε 7 ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΣΤΗΝ «Ε»
2. «Οσοι κι αν ήταν εκεί θα τους σκότωνα όλους», είπε ο δράστης.
3. Τι λέει η θλίψη του σκύλου ενός θύματος.

Το σκηνικό είναι απλό. Ενα χωράφι με τριφύλλι, μια στάνη με προβατίνες γκαστρωμένες και γαλάρες, μικρά αρνάκια που θηλάζουν. Γύρω απ' το χωράφι πυκνά βάτα στη μια πλευρά, στην άλλη ο αγροτικός δρόμος. Λίγο μακρύτερα, το σπίτι των βοσκών. Η διανομή των ρόλων είναι επίσης απλή.
Βοσκοί: Πατέρας, μάνα, γιός, κόρη, εγγονή (κύρια πρόσωπα)
Κυνηγοί: δυο αδέρφια και τα τρία ξαδέρφια τους (μικροί ρόλοι, αλλά τραγικοί)
Ενας γείτονας κτηματίας (ρόλος κλειδί, αν και σύντομος)
Χορός: οι κάτοικοι δυο γειτονικών χωριών, οι αρχές, τα τηλεοπτικά κανάλια

Το δρώμενο ξεκινά με ήχους πυροβολισμών από τους κυνηγούς. Ο γείτονας κτηματίας τρέχει και ειδοποιεί τους βοσκούς: «Δεν ακούτε τι γίνεται; Μαζέψτε τα αρνιά γιατί θ' απορρίξουν (έκφραση για την αποβολή των έγκυων ζώων) από την τρομάρα», φέρεται να τους είπε.

Α' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Αν ο γείτονας πήγαινε στις Αρχές ή τουλάχιστον παρότρυνε τους βοσκούς να πάνε στην αστυνομία, το δρώμενο θα είχε διαφορετική τροπή -ίσως. Η ειδοποίηση από τον γείτονα μου δίνει να καταλάβω ότι πιθανότατα να είχαν προηγηθεί και άλλες ενοχλήσεις από κυνηγούς -τους ίδιους ή άλλους. Η αγωνία ενός βοσκού για το κοπάδι του είναι δεδομένη. Η παραβολή με τον Καλό Ποιμένα, είναι χαρακτηριστική. Το κοπάδι είναι η ζωή του κυριολεκτικά. Οσο και αν κάποιος κύριος (δικηγόρος νομίζω) ακούστηκε να λέει σε τηλεοπτική συζήτηση ότι "οι κτηνοτρόφοι είναι σκληροί επειδή σφάζουν οι ίδιοι τα ζώα τους", έχω τη γνώμη ότι αυτό είναι περισσότερο αληθινό και έντιμο (προς τα ζώα) από του να παραδίνονται σε αναίσθητα λεπίδια οργανωμένων μηχανικών σφαγείων. Ο βοσκός σφάζει με αγάπη το ζώο του, και αυτή η έκφραση δεν είναι σχήμα οξύμωρο. Το αγαπάει επειδή του προσφέρει τα προς το ζειν, είναι το βιος του. Ο κτηνοτρόφος και ο αγρότης είναι σκληροί επειδή η γη είναι σκληρή, η ζωή στο ύπαιθρο είναι σκληρή, οι εναλλαγές του κλίματος είναι σκληρές, η εξάρτηση του βίου από τις καιρικές συνθήκες είναι σκληρή. Φαίνονται σκληροί επειδή δεν έχουν την πολυτέλεια να κλαψουρίσουν ή να εκφράσουν καημούς, όπως συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους που εργάζονται μακριά από τη γη, όχι επειδή "λείπει το συναίσθημα", όπως είπε κάποια κυρία (νομίζω ψυχολόγος). ΚΛΕΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΜΕ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ: Τι γίνεται με τις θρυλλούμενες προσλήψεις των 9.000 αγροφυλάκων; Τώρα καταλαβαίνω τι σημασία έχουν.

Το δρώμενο συνεχίζεται με την αλλόφρονη πορεία του πατέρα προς το χωράφι. Τρέχει, παρά τα 73 χρόνια του, προς τα εκεί οπλισμένος. Ο γιος ακολουθεί, οπλισμένος και αυτός.

Β' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Τι θα γινόταν αν δεν είχαν πάρει τα όπλα τους μαζί; Μήπως τότε θα θρηνούσαμε άλλα θύματα; Η κυνηγετική συνείδηση, η οποία προβάλλεται στα πρόσωπα των θυμάτων, ισχύει εξίσου και για τα πρόσωπα των θυτών επειδή και αυτοί κυνηγοί είναι, για τούτο έχουν τουφέκια -με άδεια οπλοφορίας από την αρμόδια Αρχή. Βεβαίως, ο πατέρας και ο γιος ΔΕΝ πήγαν για κυνήγι με τα όπλα τους εκείνη την ώρα. Για ποιο λόγο τα πήραν μαζί τους; Για να εκφοβίσουν; Για να απειλήσουν; Για σιγουριά; Για να προστατευτούν/αμυνθούν; Ενα όπλο δίνει -λένε- αίσθηση δύναμης σε αυτόν που το κρατάει, σε ένα στρατιώτη στον πόλεμο π.χ. ή σε έναν αστυνομικό σε ώρα υπηρεσίας ή σε ένα κυνηγό αγρίων θηρίων στη ζούγκλα. Ο κυνηγός πτηνών το όπλο το κρατά για να σκοτώσει πτηνά. Το κυνήγι αυτό, μάλλον σαν κάτι διασκεδαστικό μου φαίνεται -νομίζω δηλαδή, δεν ξέρω ακριβώς. ΚΛΕΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.

Ο πατέρας φτάνει πρώτος στο χωράφι. Βρίσκει εκεί τέσσερις από τους πέντε κυνηγούς και αρχίζουν να διαπληκτίζονται φωνάζοντας δυνατά. Μπορώ να φανταστώ αυτή τη σκηνή:
«Αϊντε φυγέτ' ωρε ζαγάρια απ' το χτήμα το θ'κό μ' και θα μ' χαλάσιτι τα γαλάρια!» φωνάζει ο γέρος και οι κυνηγοί απαντούν «α, σύρε γέρο κι άφ'σε μας» και «σιγά π' θα πάθ'νι τίπουτε τ' αρνιά» συν μερικά καντήλια απαραίτητα σε τέτοιες περιπτώσεις. Εκεί απάνω, καταφτάνει ο γιος και εδώ αρχίζει το κωμικοτραγικό να γίνεται τραγωδία.

Γ' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Αν ήταν μόνος ο πατέρας, πιθανότατα να μη συνέβαινε τίποτε το επιλήψιμο. Θα ξεθύμαιναν και οι δυο πλευρές με τις φωνές, πράγμα που -πιθανότατα πάλι- θα είχε ξανασυμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που ο γιος ήταν μόνος απέναντι στους κυνηγούς -ίσως. Το ότι ο γιος φτάνει και αντικρύζει τον πατέρα του υβριζόμενο από τέσσερις και ίσως, σύμφωνα με την αντίληψή του, απειλούμενο, διογκώνει την οργή του γιού. Απέναντι στους κυνηγούς που απειλούν τον πατέρα του, αλλά και απέναντι στον πατέρα του που κάθεται εκεί να δέχεται προσβολές. Μη ξεχνούμε ότι ο γιος χαρακτηρίζεται από τους συγχωριανούς του ως "καλό, ήσυχο και σεβαστικό παιδί", ότι είναι 36 χρονών και ζει με τους γονείς του, ότι ετοιμάζεται για γάμο -πράγμα που σημαίνει (κατά τη γνώμη μου) επιπλέον άγχος. Ο γιος λοιπόν, βλέπει ξαφνικά μια απειλητική σκηνή και αναλαμβάνει -επίσης ξαφνικά- το ρόλο τον οποίο θα κληθεί σε λίγες μέρες, μετά το γάμο του δηλαδή, να παίξει: το ρόλο του αρχηγού της οικογένειας. Οπότε, Πρέπει να προστατέψει τον πατέρα του και αυτό κάνει. Πλησιάζει και -πιθανόν πάλι- αρχικά λογομαχεί. Η λογομαχίες όμως δεν φέρνουν αποτέλεσμα, ένας κυνηγός μάλιστα ρίχνει μια μπαταριά στο έδαφος με πρόθεση να τους φοβερίσει -ίσως. ΚΛΕΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.

Το δρώμενο γίνεται εξαιρετικά γοργό στην εξέλιξή του. Ο γιος αρχίζει να πυροβολεί καταπάνω στους κυνηγούς. Εχει μπει στον κύκλο του αίματος ή «το θηρίο ξεπήδησε από μέσα του» όπως ακριβώς είπε εύστοχα ένας ξάδερφός του σε τηλεοπτικό παράθυρο.

Δ' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Ο ξάδερφος αυτός έχει καταδικαστεί συνολικά σε 178 (νομίζω) χρόνια κάθειρξη και έχει κάνει 25 χρόνια φυλακή για παράνομες πράξεις εκτός από φόνο. Είναι το "μαύρο πρόβατο" της οικογένειας των φονιάδων και το προς αποφυγή παράδειγμα. Τον φαντάζομαι να κρυφογελά πίσω από τα μουστάκια του, επειδή εκείνοι που τον λοιδωρούσαν και τον απόδιωχναν έπεσαν στον κύκλο του αίματος, τον οποίο αυτός απέφυγε. Αν και εγκληματίας, έχει υποπέσει σε ελαφρύτερα κατά πολύ παραπτώματα. Αντιπροσωπεύει, κατά τη γνώμη μου, την Υβρη, αν και σε αυτό το δρώμενο η Υβρις είναι απλά κομπάρσος. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.

Οι κυνηγοί μένουν άναυδοι μπροστά σε αυτή την εικόνα του αποθηριωμένου ανθρώπου, φοβούνται το θηρίο ενώ ταυτόχρονα απευθύνουν έκκληση προς τον άνθρωπο_που_δεν_είναι_πια_άνθρωπος εκείνες τις στιγμές, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά. Η στάση τους αυτή δεν δείχνει θρασυδειλία από "τζάμπα μάγκες, που ξέρουν μονάχα να βρίζουν" όπως διατυπώθηκε σε ένα πηγαδάκι σχετικής συζήτησης (ναι, ειπώθηκε και αυτό δυστυχώς). Ο τρόμος τους αιτία είχε αφενός το θηρίο που είχε ξεπηδήσει μέσα από έναν άνθρωπο και αφετέρου τη δική τους καλλιέργεια. Επρόκειτο για ανθρώπους οι οποίοι εργαζόντουσαν και στην πόλη, και εκτός των αγρών δηλαδή. Αρα, ήταν περισσότερο εκπαιδευμένοι να αντιμετωπίζουν το "θηρίο" τους.

Ο γιος έχει τυφλωθεί από το αίμα. Διατρέχει τρέχοντας την έκταση και ξαπλώνει έναν, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Δέχεται μια βολή στο πόδι, αλλά το τραύμα δεν τον πτοεί. Επιστρέφει ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία και δίνει τις αντίστοιχες χαριστικές βολές. Επειδή δεν θέλει μάρτυρες της πράξης του; Επειδή -όπως δήλωσε- δεν μπορούσε να σταματήσει; Δεν μπορώ να γνωρίζω, μόνο να εικάζω.

Ε' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Εχοντας διαβάσει παλιά το μυθιστόρημα "Αμόκ" του Στέφαν Τσβάιχ, μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει αυτή η στιγμιαία μανία, η οποία απαντάται συνήθως σε λαούς της νοτιανατολικής Ασίας. Διάβαζα το βιβλίο και μου κοβόταν το αίμα. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.

Μετά το φονικό, έρχεται η σειρά των γυναικών της τραγωδίας. Οι δυο γυναίκες φαίνεται να συγκαλύπτουν τους δράστες. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι βέβαιο, επειδή μπορεί οι γυναίκες απλώς να ακολούθησαν την εντολή των αντρών να πουν όσα είπαν, ότι δηλαδή εκείνοι (οι άντρες) βρισκόντουσαν στο σπίτι κατά το επίμαχο χρονικό διάστημα και να μη γνώριζαν για το φονικό. Το βρίσκω πολύ πιθανό να συμβαίνει επειδή είναι δύσκολο να παραδεχτεί οποιοσδήποτε πως ο στενός αγαπημένος συγγενής είναι παράνομος ή απατεώνας, πόσο μάλλον φονιάς.

Στ' ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Η στάση τους μετά την ομολογία του γιου και αδελφού, είναι εντυπωσιακή. Καμία κάλυψη, καμιά συχώρεση, καμιά προστασία δεν δίνεται στους φονιάδες, κάτι το οποίο δυστυχώς έχω διαπιστώσει επανειλημμένα σε διάφορες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, όπως π.χ. στην περίπτωση Βαβύλη, στην περίπτωση Αλεξ, και αλλού, οι μανάδες κάλυπταν (και καλύπτουν) μέχρι τέλους τα παιδιά τους επιζητώντας την ατιμωρησία τους. Εδώ, ο Νόμος εξακολουθεί να είναι Νόμος και αυτό δεν είναι "σκληρότητα και απουσία συναισθήματος" όπως ακούστηκε να λέει κάποιος/α (νομίζω ψυχολόγος). Είναι βαθειά ηθική παράδοση, το Κακό Πρέπει να τιμωρείται. Η μάνα του Παυσανία δεν έκανε κάτι διαφορετικό όταν έθεσε το τελευταίο λιθάρι στο μνήμα του γιου της που τον έθαψαν ζωντανό. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το χρονικό αυτού του Αιμάτινου Κύκλου το κλείνω συγκρίνοντάς το με κάποια άλλα εγκλήματα που χαρακτηρίστηκαν και αυτά "πρωτοφανή" την εποχή που συνέβησαν:
1. Το χτίσιμο/τσιμεντάρισμα σε θεμέλια τοιχείου οικοδομής ενός νεαρού γιου με ψυχολογικά προβλήματα από τον ίδιο του τον πατέρα, επιστήμονα μηχανικό, στον οποίο αναγνώρισε ελαφρυντικά το δικαστήριο.
2. Τη δολοφονία ανωτάτου κληρικού (αρχιμανδρίτη) από την ερωμένη του, σύζυγο και μητέρα, την οποία κάλυψαν απολύτως τα στενά μέλη της οικογενείας της.
3. Τη σφαγή και τεμαχισμό του πτώματος της νεαρής (20χρονης νομίζω) γυναίκας του από τον άντρα της και την ανακάλυψη του φονικού από τα κομμάτια του πτώματος μέσα σε σακκούλες σκουπιδιών, επειδή υπήρχε τότε απεργία των εργατών του Δήμου Αθηναίων.
4. Τα δυο εγκλήματα στη Βέροια σε διάστημα ενός χρόνου.

Η διαφορά του τωρινού εγκλήματος είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για ένα δρώμενο στο οποίο οι συγκυρίες παίζουν το σημαντικότερο ρόλο. Πρόκειται για ένα μακάβριο χορό σε ένα κύκλο αίματος. Το ποιος τον χόρεψε αυτό το χορό δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, όσο το ότι η κοινωνία δεν μπορεί ακόμα να αποτρέπει τέτοιες πράξεις. Η εποχή μας δεν έχει απομακρυνθεί αρκετά από την εποχή που ο Κάιν σκότωσε τον Αβελ ή έχει μπερδευτεί; Εδώ φαίνεται ο Αβελ να αντεκδικείται.

Είναι ένα έγκλημα όπου, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν βρίσκω να λείπει η Πρόληψη -μια και ο δράστης ήταν ένα "καλό παιδί"- ούτε νομίζω ότι η Καταστολή -ακόμα και θανατική ποινή να υπήρχε και να επιβαλλόταν- θα δώσει κάποια λύση εκφοβίζοντας πιθανούς δράστες στο μέλλον. Ηταν κάτι τι στιγμιαίο: Μια στιγμιαία ΑΠΩΛΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ.

Α! Η συμπεριφορά του καημένου του σκύλου μπορεί άνετα να αντικαταστήσει όλα τα μέλη του Χορού της Τραγωδίας. Είναι περισσότερο πειστική, όσον αφορά την έκφραση της θλίψης ολόκληρης της κοινωνίας μας.

..κατά τα άλλα, δεν θα ασχοληθώ ξανά.. περιμένω την Απόφαση της Δικαιοσύνης..

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Γιατί όταν πρόκειται για εκτεταμένα φονικά, όπως είναι ένας πόλεμος, η αντίδραση των ανθρώπων περιέχει περισσότερη κατανόηση; Επειδή ο στρατός είναι μια ανθρώπινη μάζα η οποία δεν είναι δυνατό να προσωποποιηθεί; Επειδή ενυπάρχει το στοιχείο του αναπόφευκτου; Επειδή η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι υποτιμημένη; κλπ κλπ κλπ

η Καταστολή, η Πρόληψη και η Ανθρωπιά πάν' κυνήγι

Το παραμύθι εξαντλείται στον τίτλο του

Παρ' όλ' αυτά, θα προσπαθήσω να του δώσω μια ευκαιρία παραπάνω, μήπως, με τη γλώσσα του παραμυθιού, αυτός ο τίτλος, εκφραστεί καλύτερα.

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε μια φτωχή κοπέλα που τη λέγαν Ανθρωπιά, σε ένα μικρό καλυβάκι, στο ξέφωτο του δάσους με τα πουρνάρια. Συχνά, ερχόντουσαν δυο επισκέπτριες από τη γειτονική πόλη στο καλυβάκι της, για να την πείσουν ότι είναι καλύτερα να ζει κοντά στον πολιτισμό και ν' αφήσει το δάσος με τ' αγρίμια και τα θηρία, άσε που δεν υπάρχει ηλεκτρισμός στο δάσος, κλπ κλπ, κι άλλα τέτοια της λέγαν για να την παραμυθιάσουνε ν' αφήσει τη βολή της.

Οι επισκέπτριες της Ανθρωπιάς ήταν οι δυο βαθύπλουτες αδελφές, η Καταστολή και η Πρόληψη, οι οποίες ήθελαν με κάθε θυσία ν' αποκτήσουν την Ανθρωπιά και να τη βάλουν στη δούλεψή τους. Δρούσαν μαζί μεν, αν και καθεμιά για λογαριασμό της ήθελε τη φτωχειά κοπέλα, για τούτο κατάστρωναν σχέδια επί σχεδίων πώς να την καταφέρουν να πάει μαζί τους και να την έχουν στη δούλεψή τους. Η Ανθρωπιά βλέπετε, είχε το χάρισμα να εξομαλύνει καταστάσεις, να βρίσκει άλλοθι στα εγκλήματά τους, με αυτό το αγνό βλέμμα που διέθετε να πείθει κάθε δικαστή και κάθε αστυνόμο για την αθωότητα των πάντων. Η Ανθρωπιά ήταν απαραίτητη στις δυο πλούσιες αδελφές.

- Μόνο εγώ μπορώ να πείσω την Ανθρωπιά να έρθει στην πολιτεία, έλεγ' η Καταστολή.
- Λάθος κάνεις αδελφή, εμένα θ' ακούσει πιο εύκολα, έλεγε η Πρόληψη.
- Και γιατί να σ' ακούσει; Τα βιβλιαράκια που της φέρνεις τα διαβάζει καλύτερα μοναχή της, τι να την κάνει την πολιτεία; Ενώ εγώ.. στην ανάγκη, της ρίχνω και ένα μπερντάχι ξεγυρισμένο και να δεις που θά 'ρθει σούρνοντας.
- Μα τι λες τώρα αδερφή; Μαζί με τα βιβλιαράκια που λες, την παραμυθιάζω και με την τεχνολογία, τις εφευρέσεις, την τηλεόραση... τρέχοντας θά 'ρθει, από περιέργεια.

Με τα πολλά, με τη βοήθεια και του ηλεκτρικού ρεύματος που δεν έλεγε να φτάσει καμιά φορά στο δάσος, με την περιέργεια της Ανθρωπιάς να δει επιτέλους τι είναι αυτό που το λένε "τηλεόραση", με κάτι πονάκια που εμφανίστηκαν με την υγρασία, νά'σου τη μια μέρα η Ανθρωπιά στην πόλη! Και πού να πάει; Πήγε γραμμή στο πλουσιόσπιτο των κοπελούδων που εγνώριζε.

Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος της Πρόληψης είχε πιάσει τόπο. Δεν νομίζω ότι η Ανθρωπιά θα υπάκουε στη βία που πρότεινε η Καταστολή.

Τελοσπάντων, βρεθήκανε και οι τρεις μαζί στην πόλη και πήγαιναν σινεμά, πήγαιναν θέατρο, πήγαιναν στα μπουζούκια, πήγαιναν στο Μέγαρο, πήγαιναν σε εκθέσεις, κάποια στιγμή βαρέθηκαν, ψώνισαν τρία όπλα κυνηγετικά, γράφτηκαν στον κυνηγετικό όμιλο της πολιτείας, κι ένα πρωί ξεκίνησαν να πάν κυνήγι. Πού αλλού θα πήγαιναν; Στο δάσος με τα πουρνάρια φυσικά. Η Ανθρωπιά τα ήξερε απέξω κι ανακατωτά τα κατατόπια του.

Είχανε πάρει μαζί και κάτι μεγάλες τσάντες και μαχαιράκια μικρά για να μάσουν χορταράκια.

- Αφού θα μάσουμε χόρτα, τι τα θέλουμε τα όπλα; ρώτησε η Ανθρωπιά.
- Ε, και πώς θα κυνηγήσουμε χωρίς όπλα; είπαν οι δυο αδελφές.

Η Ανθρωπιά δεν ήξερε τι θα πει κυνήγι, τα όπλα τα ήξερε για σκοποβολή, έτσι αυτό κατάλαβε, ότι "κυνήγι σημαίνει σκοποβολή".

Στο δάσος μέσα έγινε το έλα να δεις. Οι αδερφές βάλαν στο σημάδι την Ανθρωπιά που μάζευε χόρτα, εκείνη δεν ήξερε από ποια να πρωτοφυλαχτεί, από την Καταστολή ή από την Πρόληψη; Κι οι δυο τους, σαν μανιακές ήθελαν το τομάρι της Ανθρωπιάς.

Γιατί η Ανθρωπιά δεν είναι ακέρια παρά μονάχη της. Ούτε Πρόληψη ούτε Καταστολή φέρνουν αληθινή Ανθρωπιά. Μια Ανθρωπιά γιαλαντζί φέρνουν, ένα περίβλημα Ανθρωπιάς, ένα πουκάμισο αδειανό -που λέει κι ο Ποιητής- και όποιος έχει καταλάβει, κατάλαβε.

Το μήνυμα είναι ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ

Σύμφωνα με τους κανόνες της Φυσικής Επιστήμης, αυτός είναι ο ήχος σώματος που κατρακυλά. ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ κάνει το σώμα της εξουσίας, ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ κάνει το σώμα της κυβέρνησης, ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ κάνει ένας κεφτές με σκόρδο ή και άνευ, κατρακυλώντας στα πλακάκια του ταβερνείου -στο Αμέρικαν Μπαρ δεν σερβίρουν κεφτέδες.

ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ κάνει η απόγνωση του πολίτη, ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ κάνει το σχέδιο Νόμου για το Ασφαλιστικό σύστημα με τις "θετικές λέξεις" όπως "επέκταση", προέκταση", "αποκατάσταση", "αξιοποίηση", "βελτιώσεις", "δικαιώματα", "ένταξη", "ρύθμιση", "προώθηση", ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ τα κέρματα που χαϊδεύει στη τσέπη του ο ομιλών με αρχηγικό ύφος κ. Τσιτουρίδης, κλπ κλπ

ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ κάναν και τα κυνηγετικά της αυτοδικίας, ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ οι φύλακες των Νόμων (και των Νομών) σφυρίζοντας αδιάφορα στις ικεσίες των πολιτών για διαφάνεια και αξιοπρέπεια, ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ οι ζαρντινιέρες, ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ ο κ. Πολύδωρας όταν αμολά τον χαρταετό του όλο και ψηλότερα, ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ ο κ. Βουλγαράκης όταν πετροβολά τον Ιερό Βράχο, κλπ κλπ

ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ κάνει και η μύτη του αρχιεπίσκοπου όταν βγαίνει λίγο από το οπτικό του πεδίο, πάει ως το Υπουργείο Παιδείας και Ιερατικών Σχολών δλδ, ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ παιανίζουν οι φιλαρμονικές στο Μέγαρο "ΜΥΣΤΙΚΗΣ", ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ η Πρώτη Κυρία Νηπιαγωγός, Ιατρός, Χειρουργός, Και_Το_Λουρί_Της_Μάνας, ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ τα κανάλια πιτσιλώντας λασπόνερα δεξιά κι αριστερά, κλπ κλπ

ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ θα κάνω και'γώ όταν διακόψω τη σύνταξή μου και ψωνίσω ενα καλάσνικοφ που θα κάνει κι αυτό ΤΑ-ΡΙ-ΡΙ-ΠΑΝ-ΠΟΜ, όταν θα πάω φυσέκι μπας και εξυπηρετηθώ -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ- από τις δημόσιες υπηρεσίες, κλπ κλπ κλπ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ

το λάβατε το μήνυμα;


ΜΗΝΥΜΑ..???


...ποιο μηνυμα;..



Ε, ΤΙ, ΠΩΣ..?

Μήνυμα; υπάρχει μήνυμα;

έχει μήνυμα; πού είναι;

κουτρουβαληδόν έφτασε το μήνυμα...

ααααα... ΑΥΤό το μήνυμα...

Εμ, ποιο άλλο; ΑΥΤό!!!

είπα και'γώ! φυσικά, αυτό είναι ένα μήνυμα!

Σχόλια που σκόρπισα εδώ κι εκεί, αυτό το Νοέμβρη

Σκέφτομαι να τα ανεβάζω προς το τέλος κάθε μήνα, μπας και ενισχύσω το "νόου ας μπέτε" σε μια προσπάθεια αντι-μετα- blogging. Τα αραδιάζω με το αμερικανικό σύστημα, αρχίζω με τα πρόσφατα τελειώνω με τα παλιότερα:

~~~~~~~~~~~~~~
Καθένας θα μπορούσε να είναι ο εκτελεστής του πρωτοφανούς εγκλήματος, καθένας που δεν τον λογαριάζουν όσοι παραβαίνουν τους Νόμους ενώ εκείνος (ο καθένας) επιθυμεί να ζει σε περιβάλλον ήρεμης νομιμότητας, κλπ κλπ

Τρομάζω στη σκέψη ότι ο ασκός της αυτοδικίας έχει ανοίξει και δίνει το πρώτο (???) δείγμα, μια παράσταση θεάτρου παραλόγου μπροστά σε ένα κράτος-θεατή αδύναμο, ακριβώς εξαιτίας της παραβίασης των ίδιων του των Νόμων από εκείνους που τους θεσπίζουν, κλπ κλπ

..κάτι για ένα ψάρι που βρωμάει από το κεφάλι έχεις ακουστά υποθέτω..

..εν δυνάμει εκτελεστές είμαστε όλοι, φίλε ημίαιμε.. στα 40καιβάλε χρόνια από την ενηλικίωσή μου, θα ήθελα συχνά να ξεκαθαρίσω ένα σωρό λογαριασμούς.. το ότι συγκρατούμαι λόγω της παιδείας και της ανθρωπιάς μου, δίνει -δυστυχώς- τον αέρα στους επιτήδειους να συνεχίζουν εντελώς απροκάλυπτα πλέον την ασέλγεια σε βάρος του (κάθε) πολίτη αυτής της χώρας.. κλπ κλπ

Στενοχωριέμαι που σχολιάζω στο μπλογκ σου για μια αιτία τόσο.. (δε βρίσκω την ακριβή λέξη)

imiaimos

~~~~~~~~~~~~~~
Κατερίνα μου, ελπίζω να δεις με κατανόηση και τη δική μου θέση πάνω στο ζήτημα του θαύματος της ζωής, το οποίο αποφεύγω να χαρακτηρίσω ως θαύμα επειδή αυτή η λέξη με σπρώχνει προς μονοπάτια διαφορετικά από εκείνα του ορθού Λόγου, προς τον οποίο προσπαθώ να είμαι συνεπής.

Ενδιαφέρουσες οι εικόνες, περισσότερο όμως είναι ενδιαφέρουσα η δυνατότητα να έχουμε αυτές τις εικόνες σήμερα, κάτι το οποίο ήταν αδύνατο σε παλιότερες εποχές.

Την επιλογή για τη συνέχισης της ζωής ή για τη διακοπή της μέσα στη μήτρα και πριν τη γέννηση ενός πλάσματος ατελούς, ασθενικού, βεβαρυμένου ή και απλώς ανεπιθύμητου, τη θεωρώ πρόοδο για την κατάσταση του ανθρώπου.

Οταν σκέφτομαι από πόσα "μογγολάκια", πόσα "τερατόμορφα" ή/και "ημιτελή" πλάσματα εκ των πραγμάτων καταδικασμένα σε βραχύβια ύπαρξη και για τούτο αντίστοιχη ψυχική (και όχι μόνο) ταλαιπωρία των γονιών τους, πόσα παιδιά στερημένα απο στοργή και αγάπη, έχει γλιτώσει τον άνθρωπο ο προγεννητικός έλεγχος και η επιλογή συνέχισης ή διακοπής μιας κύησης, τόσο σιγουρεύομαι ότι αυτό αποτελεί πρόοδο.

Η υποκατάσταση (επιδιωκόμενη συχνότατα) της επιστήμης από τη θρησκοληψία, μου είναι έντονα απεχθής, όσο και η τεχνιέντως καλλιεργούμενη δήθεν αντίθεσή τους. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο (κάθε, για όλες τις θρησκείες δλδ) Θεός δεν είναι δυνατό να επιθυμεί τη καθήλωση του δημιουργήματός Του. Ισα ίσα, προορισμένο για την πρόοδο το έφτιαξε!

:-)

Α! Εξαιρετική επιλογή η άρια με την αξέχαστη Μαρία!
Ευχαριστώ:-))

katerina ante portas

~~~~~~~~~~~~~~
Βίοι παράλληλοι

Παράλληλα, σαράντα τόσα χρόνια,
βολτάρανε τριγύρω στην Ομόνοια
Παράλληλα, στη σκάλα του Συντάγματος,
συνέλαβαν το νόημα του πράγματος:
«Παράλληλοι οι κύκλοι της ζωής»,
συμφώνησαν στο τέλος δια βοής!

(ατάκα κιεπιτόπου κι ελπίζω να σ' αρέσει, ε)

oi skies milan

~~~~~~~~~~~~~~
Μ' αυτά και μ' αυτά και δεδομένης της εκμάθησης ενός επαγγέλματος ΜΕΤΑ την ολοκλήρωση των σπουδών και την αποφοίτηση, τείνω να πιστέψω ότι η επάνοδος στην (μεσαιωνική μεν, αλλά αποτελεσματική) κατάσταση των Δασκάλων και των Μαθητευομένων είναι η μόνη ελπίδα!;-)

tsouknida

~~~~~~~~~~~~~~
Σαράντος Καργάκος: Οι τόνοι και τα πνεύματα για τη γλώσσα είναι ό,τι τα κοσμήματα για την όμορφη γυναίκα. Η απλουστευμένη μορφή του μονοτονικού συστήματος έχει μειώσει σημαντικά τη γοητεία της γραπτής ελληνικής γλώσσας. Το φιλί είναι μια περισπωμένη στο ρήμα αγαπώ.

Rodia: Μια όμορφη γυναίκα δεν έχει ανάγκη από στολίδια, τα στολίδια εκχυδαΐζουν την αληθινή ομορφιά. Το απλό μονοτονικό σύστημα αναδεικνύει σημαντικά τη γοητεία της γραπτής ελληνικής γλώσσας. Το σ' αγαπώ χωρίς το καπάκωμα της περισπωμένης φαίνεται ειλικρινέστερο και απελευθερωμένο.

sfrang

~~~~~~~~~~~~~~
Βεβαίως, κάτι τι το επαναστατικόν -και πώς μου διέφυγε!- είναι η απευθείας (και αναλόγως προς την ποιοτητα εξυπηρέτησης φυσικά) ανταμοιβή των Δημοσίων Υπαλλήλων από εμάς, τους φυσικούς αποδέκτες των Υπηρεσιών τους. Για να το σκεφτούμε...
..οι μισοί θα πληρώνουν τους άλλους μισούς, οπότε, τα έξοδα λειτουργίας της κρατικής μηχανής θα μετακυλιστούν στον Ιδιωτικό Τομέα.. χμ..

Roidis

~~~~~~~~~~~~~~
-Ποιοί είμαστε,Γούφα; -Δεν ξέρω και μ' αρέσει -Εγώ δεν φοβάμαι -Πέτα τα πιστόλια, τότε, αφού δε φοβάσαι -Εδώ είναι τα μέρη που ξέρουμε -Δεν έχει κολώνες και αρχαία -Εχει χαλιά, βελουδένια - Αλλά χορεύουμε μέσα σε ένα κύκλο -Μπα, θα είναι σουπιέρα -Δυστυχώς φοράμε φούστα -Εγώ δεν φοράω σουτιέν -Εγώ έχω τσόντα -Εσύ κρατάς και το αρκουδάκι σου, τον Μπούμπη -Κρίμα που είμαστε σε ζωγραφιά -Βλέπουμε εφιάλτη, θα ξυπνήσουμε -Οχι, δεν βλέπεις τον καθρέφτη; -Παίξε τώρα που γυρίζει -Με παχαίνουν οι γόβες. Πώς λεπταίνουν τις γκόμενες; -Εμάς πως μας λεπταίνει το μουστάκι; -Και το μούσι; -Τρόπος του εκλέγειν -Καλά, ομελέτα η ζωγραφική - Νοστιμότερη από το μπλογκέρνειν και μπλογκέρνεσθαι -Λέω να σουπάρουμε -Να σφάξουμε πρώτα μιά κότα -Οχι, θέλω χήνα, εξάλλου θα κάνει "κοκοκο", δεν θα κάνει "φλουπ". -Φλουπ; -Φλούπ. -Ερχεσαι στα λόγια μου; -Κάτι ιδέες αδερφέ μου... -Θα είμαστε και ξεμπλόγκωτοι -Και θα ξεμπλογκέρνουμε συνέχεια -Και θα φουμέρνουμε όσο κατεβάζουμε εικονίτσες και mp3 -Ο κηπουρός δεν φάνηκε -Πάλι στην ζαρντινιέρα του -Θα ποτίσουμε άλλη μέρα -Εντάξει, γειά -Γειά

PETEFRIS

~~~~~~~~~~~~~~
Για σένα σπάω τη σιωπή μου, ΜΠΡΑΒΟ σου!
..πειράζει που οι δικές μου μνημες ξεκινάν απ' τον Ιούλιο του '65;..
«Στόχος των εξουσιαστών
νέοι είκοσι χρονών
με αχρείο παρελθόν»
(παλιό εφηβικό πόνημα)

Ισως γίνονται σκόπιμα τα χτυπήματα στις μικρές ηλικίες, ώστε μεγαλώνοντας να "ωριμάζουν" και να "ψηφίζουν με ωριμότητα" και να παραμένουν στο δέντρο σαπίζοντας αργά αργά -αποβλακωνόμενοι, παραιτημένοι, φτωχοί μέσα κι έξω
Παρασκευή, Νοέμβριος 17, 2006 2:44:08 μμ

krotkaya

~~~~~~~~~~~~~~
Ασε βρε Ροΐδη τις επιταγές, νά 'τανε και σόφτεξ να χρησίμευαν και σε κάτι σημαντικό σαν το ξεσκάτισμα!
Ηθελα να αναφέρω ονόματα και λεπτομέρειες στο ποστ μου για παιδιά σαν τα κρύα νερά, με μυαλά καθαρά και ξάστερα, με οράματα και ιδέες, που άλλα μείναν ζωντανά στη σκέψη και στην καρδιά μου, άλλα στραβώθηκαν, άλλα αχρηστεύτηκαν σωματικά, άλλα πνευματικά.. αλλά δεν το έπραξα.. να δώσω αίμα σε μοβόρικα μάτια; Να ντραπώ κι άλλο; Φτάνει που ντρέπομαι για τους δασκάλους που ψωμοζούνε, τους ΜΑΤάδες που βαράνε, τους εργολάβους που τ' αρπάζουν, τους παπάδες που θα πάνε αύριο για ΤΟ μνημόσυνο και δε συμμαζεύεται... Τι σκατά κοινωνία είμαστε; Ως πότε;

ΟΥΦΦΦΦΦ ΑΜΑΝ ΠΙΑ!
(το μαχαίρι γυρνά στην πληγή σαν το δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος λέμε)

roidis

~~~~~~~~~~~~~~
Το πρώτο βήμα είναι να μάθουμε να δεχόμαστε την αγάπη, να νιώθουμε ικανοί να αγαπηθούμε, να μας αγαπήσουν. Ενα παιδί που έχει δεχτεί αγάπη, σπάνια (ή καθόλου) συμβαίνει να μετατραπεί σε ένα μίζερο ενήλικα. Το πρόβλημα ξεκινά από την αμφιβολία του πόσο και αν μας αγαπούν, του πόσο και αν είμαστε αγαπητοί. Η λύση; Να αγαπούμε τα παιδιά, τους νέους, να ενθαρρύνουμε την καλλιέργεια αυτού του άνθους με υπομονή χωρίς να το... πνίγουμε!
..από υπερβολή ή αδιαφορία -όπως ακριβώς καλλιεργούμε ένα κοινό λουλουδάκι..

Diastaseis

~~~~~~~~~~~~~~
Αλήθεια, όταν είδα τις εικόνες των φτωχών διεκδικητών, το σκέφτηκα περίπου έτσι: μια εικόνα στο σπίτι ενός δασκάλου εξαθλιωμένου, με τα παιδάκια του γεμάτα μύξες, στο τραπέζι ένα ξερό καρβέλι τίγκα στις μύγες, το ψυγείο άδειο.. μια καρέκλα σπασμένη όπου κάθεται ο ταλαίπωρος δάσκαλος και διορθώνει τετράδια.. η γυναίκα του με κουρελιασμένη ρόμπα και πασουμάκια φευγάτα απ’ τα ποδάρια της…
Τι θα κέρδιζε αυτή η εικόνα; Θα κέρδιζε καν; ή θα έλεγε η “κοινή γνώμη” ότι «να τον απολύσουνε τον συφοριασμένο που θέλει να διδάξει τα παιδιά μας»..?..
Πολύ καλό ποστ αλλά κάπως μπερδεμένο συντακτικώς!;-)

Η αξιοπρέπεια φίλε μου, χάνει στα σημεία.

raresteak

~~~~~~~~~~~~~~
Τη γυναίκα έβαλε στην αγορά εργασίας ο φεμινισμός, να αποδειχτεί δλδ ότι δεν υστερούν από τον άντρα. Αυτό συνεχίστηκε επειδή βόλεψε την εξουσία. Περισσότερα εργατικά χέρια (ή επιστημονικά μυαλά) και μικρότερες αμοιβές, μια και τα έσοδα της οικογένειας βασίζονται πλέον σε δυο μισθούς.
Οι πρώτες γυναίκες που εργάστηκαν, μάλλον καλά τα πήγαν, αν και είχαν λιγότερες παροχές -παιδικούς σταθμούς, κλπ- αλλά η οργάνωση της (παλιάς) οικογένειας που περιλάμβανε πολλά μέλη, όπως γονείς, ανύπαντρα αδέρφια, θείους/ες, κλπ, βοηθούσε στη λειτουργία των νέων οικογενειών.
Το λεγόμενο "χάσμα" των γενεών όμως, ανάγκασε τους νέους οικογνειάρχες να αναζητήσουν στέγη δική τους, μακριά από τους γκρινιάρηδες και κυριαρχικούς γονείς, κλπ..
Ετσι, φτάσαμε σήμερα στο... χάος!
Να ζουν οι νέοι στο σπίτι των γονιών ή να ζουν με δανεικά απο τους (συνταξιούχους συχνά) γονείς τους ή/και να βάζουν σε οικους ευγηρίας τα μοναχικά μέλη των οικογενειών τους.
Υπάρχουν βέβαια κοινωνικές παροχές, παιδικοί σταθμοί, κλπ, αλλά τα υλικά (τάχα μου "απαραίτητα") αγαθά είναι δυσπρόσιτα και απαιτείται πολύς εργασιακός χρόνος για να ικανοποιήσει ένα νέο ζευγάρι τις ανάγκες του.

«Κάπου την έχουμε πατήσει. Πού όμως?»

Ισως φταίει η υπερκατανάλωση, ίσως η φτηνά αμοιβόμενη εργασία, ίσως το ότι ακόμα ψάχνουμε τρόπους να παίξουμε καλά τους νέους ρόλους που έχουν προκύψει...

Σεντόνι, ε; ΟΥΦΦΦΦ :-)

What puzzles me

~~~~~~~~~~~~~~
Συμφωνώ με τη φιλιππινέζικη εκδοχή. Ο πρώτος άνδρας ήταν σίγουρα Μαλάκας (με μι κεφαλαίο) επειδή
1) φτιάχτηκε πριν απο τη γυναίκα -αλήθεια, πώς τη λένε αυτή στα φιλιππινέζικα;
2) άφησε να του κλέψουν το πλευρό -για να φτιαχτεί μια γυναίκα
3) έφαγε το μήλο
4) δεν σκότωσε το φίδι, που μέχρι σήμερα παιδεύει τον κοσμάκη -αμαρτίες, κόλαση, κλπ κλπ
5) φόρτωσε τις ευθύνες του στη γυναίκα -αν είχε παραδεχτεί παληκαρίσια το λάθος του, μπορεί να βρισκόταν ακόμα στον παράδεισο.
6) ακολούθησε πιστά τη κατεύθυνση που του δόθηκε, δλδ βγάζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του, κλπ
7) ντράπηκε για το όργανό του και το κάλυψε με φύλο συκής -και δεν τού 'φτασε αυτό παρά κάλυψε και το όργανο της γυναίκας
8) αφού κατέβηκε στη γη, άρχισε να σπέρνει ένα σωρό παιδιά και κοντεύει να βουλιάξει ο πλανήτης
9) για να ανακτήσει τη χαμένη τιμή και αυτοπεποίθησή του, ανακάλυψε ένα σωρό αχρηστα και τρομαχτικά πράγματα όπως π.χ. τα όπλα
10) πέρα από τα όπλα, ανακάλυψε τις ιδεολογίες, την πολιτική, κλπ, που αναδεικνύουν τη μαλακία του, η οποία δύσκολα κρύβεται πλέον
11) ανακάλυψε και το διαδίκτυο!

..τώρα που έφτασα τον αριθμό 11 (έντεκα) νιώθω πολύ καλύτερα..

:-) enteka ακούς..?

panokato

~~~~~~~~~~~~~~
..ο έλληνας μπλόγγερ τίναξε περήφανα τις πλάτες προς τα πίσω, τόση ώρα είχε πιαστεί ο σβέρκος του να πολεμάει με το πληκτρολόγιο και το ποντίκι.. ανάθεμα! αυτό το ιντερνέτ τού'χε βγάλει τη παναγία.. αλλά πού θα πάει; θα το μάθει πια! στην ανάγκη, θα πάει και σε καμιά σχολή. Για την ώρα, ένιωθε ιερή περηφάνεια για το γονίδιο της φυλής: Είχε καταφέρει να σιάξει ένα μπλογκ!

..άσχετα αν κατεζητείτο ήδη ως χάκερ, πράγμα που ο ίδιος δεν είχε πάρει χαμπάρι. Στο Ελλαντάν, όλα συμβαίνουν τυχαία, ιδίως οι μεγάλες εφευρέσεις, οι καταστροφές, τα πιο υπέροχα πράγματα..

:-))) μερσί, ωραία ιδέα! την ακολούθησα
By Rodia, at 11/12/2006 3:42 πμ

oi skies milan

~~~~~~~~~~~~~~
τόσες φιοριτούρες για να κρυφτούν μερικώς αποσπασματικές αλήθειες. η σκέψη οδηγείται στο ακατανόητο υποβιβάζοντας τον καρπό της περιέργειας, αφήνοντας την σαν ένα μοναχικό κουτάλι σε άδειο πιάτο. περισσεύουν οι μεγάλες λέξεις ενός κόσμου πολλαπλού που οι ρυθμοί των φράσεων σπάνε με ένα δυο συλλαβές στην
απόκοσμη όχθη ενός υποβιβασμένου λογικού σύμπαντος. πόσο η ύπαρξή μας υποκρίνεται στη ζωή.

τόσες αποσπασματικές αλήθειες για να αποκαλυφτούν εντελώς οι φιοριτούρες. η σκέψη εκτροχιάζεται στο άδειο πιάτο της περιέργειας, αφήνοντας την σαν ένα ακατανόητο καρπό διαμοιρασμένο σε άφθονα κουτάλια. οι μεγάλες λέξεις των φράσεων που περισσεύουν σπάνε πολλαπλώς το ρυθμό ενός κόσμου σε μισές συλλαβές στην

υποβιβασμένη λογική της κοσμικότητας ενός σύμπαντος με όχθες. πόσο η ζωή ανταποκρίνεται στην ύπαρξή μας.


deprofundis

~~~~~~~~~~~~~~
Τα πάντα ρει
και το κερί
αναβοσβήνει
Τα πάντα ρει
μια φωτεροί
μια σκοτοδίνη

Τα πάντα ρει Γατούλη μου! Οταν ανάψει πάλι το κερί, μη ξεχάσεις να του... αλλάξεις τα φώτα!
σμουτς!:-))

mavrosgatos

~~~~~~~~~~~~~~
Ο Γαβββος


Το Φάντομ πλέον

Εκεί που πετάει το MPOURDES με κυβερνήτη το Ράμπο,
στο πολικό του Σέλας με τα σελάχια σελαγίζει τον πάγο,
ο Καββαδίας γέρνει στο άγαλμα της ομίχλης,
συννεφάτος άνευ οσμής, ολοζώντανος.
Γαββββββββββ...
Φεύγει προς τον ΠΑΤΡΟΠΟΡΤΗ
ΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟΝ ΟΣΤΙΣ ΕΜΒΑΘΥΝΕΤΑΙ
ΓΑΒΒΒΒΒΒΒ
διαχωρίζει καλά
ως αμαρτωλοί προσμετρώνται
πάγοι στας Κορυφογραμμάς.
ΓΑΒΒΒΒΒΒΒΒΒ... εΔΩ
επιβιβάζεται η γοργοναυκλήραινα η Κλαραμπέλ.
ΓΑΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒ ατρομη στεκεται
πλέει στα νερα ΓΑΒΒΒ-ΓΑΑΑΒ
είμαι το σκυλόψαρο
ο Γαβββος.
ΓΑΒΒΒ
Δυστυχως
ασπροπαγοι εκει γλιστρανε
ζαρια.
Και ταπαιξε χτες το σιρματενιο πεζό
με ΘΟΡΥΒΟ

SACHLES

~~~~~~~~~~~~~~
Τέλος!
(τέλος..?)
..χμ.. μάλλον αρχή..

ένα χρήσιμο ρητό για συγγραφείς

Οι καλοί συγγραφείς είναι μονότονοι, σαν τους καλούς συνθέτες. Προσπαθούν να τελειοποιήσουν το συγκεκριμένο πρόβλημα που προορίζονται να κατανοήσουν.

Alberto Moravia

το βρήκα σήμερα στον Ιστρο

...και ΜΗχειρότερα.. Ideologiko patatrak και άλλα

Πέτυχα σήμερα το blog mhxeirotera και το συνιστώ θερμά. Πόσο θερμά; Ρίξτε μια ματιά στο Ideologiko patatrak και τα λέμε αργότερα...

Σκέφτομαι μήπως έχει σημασία ο τρόπος γραφής.. αλλά μπαααα..
Πηγαίο χιούμορ και αυτοσαρκαστική διάθεση ξεχειλίζουν..
να είσαι καλά συν-μπλογκοχωριανέ.. Και μη χειρότερα -φυσικά!

Χρόνια πολλά Κατερινάκι!

Αυτή την εικόνα είχα ανεβάσει πριν ένα χρόνο για να ευχηθώ στη μικρή μου ανηψούλα, το Κατερινάκι μου!

Φέτος, έχω πολλές Κατερίνες, αλλά δεν αλλάζω ευχετήρια κάρτα:
Η φωτογραφία αυτή είναι η πιο εορτάσιμη που έχω τραβήξει!

Χρόνια πολλά λοιπόν Κατερινάκι μου, κι άλλα Κατερινάκια μου, Κατερίνες, Κατερινούλες και Κατερινάρες μου!!!

Να σας χαίρομαι, να σας χαίρονται, να σας χαιρόμαστε!!!

Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ και πόσο κοστίζει

Δεν είναι γρίφος, είναι κάτι ακατανόητο ή και σκέτη ανοησία: Το "πολιτικό κόστος" που επικαλούνται εκείνοι τους οποίους αφορά και οι οποίοι για χάρη του κάνουν θυσίες, είναι κάτι τι το οποίο βλάπτει άμεσα εκείνους για τους οποίους τάχα θυσιάζονται οι ταγμένοι (και ψηφισμένοι) να εξυπηρετούν εμάς. Αρα, το "πολιτικό κόστος" και η επίκλησή του μας κοστίζουν πανάκριβα.

Ασχετο (ή σχετικό?): Διάβασα ένα εξαιρετικό άρθρο στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ και το συνιστώ θερμά.

Α, ρε φουκαρέλλην.. QUO VADIS..?

Μετά τα εύστοχα αναγνώσματα πολλών καλών έως εξαίρετων συν-μπλογκιτών, ζήλεψα και είπα να καταθέσω ένα πετραδάκι, μπας και βρούμε το δρόμο μας στην τελική. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, περάσαμε πολλά στάδια και δρόμους.. ο Τρίτος Δρόμος νομίζω ήταν ο τελευταίος ή ο προτελευταίος; Τώρα, σε ποιό μονοπάτι βρισκόμαστε; Αύριο πού θα καταλήξουμε και ποιον θα καταπλήξουμε; Το μόνο που διαπιστώνω δυστυχώς είναι ότι ο Ποιητής είχε δίκιο: η Ελλάδα πληγώνει, όπου κι αν πάμε.. Εμένα μάλιστα με έχει καταπληγώσει και για τούτο αποφάσισα να πάψω να πολυσκέφτομαι και μη προκαλεί κατάπληξη αυτή μου η απόφαση.

ανοίγει παρένθεση (Πολύ πλη- πλη- πλη- όμως και η πλήξη καραδοκεί -σαν το πλί που πετά πάνω από τη Λάρ'σα και πώς να το λέν' μπας και το λεν' σ'φλιά και βαρέθηκε να πετά και τό'ριξε στους υποθαλάσσιους δρόμους;) κλείνει παρένθεση

Αποφάσισα λοιπόν να πάψω να πληγώνομαι γιατί άλλο δεν αντέχω και δε σηκώνει ο οργανισμός μου άλλη αντιβίωση. Τα έβαλα κάτω τα πράγματα και λογάριασα τι άλλο κάνουμε τόσα χρόνια (όσα ζω κι άλλες δυο φορές τόσα) από το να συζητάμε και να ξαναματασυζητάμε και να το φέρνουμε από δω και να το πααίνουμε προς τα κει, κουβέντα να γίνεται δηλαδή για τους στόχους της κοινωνίας, τα οράματα του έθνους, τις ανάγκες του λαού, τη σκέππη του Θεού, τα Αγια τοις κυσί, το Μεγαλέξαντρο, την Παναγιά των Βλαχερνών, τη κυρά Κατίνα τη καφετζού και συνάμα ξεματιάστρα, και πάει λέγοντας, ίσαμε σήμερα που εκσυγχρονιστήκαμαν και συζητάμε περί Πούτινος, κινέζικων πυραμίδων, ελληνικού Ιχώρ καταγομένου εκ Σειρίου, περί ερήμου Τακλαμακάν και δε συμμαζεύεται -σα να είναι δίπλα μας αυτή η έρημος πια!- κι άλλα κι άλλα πολλά και ενδιαφέροντα.

Παρόλο που αποφάσισα να μη ξαναπολυσκεφτώ, ένα ΚΛΙΚ! έγινε μέσα στο κεφάλι μου και κατάλαβα ότι μπορεί (αφού κλικάρει) να μην είναι εντελώς άδειο: «Βρε λες, βρε μπας και όλ' αυτά που συζητάμε χρόνια τώρα είναι μπαρούφες;» σιγοψιθύρισα μη μ' ακούσει κανας εξωγήινος και μ' αρπάξει.

Φέρνοντας λοιπόν τον αξέχαστο Μποστ και τις εικόνες του στο νου μου, τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα δλδ, διαπίστωσα ότι ο μεν Πειναλέων έχει ψηλώσει πολύ και δεν είναι πλέον πειναλέων μια και σαβουριάζει τον άμπακο, από φούσκες του ΧΑΑ μέχρι μπαζοπακέτα Γνώσης, η δε Ανεργίτσα παραμένει αξάγκλιγη με το μαλλί αφάνα και κουρελού τρισχειρότερη απ' όσο ήταν στα παλιά σκιτσάκια. Ο Πειναλέων γκάστρωσε την Ανεργίτσα και γλίτωσε από τις συνέπειες του Νόμου, αφού τους Νόμους τους φτιάχνει πλέον ο Ιδιος. «Ανεργίτσα, φύγε ομπρός από τα μάτια μου να μη σε βλέπω!» της φωνάζει μόλις τη βλέπει, και εκείνη κρύβεται πίσω από ΑΤΜ τραπεζών που χαρίζουν δάνεια ατόκως, στα ψέμματα φυσικά, γιατί όλα είναι ένα παιχνίδι στην εποχή μας, ένα κρυφτούλι ανάμεσα στο Λύκο και την κοκκινοσκουφίτσα και δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιος είναι ο κακός και ποιος ο καλός, το μόνο που κατάλαβα (με το ΚΛΙΚ! που λέγαμε) είναι το ποιος είναι ο χαζός, ποιος είναι ο Βλάκας -με κεφαλαίο Β.

Πόρισμα; Χρειάζεται; Νάτο:

Αν δεν καταπολεμηθεί η Βλακεία, κάθε συζήτηση είναι περιττή. Οι Βλάκες αυξάνονται και πληθύνονται (με τρόπους προσιτούς όπως π.χ. τα βιβλία Της Αληθινής Γνώσης) και σε λίγο θα ορίζουν τους στόχους της κοινωνίας και το προς τα πού πάμε, κλπ κλπ, και τότε θα ακολουθήσουμε -αναγκαστικά.

Απορία παραμένουσα: Αραγε ποιοι είναι οι έξυπνοι;

(το κείμενο γράφτηκε από μια φουκαρελληνίδα, εντός 36λέπτου)

Νομική κάλυψη για τα σχόλια τρίτων στα blogs

Μεταφέρω από το BloGr, όπου με παρέπεμψε η Μάγισσα, την είδηση:

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια έβγαλε μια πολύ σημαντική απόφαση για τους bloggers, αλλά και τους ιδιοκτήτες forums. Πλέον οι ιδιοκτήτες τέτοιων ιστοτόπων είναι καλλυμένοι νομικά για κάθε σχόλιο που αφήνει κάποιος στον χώρο τους. Υπεύθυνος θεωρείται ο γράφων του κάθε σχολίου και όχι ο ιδιοκτήτης της σελίδας.

Είναι μια αρκετά σημαντική απόφαση για τους bloggers, αλλά και για το διαδίκτυο γενικότερα. Η ευθύνη της εποπτείας των σχολίων από τον administrator, αλλά και η τακτική της διαγραφής σχολίων που μπορεί να θεωρηθούν προσβλητικά για κάποιους έχει φτάσει στο τέλος της, για τους Αμερικανούς bloggers. Άλλοι το βλέπουν θετικά, ως βήμα προόδου και ελευθερίας της έκφρασης, ενώ άλλοι είναι ακόμη σκεπτικοί και φοβούνται πως η απόφαση αυτή θα αρχίσει ένα άνευ προηγουμένου flame war.

Βέβαια η απόφαση αυτή καλύπτει μόνο τους Αμερικάνους φίλους bloggers και όχι εμάς. (...)
To άρθρο συνεχίζεται με λεπτομέρειες και σχετικούς συνδέσμους (links) στο BloGr και ευχαριστώ τον jim_hellas :-)

αφιέρωμα σε όλους τους αφανείς ξυλοδαρμένους από την ΕΛ.ΑΣ.

Η φωτογραφία του κύπριου φοιτητή, ο οποίος έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού στη Θεσσαλονίκη, τοποθετείται εδώ ως ανάμνηση για κάτι που δεν θέλουμε να επαναληφθεί σε βάρος κανενός ανθρώπου, είτε πρόκειται για φοιτητή είτε για μετανάστη είτε για κλεφτρόνι είτε για οποιονδήποτε συνάνθρωπο.

Υπάρχουν τρόποι επιβολής της τάξης εκτός της βίας.
Τι διδάσκεται στις σχολές αστυνομικών;

σκέψεις περί της διαμόρφωσης ενός μυαλού -1-

τι αιωρείται έξω από το μυαλό; μια ιδέα φευγάτη;

Οταν διατείνονται οι σολωμωνικές ότι η βρώση του μυαλού μιας γάτας που έχει βράσει ζωντανή μπορεί να σε κάνει αόρατο, δεν φταίνε αυτά τα ογκώδη βιβλία, αλλά απαιτούνται και ειδικά μυαλά τα οποία θα πιστέψουν αυτή τη μούφα.

Τα μυαλά αυτά καλλιεργούνται όχι από μάγους και μάγισσες, οι οποίοι τη δουλειά τους κάνουν, διασκεδαστές είναι οι άνθρωποι, όσο κι αν συχνά οι προθέσεις τους διαμορφώνονται προς την κατεύθυνση της εκμετάλλευσης των αφελών. Ποιος μπορεί εύκολα να αρνηθεί έναν έτοιμο μεζέ που του προσφέρεται στο πιάτο;

Τον έτοιμο αυτό μεζέ, το μυαλό που καταβροχθίζει πρόθυμα δήθεν γνώσεις σοφίας και υπέρβασης των ανθρωπίνων δυνατοτήτων, το κατασκευάζουν οι ακόλουθοι (με τυχαία σειρά αναφερόμενοι) εργάτες του φόβου και της στέρησης:

° Οι γονείς εκείνοι που δεν έχουν τα απαιτούμενα προσόντα να είναι γονείς, είναι δλδ διαποτισμένοι από φόβο.

° Οι γονείς εκείνοι που στερούν το παιδί τους απο τη στοργή και την τρυφερότητα, την αποδοχή και την αγάπη, στοιχεία απαραίτητα για την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης του ανθρώπου.

° Οι παπάδες, οι οποίοι στηρίζουν την εξουσία της θρησκείας στο φόβο του σατανά και λοιπών κακοποιών και ψυχοφθόρων στοιχείων. Χωρίς μάγους, διαβόλους και τριβόλους, οι παπάδες (και οι θρησκείες τους) είναι άχρηστοι.

° Η κάθε τύπου εξουσία, η οποία επιθυμεί ευκολοκυβέρνητα όντα και όχι ανθρώπους με ελεύθερο και ερευνητικό πνεύμα.

° Αρκετοί δήθεν δάσκαλοι, οι οποίοι χρειάζονται υπάκουους μαθητές, συνεχιστές του έργου τους, ενός έργου αποπροσανατολιστικού από τις επιστημονικές αλήθειες, έργου το οποίο διαιωνίζει τη φίρμα του δήθεν "δασκάλου" ή/και του κάθε τάχα μου "πνευματικού" ταγού.

(συνεχίζεται σύντομα με προσωπικές παρατηρήσεις και γεγονότα)

Να το πάρω πάλι απ' την αρχή, μπορεί να καταλάβω κάτι...

...ή να το αφήσω εκεί που βρίσκεται;

Να περιμένω να γυρίσει ο πρωθυπουργός να κόψω εξελίξεις και ΑΝ;
Αλλά πάλι, τι δουλειά έχω καλλιτέχνης άνθρωπος να με νοιάζουν τα πολιτικά;
Κι αν έπαιξαν μπατσάκια μ' ένα νεαρό κάτι τύποι με πολιτικά στη Θεσσαλονίκη, τι με νοιάζει;
Μακριά πέφτει αυτή η πόλη για! Και μιλούν με το λάμδα το χοντρό, παπαπα, καλά να πάθει ο πλακωθείς.
Αυτός ήταν κύπριος φοιτητής και περνούσε τυχαίως; Πόσο τυχαίως δλδ, να ξερω, γιατί και'γώ προχτές...
Περνούσα από το Σύνταγμα όπου λιαζόντουσαν αραχτοί και σκόρπιοι μερικοί ένστολοι...
...κι ενώ ο δρόμος μου με οδηγούσε να περάσω ανάμεσό τους, δεν πέρασα αλλά παρέκαμψα.
Να σκοντάψω σε καμιά ζαρντινιέρα; Είμαι και στραβούλιακας να 'ούμ' και δεν το διακινδυνεύω.
Πάντως, αν η πρόθεση του συγγραφέως και ποιητή κ. υπουργού ήταν να φοβόμαστε ως λαός την αστυνομία, μάλλον το επέτυχε.
Κι εμένα τον καλλιτέχνη άλλα με ενδιαφέρουν, πώς να πω, καμιά αιθουσίτσα ν' απλώσω την πραμμάτεια μου, μπας και πουληθεί τπτ να κάνω Χριστούγεννα μέρες πού 'ρχονται, λέμε τώρα...
Ακόμα και στο Υπουργείο Δημόσιας Ταξεως δε θα με χάλαγε, λέμε τώρα.
Ολο λέμε λέμε λέμε όμως και μπακλαβά μηδέν, τα σορόπια άλλοι τα πίνουν και τα κομματάκια του γλυκού μοιρασμένα -ακριβοδικαίως βέβαια.
Και να κόβεται μπροστά σου ο μπακλαβάς και να στάζει λίγο σοροπάκι και να μη κοττάς να γλείψεις μπας και σου κόψουν τη γλώσσα.
Μπα, θα το ρισκάρω αυτή τη φορά, θα πάω στον κ. Πολύδωρα, ως συνάδελφος καλλιτέχνης.
«Γράφεις εσύ; Γράφω και'γώ!» θα του πω και θα με κεράσει καφέ -που δεν πίνω, ευτυχώς τον έκοψα- και τσιγαράκι.
Καπνίζω να πάρει, αλλά να δούμε για πόσο ακόμα;
Υποπτεύομαι ότι σύντομα οι καπνοβιομηχανίες θα χάσουν ένα καλό στήριγμα λόγω οικονομικής δυσπραγίας.
Εκεί που θα τα λέμε -λέμε τώρα, ε- με τον κ. υπουργό, νά 'σου θα χτυπήσει το κινητό και ο υπουργούλης θα χάσει το χρώμα του και...
«Τι τά 'θελα τα υπουργιλίκια» θα ξεφωνίσει ταραγμένος «πάλι με εκθέτουν, δεν σταματούν να με εκθέτουν!»
«Ποιος στο τηλέφωνο, αν επιτρέπεται;» θα ρωτήξω αμέριμνα και θα λάβω μάλλον την απάντηση «ο Κωστάκης, που ζητάει και τα ρέστα!»
Σωστά, γιατί να ζητάει τα ρέστα; Χάθηκε να ζητήσει όλο το ποσόν πίσω; Από τον κ. Μπλερ εννοώ, έτσι;
Αλλά εμένα, καλλιτέχνη άνθρωπο είπαμε, τι με κόφτουν όλ' αυτά; Εγώ ζω στην κοσμάρα μου και τα πολιτικά μου είναι αδιάφορα, εκτός κι αν έρθουν πολύ κοντά μου.
Τόσο κοντά, όσο στην παραδιπλανή πολυκατοικία, που τη ληστέψανε τρεις φορές τον τελευταίο μήνα, κι ας άλλαξαν την κλειδαριά της εισόδου.
Τόσο κοντά, όσο το Α.Τ.Μ. της τράπεζας που άδειασε από λεφτά κακοχρονονάχει το σκασμένο.
Ολο δάνεια παίρνουν διάφοροι, πιστεύουν στο "τζάμπα, χωρίς τόκο" και άλλες παπαριές διαφημιστικούρες που τάζουν οι τραπεζίτες οι αρπάχτρες.
Και μετά, έρχονται γιορτές, σου λέει ο άλλος και πρέπει να ψωνίσουμε δώρα και άλλα άχρηστα μπιχλιμπιδάκια.
Σε μας, όταν ήμουν μικρή, φέρνανε δώρο «ένα πακετάκι βούτυρο για τα παιδιά» κάτι θείες δημόσιοι υπάλληλοι.
Ενα πακετάκι βούτυρο όμως σήμερα κοστίζει... Ισως κανα γιαουρτάκι πολυτελείας χωρίς λιπαρά...

ΓΥΜΝΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΟΠΛΟΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΜΑΣΤΕ



Η ανθρωπόμαζα σε στάση παραίτησης ή παθητικής αντίστασης;

Η κυβέρνηση αρκείται στο ρόλο του φωτογράφου;

Μας αρέσουν τα αγγλικά του πρωθυπουργού;

Πόσο θα υποδυόμαστε τις ζαρντινιέρες;



Στα ερωτήματα όπως όπως απαντώ:

Οχι, όχι, μη με παρατάς
όχι, όχι, γιάτι μ' αγαπάς
Τι θα γίνω μέσ' στη ζωή
σαν ξυπνήσω ένα πρωί
και κοιτάξω την αγκαλιά μου
κι από μέσα να λείπεις εσύ;

~~~~~

Ιστορία μου, αμαρτία μου,
λάθος μου μεγάλο
Είσ' αρρώστεια μου,
μέσ' στα στήθια μου
και πώς να σε βγάλω;

~~~~~

Θα σε βγάλω Πολύδωρα, σ' αρέσει;

Πολύδωρας, αλλά σε ποιούς;

Γράφω "χύμα": Ενας υπουργός καλός για τα πανηγύρια ή ούτε γι αυτά;

Πολύδωρας στους παπάδες. Τι δουλειά είχε ο Υπουργός Δ.Τ. να ηγείται της πομπής* κρατώντας την εικόνα που είχε κλαπεί απο τη μονή της Ελωνας, επιστρέφοντάς την πανηγυρικώς; «Να σκέπει όλο τον κόσμο και να ευλογεί όλους τους ανθρώπους, προσφεύγοντες και μη, σ' αυτήν», ευχήθηκε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας, την ώρα που παρέδιδε την ιστορική εικόνα της Παναγιάς τής Βρεφοκρατούσας, στον μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας Αλέξανδρο, συνοδευόμενος από ντόπιους βουλευτές και ανώτερους αξ/κούς της ΕΛ.ΑΣ.

Ισως είχε συγκινηθεί από την δωρεά (του μοναστηριού προς την ΕΛ.ΑΣ.) των εσόδων μιας ημέρας.

Συγκινημένη επίσης από τα τελευταία γεγονότα, επισκέφτηκα τηv σελίδα του κ. υπουργού και διάβασα ένα σύντομο βιογραφικό του ανδρός:

Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ '76-'77

Μέλος της Διοικούσης Επιτροπής της Ν.Δ. (Συνέδριο Χαλκιδικής'79)

Κοσμήτορας της Βουλής Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Ν.Δ.

Μέλος στις Κοινοβουλευτικές Επιτροπές:

- Εξωτερικών και Άμυνας, Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων
- Πολιτισμού, Αναθεώρησης του Συντάγματος
- Μεταγλώττισης του Συντάγματος

Υφυπουργός Προεδρίας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος '90-'92

Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων '92

Υφυπουργός Εξωτερικών '93

Παρακάμπτοντας μερικές ενημερωτικές σελίδες, επίσης ενδιαφέρουσες, στάθηκα στη "Συγγραφική Δουλειά" του, όπως ακριβώς τη χαρακτηρίζει και όπου αναφέρονται τα εξής βιβλία με τα περιεχόμενά τους:

"ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ"
"Η ΜΕΙΖΩΝ ΑΘΗΝΑ"
"ΜΕΤΑ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ"
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΟΚΙΜΙΑ
"ΜΠΟΥΣΙΝΤΟ: Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΩΝ ΣΑΜΟΥΡΑΪ"
του Ι. ΝΙΤΟΜΠΕ
"ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ, ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ;"
"ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΓΝΗΣ"
ΤΟΥ ΤΖΩΝ ΚΗΤΣ
"Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ"
Σκέψεις για την Ελληνική Κεντροδεξιά του 2000
"Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ"
"ΙΣΧΥΟΥΝ ΟΛΑ"
"ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ"
"Η ΧΑΡΤΑ ΤΟΥ ΡΗΓΑ"



----------------
* Σχετικό άρθρο στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 02/10/2006 Δυστυχώς, δεν βρήκα φωτογραφία του να ηγείται της πομπής, υπάρχει όμως ζωηρή στη μνήμη μου η εικόνα αυτή από τα δελτια ειδήσεων των ημερών, τα οποία επαναλαμβανόντουσαν συχνά, καθόλη τη διάρκεια των ενδόξων εκείνων ημερών, κατά τις οποίες εορταζόταν η σύλληψη ενός ταλαίπωρου ρουμάνου κλεφτρονιού, ο οποίος μετανοήσας απεκάλυψε στο Ιερό Μυστήριο της Εξομολόγησης την πράξη του, την οποία βεβαίως μετέφερε στην Αστυνομική Αρχή ο Ιερέας ο οποίος ετέλεσε το Μυστήριο, δλδ άκουσε την Εξομολόγηση. Μπορεί να μη φορούσε το απαιτούμενο άμφιο ώστε να είναι πραγματική Εξομολόγηση, ποιος να ξέρει... Πάντως ο κλέφτης ομολόγησε πρώτα στον παπά.
----------------

Με προβληματίζει πολύ αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος θεωρείται σημαντικός και άξιος ώστε να βρίσκεται τοποθετημένος στη θέση αυτή. Οχι, δεν σκέφτομαι κανέναν καλύτερό του και πιθανότατα δεν θα υπάρχει. Οσο πάει όμως σιγουρεύομαι ότι ίσως να μην είναι τόσο βλαξ όσο μαλθακός και να του έχουν πάρει τον αέρα -που λένε- οι υφιστάμενοί του. Αλλωστε, είναι σπάνιο να υπάρξει πολιτικός προϊστάμενος ο οποίος να μπορεί να κουμαντάρει το τέρας που λέγεται Δημόσια Τάξη, ιδίως όταν δεν το ταΐζει αρκούντως...

Αναμένω με αγωνία τα συλλαλητήρια των αστυνομικών για τις αυξήσεις των μισθών τους.


Λίγες απορίες ακόμη: Θα δοθεί αύξηση στους αστυνομικούς για να μη βαράνε άδικα τον κοσμάκη, για να βαράνε μόνο τους εκπαιδευτικούς και τους συνταξιούχους, για να συλλαμβάνουν κακοποιούς, για να διευρύνουν τον κύκλο των παρακρατικών οργάνων, για ποιο έργο τελικά; Τι θα γίνει με την περιπολία στις γειτονιές, όπου αλωνίζουν οι μικροκακοποιοί και τα βαποράκια;

θυμάμαι σε εφημερίδα της εποχής τη φωτογραφία ενός αστυνομικού...

..ο οποίος ποδοπατούσε το κεφάλι ενός ξαπλωμένου ανθρώπου..
δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, πριν ή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας δλδ, ούτε σε ποια περίπτωση -πορεία, κηδεία, μνημόσυνο, κλπ..

Θυμάμαι όμως πολύ καλά τις διαδοχικές φωτογραφίες που έδειχναν το γεγονός σαν καρρέ από κινηματογραφική ταινία

Εψαξα σήμερα στο διαδίκτυο να βρω κάτι, κάποια αναφορά έστω, αλλά δεν βρήκα τπτ και παρακαλώ όποιον θυμάται επίσης ή έχει πρόσβαση σε αρχεία να το (ξανα)φέρει στο φως

Μεταξύ '60-'70 πρέπει να ήταν

ΤΗΛΕΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΖΗΤΙΑΝΙΑΣ

Αλήθεια, υπάρχει άλλη χώρα να διοργανώνει κάτι παρόμοιο;

..άλλη μια αιτία ντροπής..

αποκαλύπτομαι σε ένα φιλόσοφο ταξιτζή

Σήμερα το μεσημέρι πέτυχα ένα ταξιτζή, από τον οποίο έμαθα ένα σωρό πράγματα:

1. Ολες οι θρησκείες προτείνουν απολαύσεις μετά θάνατο
2. Ολοι οι παράδεισοι φροντίζουν για τις απολαύσεις των ανδρών
3. Σε όλους τους παραδείσους η θέση της γυναίκας είναι υποβαθμισμένη
4. Το υπόδειγμα της οικογένειας που προβάλλουν πολλές θρησκείες είναι όχι μόνο λάθος αλλά και ποινικά κολάσιμο. Αν π.χ. ένας παιδεραστής παντρευόταν μια ανήλικη κοπελίτσα και μάλιστα έγκυο, χωρίς καν το δικό του παιδί, μάλλον δεν θα τύχαινε της ιδιαίτερης εκτίμησης του κοινωνικού του περίγυρου, πόσο μάλλον να γίνει ιερό πρόσωπο μιας θρησκείας, τόσο αυτός όσο και ολόκληρη η οικογένειά του. Σήμερα, θα ήταν παράδειγμα κατάπτυστο και προς αποφυγήν, ιδιαίτερα από τους εκκλησιαστικούς κύκλους.
5. Οταν δεν έχει καλή οικονομική κατάσταση ο κοσμάκης, πιστεύει σε όνειρα χωρίς να μπαίνει στον κόπο να διαλέξει τα όνειρά του.
6. Οι τράπεζες παίζουν το παιχνίδι των ονείρων, ένα παιχνίδι το οποίο κατέχουν καλά οι θρησκείες, μόνο που οι τράπεζες υπερέχουν επειδή τάζουν συγκεκριμένα πράγματα, όνειρα που έχουν εφαρμογή σε αυτή τη ζωή.
7. Οπότε, αφού το σκορ είναι θρησκεία-τράπεζες 0-1, οι τράπεζες είναι η θρησκεία του μέλλοντος
8. Το ότι το χρήμα είναι θεός, λέγεται εδώ και χρόνια, το σημαντικό είναι ότι η σχετική μυθολογία αποκτά βάσεις στον καιρό μας
9. Είναι παράξενο που οι γυναίκες δεν έχουν εξεγερθεί ακόμη για το θέμα του παραδείσου, από όπου σχεδόν αποκλείονται, εκτός αν βρεθούν εκεί ως υπηρετικό προσωπικό
10. Φαίνεται ότι οι γιαγιούλες που τρέχουν στις εκκλησίες έχουν σαδο-μαζοχιστικές τάσεις
11. Ο κόσμος των εξαϋλωμένων γυναικών -μοντέλα, κλπ- προϊδεάζει για τα πλάσματα που βρίσκονται στον παράδεισο, ίσως γι αυτό επιδεικνύονται ως πρότυπα γυναικών αγγέλων
12. Απορίας άξιο είναι το ότι τόσοι άνδρες ιερείς επιθυμούν να πάνε σε ενα τέτοιο παράδεισο, πιθανότατα να είναι εξαιρετικά μουσόφιλοι μια και όλοι οι άγγελοι εικονίζονται να παίζουν διάφορα όργανα
13. Επίσης, σε άλλους παράδεισους υπάρχουν τα ουρί που είναι πάλι γυναίκες, οπότε πάλι είναι παράξενο να θέλουν μερικές γυναίκες να πάνε εκεί πέρα να συνεχίσουν την καταπιεσμένη ζωή τους, εκτός αν πιστεύουν ότι θα μπουν κατευθείαν στην κουζίνα να ετοιμάζουν τα περίφημα πιλάφια


Αυτά και άλλα πολλά μου έλεγε ο ταξιτζής και δεν κατάλαβα για πότε έφτασα σπίτι μου! Ηταν πολύ στενοχωρημένος που δεν ήξερε τπτ για κινέζικους ή ινδικούς παραδείσους, με ρώτησε αν ξέρω να του συστήσω κάποιο βιβλίο, δεν ήξερα, του ευχήθηκα «καλή συνέχεια» και κατέβηκα παραζαλισμένη.

Εδώ πωλούνται ποιητές, τρεις στο τάληρο

Δεν υπάρχουν πια τάληρα, όπως τα ξέραμε. Υπάρχουν άραγε ποιητές; Ποιοί είναι αυτοί που πωλούνται εδώ κι εκεί στις διάφορες παρουσιάσεις υπό την αιγίδα πολυδιαφημισμένων εκδοτικών οίκων; Θα δεχόταν ποτέ ένας ποιητής να πουληθεί με τόση ευτέλεια ή μήπως άραγε η ποίηση βρήκε τη θέση της επιτέλους ανάμεσα στους ανθρώπους; Κάθε ράφι και ποιητής, κάθε ποιητής και ράφι; Τι κοροϊδία είν' αυτή;

Πόσοι γνωρίζουν άραγε ότι αυτές τις παρουσιάσεις, αυτές τις ομαδικές εκδόσεις ποιημάτων, κλπ, τις πληρώνουν κάποιοι συνάνθρωποί μας για να ονομαστούν από κάποιους εκδότες "ποιητές" και να τους γεμίσουν τις τσέπες κάνοντάς τους πλουσιότερους; ΜΗ ΜΑΣΑΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑΑΑΑ

Το ΟΡΑΜΑ είναι ΕΝΑ και διαχρονικό: Μυαλό καθαρό

Νους έτοιμος να αδράξει τα μαθήματα ξεματιάσματος που παραδίδει Κρατικό κανάλι

Νους ξυπνητός, να θαυμάζει τις μεταμεσονύκτιες Χαρδαβελιάδες

Νους αδηφάγος, να καταβροχθίζει με βουλιμία τις θέσεις του ανάδρομου Ερμή και της μαύρης Σελήνης

Νους πανέτοιμος να υποταχθεί στα κελεύσματα φωτισμένων ψυχολογιζέ μαϊντανών

Νους διψασμένος για θεία γνώση και +γεροντική+ σοφία

«ακούς Γέροντα;» «Ακούω, να λες!»

Γη, ο πλανήτης των ΕΛ -Εθνικοσοσιαλιστικό ντελίριο του Προφήτη.
Όλος ο πλανήτης είναι ΕΛληνοχριστιανορθόδοξος.

Μη ξεχνάτε, «Εμείς μιλάμε, εσείς κρίνετε» λέει ο Προφήτης

Λένε ότι οι σημερινοί νέοι δεν έχουν όραμα για το οποίο να αγωνιστούν.

Λάθος! Αρκεί να σκέφτονται πριν πιστέψουν οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΑΜΑ: Η ΚΑΘΑΡΗ ΣΚΕΨΗ

ποικιλία από δελτία ειδήσεων της τιβι + σχόλια

* οι γνωστοί άγνωστοι χτύπησαν ξανά και προκάλεσαν έκτροπα στην πορεία

~~σχόλιο: αμάν, βρε παιδιά, συστηθείτε επιτέλους! ποιοι ειναι οι γνωστοί και πιάστε τους και ποιοι οι άγνωστοι και βρείτε τους. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια.

* οι βουλευτές είναι φτωχοί, ζητούν χρήματα για να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, δεν έχουν κουστούμι να φορέσουν, όσα κερδίζουν τα ξοδεύουν για να ξαναβγούν, «είναι οι μόνοι εργαζόμενοι που δεν έχουν συνδικαλιστικό φορέα να τους εκπροσωπεί» είπε κάποιος, κλπ κλπ

~~σχόλιο: αν η αξιοπρέπεια μετριέται με το πόσα κερδίζει κάποιος ή διασφαλίζεται με τη μπάζα που κάνει κάποιος, ζήτω που καήκαμε! Για οικονομία, προτείνω να πάψουν να ξοδεύονται για προεκλογικά καραγκιοζιλίκια. Το ποσόν που δεν θα ξοδευτεί, να δοθεί στους δασκάλους.

* 27% κατέβηκαν τα εισοδήματα γενικά στη χώρα. Τα καρτέλ λυμαίνονται την αγορά. Οι μίζες των βουλευτών στα ύψη. Αναδιανομή του εισοδήματος. Εχουμε τη μεγαλύτερη "ψαλίδα" ανάμεσα σε εισοδήματα φτωχών-πλουσίων στην Ε.Ε.

~~σχόλιο: τρελαίνομαι -ουδέν σχόλιον. ..ή μάλλον... Το χρήμα κυβερνά (και ΘΑ κυβερνά) κακά τα ψέμματα. Το ΜΑΥΡΟ ΧΡΗΜΑ βέβαια. Ποιος είπε ότι το χρήμα δεν έχει χρώμα;

ΥΠΟΘΗΚΕΣ παπ+πατ αυτόχθων σουρρεαλισμός

Οταν υποχρεώνεσαι να ζεις με κάτι άσχημο, το γελοιοποιείς πριν το φτύσεις.
Η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι δικτάτορες είναι χαρακτηριστική. Μετρημένα λόγια!
Μερικές ατάκες των πρωτεργατών της χούντας, ανέκδοτα από μόνες τους:


* Ευρισκόμεθα εις την φάσιν της προσπαθείας υπό των ανθρώπων του συμβιβασμού των δύο συστημάτων της κοινωνιοκρατίας και της ατομοκρατίας.
9.1.68 ΠΑΠ. Σεμινάριο επιμορφώσεως δημοσίων υπαλλήλων.

* Το σύνθημα του καθοδηγητού είναι γνωστόν: υπάρχουν οι πλούσιοι και οι πτωχοί. Και θα έπρεπε να ξεσηκωθούν οι πτωχοί δια να φάνε τους πλουσίους.
16.5.67 ΠΑΠ. Επέτειος Δόγματος Τρούμαν

* Η Ελλάς δεν υπήρξε πτωχή. Υπήρξε πάντοτε πλουσία, όπως πλουσία είναι η ελληνική ψυχή.
5.1.68 ΠΑΠ. Στην Θεσσαλονίκη

* Είναι ανάγκη να φύγωμεν από την νοοτροπίαν της προσφοράς των προς αποδημίαν εγκεφάλων και να έλθωμεν εις την νοοτροπίαν της προσφοράς επεξειργασμένης πνευματικής ύλης, την οποίαν εδώ θα παράγωμεν και από δω θα στείλωμεν να φωτίσει και τον άλλον κόσμον.
9.1.68 ΠΑΠ. Ομιλία στους ατομικούς επιστήμονες

* Εκείνο που δεν επιτρέπεται να πράξωμεν είναι να μη πράξωμεν τίποτα.
21.3.68 ΠΑΤ. Στους καθηγητές του Πανεπιστημίου

* Ελθετε προς ημάς και θέσατε τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας διαβεβαιώ ότι η κυβέρνησις θα σας το δώσει.
20.3.68 ΠΑΠ. Στους έλληνες εφοπλιστές

* Ο Θεός ας κατευθύνει τα βήματά σας. Ο Βασιλεύς μας, ολυμπιονίκης, νέος σαν και σάς, είναι μαζί σας. Αγαπήσατέ τον και εμπνευσθείτε από το ενάρετον παράδειγμά του.
18.10.67 ΠΑΤ. Στους μαθητές

* Ερώτηση δημ/φου: Πού συνελήφθη ο στρατηγός Περίδης;
Απάντηση ΠΑΤ: Εις την έδραν του Στρατηγείου. Τον συνέλαβον αξιωματικοί τους οποίους ο ίδιος είχε συλλάβει προηγουμένως και τους οποίους απηλευθέρωσαν άλλοι συνάδελφοί των, πιστοί εις την επανάστασιν.
19.12.67 ΠΑΤ. Πρες κόνφερανς

* Ερώτηση δημ/φου: Πώς έφυγεν ο βασιλεύς χωρίς να το αντιληφθεί η κυβέρνησις;
Απάντηση ΠΑΤ: Δεν παρακολουθούσαμεν τας κινήσεις του. Ητο ελεύθερος όπως είναι όλοι οι έλληνες.
19.12.67 ΠΑΤ. Πρες κόνφερανς

κλπ κλπ, από το "κόκκινο βιβλιαράκι" που κυκλοφορούσε

το Πολυτεχνείο: πόση αλήθεια και πόσο μύθος

Σήμερα θα διηγηθώ εδώ, γράφοντας κατευθείαν όπως συνηθίζω, μερικά πράγματα που λέω προφορικά συζητώντας με φίλους ή με τα παιδιά μου. Το αποφάσισα, επειδή δεν έχω πλέον κάτι να χάσω από αυτή την ιστορία που λέγεται "Πολυτεχνείο" ούτε υπάρχει κάτι να κερδίσω -κυρίως αυτό.

Η αλήθεια είναι πως μου γυρίζουν τ' άντερα όταν βλέπω και ακούω μερικούς αυτοβαφτισμένους "ήρωες" να επαίρονται και να εξαργυρώνουν την στιγμιαία ύπαρξή τους σε ένα τόπο ο οποίος συνέβη να δοξαστεί κατά παραγγελία, μετά τα θλιβερά γεγονότα του Νοέμβρη του 1973.

Είμαι πεπεισμένη ότι όσοι βρεθήκαν* στ' αλήθεια στο χώρο αυτό και ένιωσαν στο μέσα τους την ανατριχίλα, ένα μείγμα τρόμου και θάρρους μπροστά στο αναπόφευκτο, δύσκολα μπόρεσαν να προβούν σε αυτή την εξαργύρωση. Κάποιοι αντάλλαξαν με καρέκλες εκείνες τις μεγαλειώδεις στιγμές της ιστορίας κινούμενοι από υπέρμετρη φιλοδοξία, κάποιοι το έκαναν από αφέλεια και από ειλικρινή ελπίδα ότι κάτι μπορεί πράγματι να αλλάξει σε αυτό τον τόπο. Ολους αυτούς σχεδόν, τους έφαγε η μαρμάγκα, δλδ παρασύρθηκαν από το ρεύμα του "μεροδούλι μεροφάι" -το έκαναν επάγγελμα- και ήταν δύσκολο να πισωγυρίσουν. Κάποιοι έπαιξαν καλά το ρόλο του "ήρωα", έστω και αν εκείνες τις μέρες δεν τολμούσαν να ξεμυτίσουν από το σπιτάκι τους ή "αντιστεκόντουσαν" στην ξενητειά με τα λεφτά του καλοβολεμένου μπαμπά τους -και είναι αρκετοί.

Τότε λοιπόν, δούλευα σε δυο δουλειές. Τα απογεύματα σε ένα γραφείο στο Λυκαβηττό και τα πρωινά σε μια επαγγελματική σχολή απέναντι από το Πολυτεχνείο. Από την Τρίτη, 13 Νοέμβρη, υπήρχε μια κινητικότητα στην περιοχή. Εχοντας ζήσει τα γεγονότα της Νομικής, νόμιζα πως πρόκειται για κάτι παρόμοιο, πως θα μαζέψουν τα παιδιά και θα ξεφουσκώσει το πράγμα. Η επίφαση δημοκρατίας όμως που ήθελε να δείξει ο Παπαδόπουλος με την πρόταση "Μαρκεζίνη", επέτρεψε να γιγαντωθεί η δυναμική αντίδραση των φοιτητών. Δειλά δειλά, στην αρχή κανείς δεν πίστευε ότι το πράγμα θα έφτανε στα άκρα, μέχρι την Πέμπτη που ξεθάρρεψε ο κοσμάκης και τριγύριζε το χώρο του Ε.Μ.Π. σαν να πήγαινε σε πανηγύρι. Η ελπίδα να ξεφορτωθούμε τη δικτατορία έδειχνε να γίνεται πράξη.

Κάθε πρωί λοιπόν και κάθε μεσημέρι, όπως πηγαινοερχόμουν στη δουλειά μου, περνούσα έξω από το Πολυτεχνείο. Φορούσα τότε ένα κόκκινο δερμάτινο κοντό παλτουδάκι. Μπαμ έκανα, περνώντας ανάμεσα σε κάτι ντερεκια της αστυνομίας παρατεταγμένα απέναντι από το Πολυτεχνείο, που κάπως σαν να χαμογελούσαν δίνοντας την εντύπωση ότι επικροτούσαν την κατάσταση. «Μυστήρια πράγματα» σκέφτηκα. Την Πέμπτη, μπήκα μέσα μαζί με τον αδελφό μου, καλεσμένοι από ένα φίλο μας, τον Λάμπρο Τζιάνο, φοιτητή της οδοντιατρικής, έναν 20χρονο κούκλο. Ο αδελφός μου είχε ενθουσιαστεί και, με το ταλέντο που διέθετε, ζωγράφιζε διάφορα πάνω σε λεωφορεία με την προτροπή των οδηγών τους. Περιστέρια, λουλούδια, το Μαρκεζίνη μαϊμού, καρικατούρες στρατιωτικών, όπλα διαγραμμένα, κλπ. Κάποιος τον πλησίασε και του είπε να γράψει συνθήματα υπέρ κομμάτων (ανύπαρκτων φυσικά, δικτατορία είχαμε ακόμα) κι εκείνος αρνήθηκε. Κάποιοι τον γιουχάραν, κάποιοι τον ενθάρρυναν, θύμωσε και τα παράτησε.

Την Παρασκευή το μεσημέρι πήγαμε πορτοκάλια και μας έδιναν κι άλλοι άνθρωποι διάφορες σακκούλες περνώντας τις από τα κάγκελα και τις στοιβάζαμε μέχρι να έρθουν φοιτητές να τις πάρουν. Φορουσα ένα μαύρο ταγιέρ της γιαγιάς μου. Δεν το ξαναφόρεσα από τότε, το έχω κρεμασμένο στο ντουλάπι. Κατά το απογευματάκι, φύγαμε με τα πόδια για το σπίτι. Ο μικρός μας αδελφός ήταν φαντάρος στη Θήβα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πηγαίνοντας για το σπίτι, περάσαμε απο το γραφείο όπου δούλευα, στο Λυκαβηττό. Εκεί, υπήρχε ραδιόφωνο που μετέδιδε την εκπομπή από το σταθμό του Πολυτεχνείου. Ρίγος. Φήμες διάφορες. Ετερόκλητα άτομα είχαν συγκεντρωθεί στο γραφείο αυτό, λόγω γειτονίας. Φύγαμε για το σπίτι, όπου οι γονείς ανησυχούσαν γνωρίζοντας τον αττίθασο χαρακτήρα του αδελφού μου. Ο Διομήδης Κομνηνός νεκρός από σφαίρα, ένα παιδάκι της Β' Λυκείου ήταν, αν θυμάμαι καλά, 17χρονο, με το μηχανάκι του έσπαγε τον κλοιό των αστυνομικών και εφοδίαζε με διάφορα τους έγκλειστους. Το βράδυ κατά τις 10:00, το πυροβόλησαν. Μετά από αυτό το άκουσμα, έφυγα για το δικό μου σπίτι με τα πόδια. Εκείνος έμεινε με τους γονείς.

Περπατούσα παραζαλισμένη, μου ερχόταν να χτυπάω τα κουδούνια στο δρόμο, να καλέσω τον κόσμο να κατέβουμε στο Πολυτεχνείο. Εφτασα στο σπίτι μου κι άνοιξα το ραδιόφωνο. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έπαψε σε λίγο να εκπέμπει, «πάει, τα φάγαν τα παιδιά» είπα μέσα μου κι έπιασα κάποιον άλλο σταθμό που καλούσε τους φοιτητές στην πλατεία Κολιάτσου για να τους οδηγήσει κάποιος από στενά στο Πολυτεχνείο. Τι στενά; αναρωτήθηκα και δεν έκανα λάθος. Ο σταθμός αυτός ήταν μούφα, βαλτός ώστε να εξαπατήσει κόσμο και έγινε αιτία να συλληφθούν μερικοί αφελείς. Ηχογράφησα την εκπομπή αυτή και κάπου υπάρχει η κασέτα.

Μέσ' στη νύχτα, άκουσα τανκς να κατεβαίνουν προς το κέντρο της Αθήνας. Κοιμήθηκα για λίγες ώρες και ξύπνησα νωρίς το πρωί του Σαββάτου, 17 Νοέμβρη, άνοιξα πάλι το ραδιόφωνο να δω πώς ήταν τα πράγματα, να αποφασίσω αν θα πήγαινα στην πρωινή μου δουλειά. Οι σταθμοί παίζαν εμβατήρια και δημοτικά τραγούδια, σημάδι ότι όλα συνέχιζαν όπως και πριν. Ετσι, ετοιμάστηκα να φύγω για τη δουλειά μου, απέναντι από το Πολυτεχνείο. Οπως συνήθιζα, πήρα ταξί.

Οπως στρίψαμε -γύρω στις 8:30 η ώρα το πρωί- στην οδό Τζωρτζ (τότε επιτρεπόταν η κατεύθυνση προς το Πολυτεχνείο) αντικρύσαμε ένα σωρό πυροσβέστες να ρίχνουν νερό στο πεζοδρόμιο, έξω από την πύλη της Στουρνάρη. Ολο το πεζοδρόμιο μια μαυρίλα από τα αποκαΐδια. Στρίψαμε στην Πατησίων και είδα την κεντρική πύλη κατεβασμένη, τα αυτοκίνητα λιώμα, τη μερσεντές του Πολυχρονόπολου (χουντικού καθηγητή) να έχει ύψος ίσαμε 40 με 50 εκατοστά από το έδαφος. Πήγα στη δουλειά μου, στην τεχνική σχολή.

Οι μαθητές ερχόντουσαν κατά κύματα, με κατακόκκινα μάτια από τα δακρυγόνα, τρομαγμένοι. Στους γύρω δρόμους επικρατούσε πανικός. Ακουγόντουσαν πυροβολισμοί. Μαζέψαμε τους μαθητές στο διάδρομο της σχολής, μη φτάσει καμιά αδέσποτη ριπή από τα παράθυρα και περιμέναμε. Μια μαθήτρια ανησυχούσε για τον αδελφό της, το Στέφανο Πάντο-Κίκκο, που βρισκόταν την προηγούμενη μέρα στο Πολυτεχνείο (σπουδαστής αρχιτεκτονικής) και δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Αργότερα, έμαθα ότι ήταν ζωντανός και τον κρατούσαν στην ασφάλεια.

Κατά τις 11:00, η κατάσταση φάνηκε να έχει ηρεμήσει και αφήναμε τους μαθητές να φεύγουν λίγοι λίγοι από τη σχολή. Γύρω στη 1:00 μμ, αφού είχαν φύγει όλα τα παιδιά, αρχίσαμε να φεύγουμε κι εμείς οι εργαζόμενοι. Φορούσα κι εκείνη τη μέρα το κόκκινο δερμάτινο παλτουδάκι μου κι από μέσα ένα συνολάκι μπλε, παντελόνι πουλόβερ. Εκανε ψύχρα, αν και είχε λιακάδα. Ηλιος με δόντια, που λένε. Βγήκα με ένα συνάδελφο, καθηγητή φυσικό. Φορούσε μια άσπρη καπαρντίνα.

Σε όλο το μήκος της Πατησίων, ήταν παρατεταγμένα τανκς κάθε 200 με 300 μέτρα περίπου. Μόλις τα είδα, του λέω «βγάλε την καπαρντίνα σου», την έβγαλε, έβγαλα και 'γώ το κόκκινο παλτό, το τύλιξα με κείνη και κρατούσα το δέμα αυτό αγκαλιά. Κρατημένοι σφιχτά από το μπράτσο, διασχίσαμε την Πατησίων και ανεβαίναμε προς τα Εξάρχεια. Από τους κάθετους δρόμους περνούσαν τρέχοντας διάφορα μπουλούκια νεαρών, μια προς τη μια και μια προς την άλλη κατεύθυνση. Εμείς οι δυο προχωρούσαμε ευθεία εμπρός, χωρίς να στρίβουμε κεφάλι, με σταθερό βήμα.

Κάποια στιγμή χωριστήκαμε, εκείνος πήγαινε προς του Γκύζη και 'γώ προς το Λυκαβηττό. Το κόκκινο παλτό δεν το φόρεσα, το κρατούσα παραμάσχαλα σαν τσάντα. Πήρα την Καλλιδρομίου όπου γινόταν λαϊκή και ήταν σα να βρέθηκα σε άλλο κόσμο, παρ' όλο που κόντευε να τελειώσει. Εφτασα στο γραφείο όπου δούλευα τα απογεύματα και τηλεφώνησα στους γονείς μου να μην ανησυχούν. Ανοίξαμε ραδιόφωνο, πιάσαμε ξένους σταθμούς, μάθαμε τα καθέκαστα. Λίγο αργότερα, ενημέρωναν και οι δικοί μας σταθμοί τι είχε συμβεί, για τους περήφανους ευέλπιδες, για τον Διοικητή της Σχολής Ευελπίδων κ. Ιωαννίδη, ο οποίος έδωσε λύση, κλπ. Ενας κύριος, συγγενής κάποιου γνωστού, ο οποίος ήταν ταξίαρχος εν ενεργεία τότε και είχε βρεθεί στο γραφείο όλως τυχαίως -το γραφείο ειχε γίνει κέντρο διερχομένων- είχε την καλύτερη εντύπωση για τον Ιωαννίδη και έλεγε ότι «τώρα θα δει άσπρη μέρα η πατρίς», κλπ. Ο γιος του κυρίου αυτού ήταν υποψήφιος Νομάρχης στις πρόσφατες εκλογές.

Στο γραφείο αυτό έμαθα επίσης ότι το προηγούμενο βράδυ, την ώρα που δολοφονούσαν τον άτυχο Διομήδη, γύρω στις 10:00 δηλαδή, ο κ. Παπασπύρου, Πρόεδρος της τελευταίας Βουλής πριν αυτή διαλυθεί από τους δικτάτορες, είχε πει στην αδελφή του με την οποία ζούσε «αδελφή, ετοίμαζέ μου τη βελάδα**, δώσ' τη στο καθαριστήριο» προβλέποντας τη Δημοκρατία που ερχόταν. Εκείνη την ώρα, πέρασε μια βόλτα από το Πολυτεχνείο με το αυτοκίνητό του. Εμαθα ότι και άλλοι πολιτικοί έκαναν το ίδιο περίπου εκείνο το βράδυ, την περίπτωση του Παπασπύρου όμως τη γνωρίζω από πρώτο χέρι που λένε, γιατί ήμουν καλεσμένη να κάνω αυτή τη βόλτα με το αυτοκίνητο αλλά αρνήθηκα και πήγα στο σπίτι των γονιών μου.

Μερικές απορίες που τριβέλιζαν και τότε το μυαλό μου παραμένουν ως αναπάντητα ερωτήματα.

Τι θα γινόταν αν είχε εκφραστεί νωρίτερα η στήριξη του "παλαιού" πολιτικού κόσμου προς τους εξεγερμένους φοιτητές;

Τι θα γινόταν αν το πλήθος του κόσμου που συνέρρεε τα πρωινά παρέμενε ως αργά τη νύχτα; κάθε νύχτα;

Στην εξέγερση αυτή δεν δόθηκε η σημασία την οποία αναζητούσε εξαρχής, αφέθηκε στην τύχη της, να βγάλουν οι νέοι σπουδαστές το φίδι από την τρύπα και να επωφεληθούν οι άλλοι αργότερα, ο κόσμος έδρασε ως συνήθως σαν κοπάδι που δεν πάει πουθενά χωρίς αρχηγό, οι νέοι έμειναν εκτεθειμένοι στην οργή των σκληροτράχηλων δυναστών. Στα νοσοκομεία δεν έδιναν ονόματα αληθινά γιατί καιροφυλακτούσαν «τα σκυλιά του Ιωαννίδη» κι έτσι δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των τραυματιών και νεκρών. Πολλοί νέοι κυνηγήθηκαν και κατά τους επόμενους μήνες, πολλοί βρέθηκαν «αυτοκτονημένοι» με παράξενους τρόπους, όπως συνέβη σε αρκετούς θυρωρούς πολυκατοικιών να χάσουν τη ζωή τους κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες -ξεκαθάρισμα ή εξαφάνιση μαρτύρων;- το καλοκαίρι του '74.

Το Πολυτεχνείο ως σύμβολο αντίστασης στη δικτατορία υπάρχει μετά την αποκατάσταση του πολιτεύματος. Η πρώτη επέτειος και ο πανηγυρικός εορτασμός της μου δημιούργησαν απωθητικά συναισθήματα. Μέσα στο Πολυτεχνείο ακουγόντουσαν τα συγκλονιστικά αντάρτικα τραγούδια και απέξω πουλούσαν σουβλάκια. Μέσα στο Πολυτεχνείο είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι επαναπατρισθέντες "αντιστασιακοί" οι οποίοι διεκδικούσαν (και τις κέρδισαν) θέσεις στο διδακτικό προσωπικό. Απέξω, ο κοσμάκης πανηγύριζε. Το απόγευμα έγινε η πορεία χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Τόσο καλή περιφρούρηση. Δεν πήγα στην πορεία. Σε πορεία για το Πολυτεχνείο πήγα πολύ αργότερα μαζί με τα παιδιά μου, τότε το θεώρησα χρέος, να μάθουν πέντε πράγματα.

Αν κάποια χρονιά καταθέσει στεφάνι και ο κ. Λιακόπουλος π.χ. δεν θα μου κάνει καμιά εντύπωση. Το Πολυτεχνείο ως σύμβολο -για μένα, γνώμη μου- έχει προδωθεί. Από μερικούς οι οποίοι το θεώρησαν τσιφλίκι τους ή το παρέδωσαν δέσμιο στους επελθόντες τσιφλικάδες.

Το Πολυτεχνείο υπήρξε μια ιστορική στιγμή κοινωνικής υγείας και μαζικότητας, η οποία -όταν δεν καπηλεύτηκε- έμεινε ανεκμετάλλευτη. Πόσα "Πολυτεχνεία" χρειάζονται άραγε ώστε να ξυπνήσουμε, να διεκδικήσουμε την ανθρωπιά μας;

-----------
* δυσκολεύομαι ακόμα να χρησιμοποιήσω α' πληθυντικό πρόσωπο
** βελάδα= το επίσημο ένδυμα των βουλευτών
-----------

ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ (από το indymedia.org)

Αναδημοσίευση από το indymedia.org -για να μη ξεχνιόμαστε:

Η πρόεδρος της Ενωσης Μητέρων Ελλάδος, κ. Ευθυμία Κιάου δημοσίευσε αυτή τη λίστα από θύματα σύμφωνα με συλλεχθήσες μαρτυρίες μητέρων θυμάτων της αντίστασης 1967-1974.


ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

1. Αλβάνογλου Θεόδωρος 22/5/73
2. Αναγνωστόπουλος
3. Αντάρογλου
4. Αντζελόνι Έλενα Μαρία
5. Αντωνίου Ζήσης 1970
6. Αργυρίου
7. Αργυροπούλου Αικατερίνη 1973
8. Βάρσος Ιωάννης 1973
9. Βασιλόπουλος Γιάννης 30/3/73
10. Βρυώνης Βυθούλκας
11. Γαλάτης Νίκος
12. Γεριτσίδης Γιώργος 17/11/73
13. Γεωργάκης Κώστας 19/9/70
14. Γεωργαράς Μαρίνος - Σπύρος 1973
15. Γιαννόπουλος Γρέλλος
16. Δασκάλου Στέλιος 1974
17. Δημόπουλος
18. Δικάλφα Καλλιόπη 1973
19. Διμαντάκος
20. Έγκελμαν Ντόρις Μαριέτε 16/11/73

21. Ελής Παναγιώτης 25/4/67 (αυτόν τον σκότωσε ένας αλήτης των τεθωρακισμένων όταν τις πρώτες μέρες τους είχαν συγκεντρωμένους στο (...δεν θυμάμαι...) στάδιο, και τον πυροβολησε επειδή όταν γύριζε από κατούρημα "του φάνηκε" πως είχε βγει από τη γραμμή του!!!...

22. Ευαγγελινός Ζησιμόπουλος
23. Ηλιόπουλος
24. Θεοδώρας Δημήτρης 18/11/73
25. Θεοδωρίδης Γιώργος 1968
26. Ιωαννίδης
27. Ιωάννου
28. Καζέπης Κώστας 1974
29. Καϊλης Γιάννης 26/2/74
30. Καλαβρού Μαρία 1967
31. Καλατζής Δημήτρης 5/8/67
32. Καραγεωργίου Στέλιος 17/11/73
33. Καραμανής Μάρκος 17/11/73
34. Κατής Κώστας 1969
35. Κατσικογιάννης 17/8/69
36. Κομνηνός Διομήδης 16/11/73
37. Κούλης Γεώργιος 19/4/72
38. Κούμπουλος
39. Κρητικάκη
40. Κυριακόπουλος Σάκης 1974
41. Κωνσταντίνου Γιώργος 4/5/73
42. Λαγαριώτης
43. Μανδηλαράς Νικηφόρος 18/5/67
44. Μαρκούλης Νίκος 17/11/73
45. Ματζώρος
46. Μαυρογιάννης
47. Μέξης
48. Μικρώνης
49. Μιχαηλίδης
50. Μπονάτος Χρίστος
51. Μυρογιάννης Μιχάλης 17/11/73
52. Μώμος
53. Νικολάου
54. Παναγούλης Γιώργος 1968
55. Παντελεάκης Κυριάκος 17/11/73
56. Παπαγεωργίου
57. Παπαδόπουλος
58. Παπαϊωάννου Δημήτρης 17/11/73
59. Πεσλής Βασίλης 21/4/67
60. Πετρόπουλος Βασίλης 26/3/73
61. Ρακιτζής Αλέξανδρος
62. Ράμμος Βασίλειος
63. Ρίζος Τάκης 13/10/67
64. Σαμούρης Γιώργος 17/11/73
65. Σαρμαλής
66. Σίμος Γεώργιος 9/1/74
67. Σινόπουλος Πέτρος 21/6/73
68. Σπαρτίδης
69. Σταυρέλης Γιάννης 12/12/73
70. Σταυρόπουλος
71. Σχίζας
72. Σωτηρόπουλος Ιωάννης
73. Τζαβαλάς Καρούσος 3/1/69
74. Τζιάνος Λάμπρος 21/12/73
75. Τορίλ Τεκλέτ(Αίγυπτος)
76. Τσαρούχας Γιώργος 1968
77. Τσιγκούνης
78. Τσικουρής
79. Τσιτσιρίγκος Φώτης 7/4/72
80. Φαμέλης Βασίλης 17/11/73
81. Φιλίνης Γιάννης Νοέμ. 73
82. Φραγκόπουλος
83. Θεόφιλος
84. Χαλκίδης Γιάννης
85. Χαραλαμπίδης Γιώργος
86. Χατζηβασιλείου

Οι τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, ήταν περισσότεροι από 1.100.

πρώτη επίσημη έρευνα για το Πολυτεχνείο πραγματοποιήθηκε ύστερα από 30 χρόνια από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, για τον ακριβή αριθμό των θυμάτων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Την έρευνα παρουσιάζει το περιοδικό Ταχυδρόμος. Με βάση την έρευνα, η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, οι επώνυμοι νεκροί ανέρχονται σε 23, ενώ υπάρχουν και άλλοι 16 των οποίων τα στοιχεία παραμένουν άγνωστα.
Στην έρευνα του διευθυντή του Ιδρύματος Λεωνίδα Καλλιβρετάκη γίνεται για πρώτη φορά προσπάθεια καταγραφής του χώρου και των συνθηκών κάτω από τις οποίες έχασαν τη ζωή τους τα θύματα της εξέγερσης.
Αξίζει να αναφερθεί ότι οι πρώτες (δημοσιογραφικές) προσπάθειες για την καταγραφή των γεγονότων μιλούσαν για 59 νεκρούς ή και 79 θύματα, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα.
Ακολούθησε η πρώτη επίσημη καταγραφή από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, ο οποίος τον Οκτώβριο του 1974 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι από την επίθεση σκοτώθηκαν 34 άτομα.
Ένα χρόνο αργότερα, ο αντιεισαγγελέας εφετών Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου προστίθεται ένας ακόμη νεκρός.
Οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου δικαιολογούν ως ένα βαθμό τη σύγχυση, λόγω του κλίματος των ημερών εκείνων, που ουσιαστικά δεν επέτρεπε την πραγματοποίηση επιστημονικών ερευνών.
Η έρευνα του κ. Καλλιβρετάκη απαντά και σε ένα ακόμα ερώτημα. Αν υπήρχαν νεκροί μέσα ή έξω από το ΕΜΠ. Όπως προκύπτει, νεκροί υπήρχαν, αλλά είχαν χτυπηθεί στους γύρω δρόμους και μεταφέρονταν στο πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί από τους φοιτητές.
Το γεγονός αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τη σημασία της κινητοποίησης των φοιτητών. Αντίθετα αναδεικνύει τη συμμετοχή του αθηναϊκού λαού στην υπόθεση.
Ορισμένα στοιχεία που παρουσιάζουν ενδιαφέρον είναι τα εξής:
Η κατάληψη είχε διάρκεια 56 ωρών. Υπήρξαν 5.000 διαδηλωτές μέσα στο Ίδρυμα, 10.000 στην άμεση περίμετρο και 100.000 σε διάσπαρτες διαδηλώσεις.
Συνολικά έγιναν 2.000 συλλήψεις, 24 φόνοι, 128 απόπειρες ανθρωποκτονίας, 1.103 τραυματισμοί πολιτών και 61 τραυματισμοί αστυνομικών.
Τέλος, οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν 24.000 φυσίγγια, η φρουρά του υπουργείου Δημόσιας Τάξης έριξε 2.192 φυσίγγια και οι στρατιώτες 300.000 φυσίγγια.
Τα αποτελέσματα της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος θα δημοσιευθούν σε βιβλίο.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΝΑΦΟΡΑ: news.in.gr

________________
ΣΗΜ.
Ο Παναγιώτης Ελής (αρ. 21) σκοτώθηκε στον Ιππόδρομο του Φαλήρου
Ο Λάμπρος Τζιάνος (αρ. 74) βρέθηκε "αυτοκτονημένος" στο σπίτι του

ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1973 ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΓΥΡΩ ΑΠ' ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

(Μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα, που έζησε από κοντά όλα τα γεγονότα)


Η χουντική κυβέρνηση του συνταγματάρχη Παπαδόπουλου είχε εκδόσει ένα νόμο, βάσει του οποίου, οι φοιτητές που ήταν κάπως ζωηροί και δεν άρεσαν στο καθεστώς ή προκαλούσαν οποιοδήποτε πρόβλημα με την στάση τους στους συντηρητικούς καθηγητές τους, διέκοπταν αυτομάτως τις σπουδές τους και στρατεύονταν.

Αντιδρώντας σε αυτό το νόμο, οι φοιτητές της Νομικής σχολής του Πανεπιστημίου κλείστηκαν στη Σχολή τους, που στεγαζόταν τότε στο κτίριο της οδού Σόλωνος και Μασσαλίας, φώναζαν αντιδικτατορικά συνθήματα από την ταράτσα του κτιρίου και δημιούργησαν επεισόδια, που κατεστάλησαν βίαια από τη χουντική αστυνομία, πριν λάβουν μεγάλη έκταση.

Οσοι συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και οδηγήθηκαν κατευθείαν στο στρατό.
Αυτά συνέβησαν το Φεβρουάριο του 1973 και ήταν ο πρόλογος των όσων θα συνέβαιναν το Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο.

Οι συνθήκες για διαμαρτυρία απέναντι στη Δικτατορία ήταν πιό πρόσφορες το Νοέμβρη, επειδή τότε το καθεστώς προσπαθούσε να δημιουργήσει μιά επίφαση Δημοκρατίας ορίζοντας πρωθυπουργό το Μαρκεζίνη, έναν παλαιό συντηρητικό πολιτικό. Επίσης, το κτίριο του Πολυτεχνείου, επειδή βρίσκεται σε θέση πιό κεντρική από το κτίριο της Νομικής σχολής και έχει μεγάλο προαύλιο, ήταν ιδανικό ώστε να γίνει ευρύτερα γνωστή στους πολίτες της Αθήνας η διαμαρτυρία των σπουδαστών που είχαν κλειστεί εκεί, εκμεταλλευόμενοι τον Νόμο για το Πανεπιστημιακό άσυλο, που δεν είχαν την τόλμη (το θράσος) να καταργήσουν ούτε οι στυγνοί δικτάτορες.

Στην αρχή, τα αιτήματα των σπουδαστών ήταν σχετικά με τις σπουδές τους και τον περιώνυμο Νόμο αμέσου στράτευσης. Εμπλουτίστηκαν όμως σύντομα με αντιδικτατορικά και αντιαμερικανικά συνθήματα.

Από την Τρίτη, 13 του Νοέμβρη, πλήθος κόσμου συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και στήριζε τις θέσεις των σπουδαστών του και των φοιτητών από άλλες Πανεπιστημιακές σχολές, που είχαν αυτοπεριοριστεί στα κτίρια και το προαύλιο του Ιδρύματος, τροφοδοτώντας τους με τα απαραίτητα (τρόφιμα, φάρμακα, κλπ.).

Εντύπωση προκαλούσε το γεγονός ότι γύρω από το Πολυτεχνείο υπήρχε σημαντική αστυνομική δύναμη, ιδιαιτέρως στο απέναντι πεζοδρόμιο επί της Πατησίων, που όμως απλώς παρατηρούσε το παραλήρημα χαράς του κόσμου και δεν επενέβαινε με κανένα τρόπο, δημιουργώντας λανθασμένη εντύπωση. Θάλεγε κανείς πως και αυτοί περίμεναν την πτώση της δικτατορίας.

Δυστυχώς όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ισως περίμεναν να επέμβουν όταν θα ήταν σίγουροι πως η επέμβασή τους θα προκαλούσε τα περισσότερα θύματα. Κι έτσι ακριβώς έγινε.

Την Παρασκευή 16 του Νοέμβρη το παραλήρημα είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Αυθόρμητα, οι απλοί πολίτες έφερναν λουλούδια, έγραφαν συνθήματα στα λεωφορεία της γραμμής, στα τρόλλεϋ, άπλωναν πανώ και ελληνικές σημαίες στα κάγκελλα...

"ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ", "ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ", "ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ", "ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΠΑΡ' ΤΟΝ ΠΙΘΗΚΟ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ" (ο Μαρκεζίνης έμοιαζε λιγάκι με... μαϊμού!) ήταν μερικά χαρακτηριστικά συνθήματα εκείνης της ημέρας.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου, που είχε στηθεί από επιδέξιους σπουδαστές, μετέδιδε τραγούδια απαγορευμένα μέχρι τότε, συνθήματα εναντίον της χούντας, είναι δύσκολο να περιγραφεί ο ενθουσιασμός που επικρατούσε.
Ενας λαός περιορισμένος, βασανισμένος, σκλαβωμένος, ετοιμαζόταν ν' αποκτήσει την ελευθερία του!
Ακούγονταν τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που ίσαμε τότε μόνο στα κρυφά ακουγόντουσαν κάποια βράδυα σε φιλικές συγκεντρώσεις, ακούγονταν τραγούδια αντάρτικα, ζωηρά, γεμάτα παλληκαριά.

Πρέπει ακόμα να σημειωθεί ότι οι έγκλειστοι σπουδαστές και φοιτητές περιφρουρούσαν με μεγάλη υπευθυνότητα το κτίριο και τα εργαστήρια -την περιουσία του Ιδρύματος- και οι βανδαλισμοί που αποδόθηκαν μετά την κατάλυση του ασύλου από τη χούντα στους φοιτητές, ότι δηλαδή εκείνοι έκαψαν, έσπασαν, κατέστρεψαν πολύτιμα όργανα, βιβλία, κλπ., είναι ένα τεράστιο ψέμμα: Τις ζημιές ανυπολόγιστου κόστους τις προκάλεσαν οι ίδιοι οι εισβολείς.

Γιατί, αυτό ακριβώς έγινε ξημερώνοντας Σάββατο 17 Νοέμβρη: Εισέβαλαν οι αστυνομικές δυνάμεις ενισχυμένες από το στρατό.
Εισέβαλαν με το τάνκ που ισοπέδωσε την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου.
Δεν το οδήγησε φαντάρος αυτό το τανκ.
Κυκλοφορούσε η φήμη πως ο φαντάρος που αρνήθηκε να το κατευθύνει εναντίον των έγκλειστων αδελφών του, εκτελέστηκε επί τόπου από το μόνιμο λοχαγό που τελικά κατεδάφισε την ιστορική πύλη.

Εντρομα τα παιδιά κραύγαζαν "ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ", "ΜΗ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΤΕ, ΦΑΝΤΑΡΟΙ, ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ", "ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΧΟΥΝΤΑ". Είχαν υπερβεί τον εαυτό τους.

Ο κόσμος, ο οποίος στήριζε τη νεανική εξέγερση, δεν ήταν εκεί. Είχε πάει για ύπνο, βέβαιος πως θα ξημέρωνε άλλη μιά γιορταστική και χαρούμενη μέρα. Τι ύπνος όμως ήταν εκείνος, με τα πολυβόλα να ηχούν, τα τάνκς να οργώνουν τους δρόμους της Αθήνας;

Ο σκληρός ταξίαρχος Ιωαννίδης, πρώην Διοικητής της Σχολής Ευελπίδων, είχε επιβάλλει το δικό του νόμο. Ποτίζοντας φαρμάκι την ψυχή των νέων ευέλπιδων είχε εισβάλλει στο Πολυτεχνείο, καταργώντας το Πανεπιστημιακό άσυλο, κοροϊδεύοντας τους πάντες, γιατί, την επόμενη μέρα, που τα τανκς είχαν καταλάβει τους κεντρικούς δρόμους της πόλης και στις ταράτσες πυροβολούσαν ελεύθεροι σκοπευτές τους ανυποψίαστους πολίτες και τα νοσοκομεία γέμιζαν τραυματίες, υπήρχε διάχυτη η άποψη ότι η χούντα έπεσε και ήρθε μιά άλλη χούντα που θα ήταν πιό φιλική προς το λαό.

Μεγάλη απάτη. Η χούντα του Ιωαννίδη υπήρξε εξαιρετικά σκληρή. Βασάνισε, εκτέλεσε, και τελικά οδήγησε τη χώρα στον έσχατο εξευτελισμό με το φιάσκο της πολύπαθης Κύπρου. Πίστεψε ο αλλαζόνας Ιωαννίδης πως, ως νέος Μεγαλέξαντρος, θα κέρδιζε το μεγαλείο της Ελλάδας προκαλώντας την Τουρκία που καιροφυλακτούσε για να εκμεταλλευτεί ένα παρόμοιο λάθος. Δυστυχώς, η αμερικανική κυβέρνηση στήριξε την τουρκική και έτσι η Κύπρος οδηγήθηκε στη διχοτόμηση.

Μήπως όλα ήταν σχεδιασμένα από την αρχή;
Τι θα γινόταν άν ο λαός δεν πήγαινε για ύπνο εκείνο το βράδυ;
Υπάρχουν κι άλλα ερωτηματικά γύρω από τις πολιτικές προεκτάσεις και το ρόλο που έπαιξε η μεγαλειώδης εξέγερση των φοιτητών το Νοέμβρη του 73.

Παρ' όλα τα ερωτηματικά όμως, δεν παύει να είναι ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ μιά κορυφαία στιγμή στην ιστορική πορεία της χώρας μας, μιά στιγμή που έδειξε πόσο υψηλό είναι το ήθος και το φρόνιμα του λαού μας, πόσο τα νιάτα είναι έτοιμα να σηκώσουν τη σημαία της αντίστασης σε κάθε εχθρό, εσωτερικό ή εξωτερικό, πόσο είναι δυνατά και περήφανα.

----------------
ΣΗΜ. Αυτό το κείμενο γράφτηκε το Νοέμβρη του 1991, όσο πιο ξερά γινόταν, σαν ιστορικό ντοκουμέντο, για τούτο απουσιάζω εντελώς ως πρόσωπο. Το έγραψα για να συζητηθεί -μαζί με άλλα παρόμοια κείμενα- στην Ε' τάξη ενός Δημοτικού Σχολείου.

μικρό αναμνηστικό αφιέρωμα

Α! η μικρή μου κορούλα σήμερα συμπλήρωσε είκοσι χρόνια παρουσίας στον πλανήτη Γη!
(προφανώς)

Το προφανές και πόσο προφανές είναι

Κρατώ εδώ και αρκετό καιρό αυτό τον τίτλο στα αμπάρια του μυαλού μου. Εχω αναπτύξει ολόκληρο δοκίμιο, βασισμένο σε γερά θεμέλια χτισμένα από ρήσεις διαφόρων σοφών, αλλά και σε πάμπολλα δικά μου παραδείγματα ζωής. Ζωής που παρακολουθώ και ζωής δικής μου.

Αποφάσισα όμως να μη γράψω τίποτε από αυτά τελικά, και να περιοριστώ στο συμπέρασμα:


Το προφανές δεν είναι καθόλου προφανές. Προφανής είναι η τάση του ανθρώπου να ρέπει προς το προφανές. Να αναζητά το προφανές, να διακρίνει το προφανές, να επιθυμεί την ύπαρξη του προφανούς, να εκφράζει το προφανές, να υποκύπτει κάτω από την πίεση του προφανούς το οποίο εκφράζεται ή να νιώθει ηλίθιος που δεν αντιλήφθηκε το προφανές.

Μερικά από τα εκφραζόμενα συχνά προφανή:

Προφανώς καταγόμεθα από τον Σείριο.
Προφανώς, έβαλε ο Θεός το χέρι Του.
Σε απατά, είναι προφανές.
Προφανώς, θέλει σκότωμα.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση μπλα μπλα μπλα ενδιαφέρεται για μπλα μπλα μπλα και θα κάνει το παν μπλα μπλα μπλα

Προφανώς, λοιπόν, προφανές δεν υπάρχει.

Α! Το μόνο που μπορώ να δεχτώ ως προφανές είναι το συχνό ρατάρισμα της πνευματικής διαύγειας χωρίς προφανή αιτία όμως.

άραγε θα ζωγραφίσω κάποτε ένα δάπεδο;

Rinpa Sai

το έργο είναι ενός 24χρονου ιάπωνα και βρίσκεται στη συλλογή του, εδώ: RinpaEshidan

Το ανέβασα επειδή, μα την αλήθεια, ζηλεύω!
Το όνειρό μου να ζωγραφίσω ένα δάπεδο άραγε θα πραγματοποιηθεί κάποτε;

ΠΡΟΣΟΧΗ ! ο πολιτισμός επιτίθεται!

Ο πολιτισμός είναι δυνατό να επιτεθεί στη βαρβαρότητα; Οχι με το γνωστό τρόπο της βίας και της "απορρόφησης" των ηθών και εθίμων των ταλαίπωρων "ιθαγενών", τους οποίους βαφτίζουν οι εξουσιαστές "βάρβαρους" ώστε να υπάρχει δικαιολογία για την υποδούλωση, την αφαίμαξη των ενεργιακών πόρων "φτωχών" και "υπανάπτυκτων" χωρών, ή -με μια λέξη- τον "εκπολιτισμό" τους, αλλά με πραγματικό ενδιαφέρον και στοργή για την ανάδειξη των τοπικών στοιχείων πολιτισμού και ενημέρωση για τα έργα του πνεύματος των "πολιτισμένων" χωρών.

Δραστηριοποιούνται τα τελευταία χρόνια ομάδες νέων ανθρώπων, καλλιτεχνών κυρίως, σε αφρικανικές χώρες, λεηλατημένες από τα "ιδανικά" που διαδίδουν (και επιβάλλουν μέσω των πεποιθήσεών τους) διάφοροι θρησκειοπατέρες, χωρίς ίσως να αντιλαμβάνονται το έγκλημα που διαπράττουν εναντίον της ανθρωπότητας.

Οι νέοι λοιπόν αυτοί προσπαθούν μέσω της Τέχνης να τονώσουν την αυτοπεποίθηση των κατοίκων -των παιδιών ιδίως- και το σεβασμό στις παραδόσεις και τα έθιμά τους, για τα οποία έχουν φτάσει σήμερα σε σημείο να ντρέπονται. Αρνούνται κάθε τι ντόπιο και υποκλίνονται σε ο,τιδήποτε ξενόφερτο, ευρωπαϊκό ή αμερικανικό, και μάλιστα φτηνό και εύπεπτο. Η Τέχνη δεν είναι τα καταναλωτικά προϊόντα, όπως έχουν πεισθεί οι δύστυχοι αυτοί άνθρωποι. Η Τέχνη ενώνει, δεν διασπά. Η προσπάθεια των νέων καλλιτεχνών υποστηρίζει την κατανόηση των λαών μέσω της Τέχνης.

Με αυτή την έννοια νοείται ο πολιτισμός ως επιτιθέμενος. Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν, παρουσιάζω τη συμφωνική ορχήστρα, ένα φρέσκο blog του ακούραστου sfrang, η οποία επιτίθεται με όπλο τα φλάουτα, τα βιολιά, τα φαγκότα και τα όμποε. Επιτίθεται στην αδιαφορία, στη γκρίνια και στον ωχαδερφισμό. Με το λιτό στήσιμο και την πρωτοτυπία παρουσίασης των θεμάτων, συναγωνίζεται επάξια τα blogs άξιων δημιουργών, αποτελώντας μια όαση ομορφιάς. Ενημερώνει και... εξημερώνει! Ας την τοποθετήσουμε στη δισκοθήκη και στην καρδιά μας.